Op 21 april heeft Poetin zijn jaarlijkse toespraak aan de federatieraad en de Duma gehouden.(1)De Engelse vertaling van de redevoering is te vinden op de website van de Russische president. In het Duits is er ook veel informatie over te vinden, b.v. bij Anti-Spiegel Hij ging daarin heel uitvoerig op de binnenlandse situatie in (de toespraak duurde ca. anderhalf uur), slechts de laatste 10 minuten waren aan de buitenlandse politiek geweid.
In de westerse media wordt deze redevoering als het zoveelste bewijs voor de “Russische agressie” gezien. Ik zie daarin meer een waarschuwing aan het Westen om hun hand niet te overspelen. Poetin is duidelijk geschokt over de beraamde aanslag op de Wit-Russische president, Loekasjenko.
[begin van de vertaling]
De zin en het doel van het Russische beleid in de internationale arena – ik zal daar tot slot enkele woorden aan wijden – is het waarborgen van vrede en veiligheid voor het welzijn van onze burgers en voor de stabiele ontwikkeling van ons land. Rusland heeft uiteraard zijn eigen belangen, die wij verdedigen en zullen blijven verdedigen binnen het kader van het internationale recht, zoals alle andere staten dat doen. En als iemand dit vanzelfsprekende feit niet wil zien en weigert de dialoog aan te gaan, of in het gesprek een egoïstische en arrogante toon aanslaat, dan zal Rusland altijd een manier vinden om zijn positie te verdedigen.
Tegelijkertijd lijkt iedereen in de wereld helaas gewend te zijn aan de praktijk van politiek gemotiveerde, illegale economische sancties en aan de brutale pogingen van bepaalde actoren om anderen met geweld hun wil op te leggen. Maar vandaag de dag ontaardt deze praktijk in iets dat nog veel gevaarlijker is – ik doel op de recente onthullingen over rechtstreekse pogingen om in Wit-Rusland een staatsgreep te plegen en de president van dat land te vermoorden. Daarbij is het tekenend dat zelfs dergelijke schandelijke acties niet worden veroordeeld door het zogenaamde collectieve Westen. Niemand schijnt het op te merken. Iedereen doet alsof er niets aan de hand is.
[…]
Wat zou er gebeurd zijn als er werkelijk een staatsgreep had plaatsgevonden in Wit-Rusland? Daar ging het tenslotte allemaal om. Hoeveel mensen zouden er gewond zijn geraakt? Wat zou er van Wit-Rusland geworden zijn? Niemand denkt daaraan.
Net zoals niemand nadacht over de toekomst van de Oekraïne tijdens de staatsgreep in dat land.
Intussen zijn ook de onvriendelijke maatregelen tegen Rusland onverminderd doorgegaan. Sommige landen hebben de onhebbelijke gewoonte aangenomen om Rusland bij elke gelegenheid dwars te zitten, en dat meestal zonder enige reden. Het is een soort nieuwe sport van wie het hardst schreeuwt.
Wij gedragen ons in dit opzicht uiterst terughoudend, ik zou zelfs zeggen, bescheiden, en dit zeg ik zonder enige ironie. Vaak geven wij er de voorkeur aan helemaal niet te reageren, niet alleen op onvriendelijke handelingen, maar zelfs niet eens op overduidelijke onbeschoftheden. Wij willen goede betrekkingen onderhouden met iedereen die deelneemt aan de internationale dialoog. Maar we zien wat er in het echte leven gebeurt. Zoals ik al zei, wordt Rusland af en toe zonder reden op de korrel genomen. En natuurlijk draaien allerlei kleine Tabaquis om ons heen, zoals Tabaqui om Shere Khan heen draaide, jankend om hun vorst gunstig te stemmen, zoals bij Kipling beschreven – Kipling was een groot schrijver.(2)Voor een uitleg wie Tabaqui en Shere Khan zijn, zie verderop
Wij willen echt goede betrekkingen onderhouden met alle deelnemers aan de internationale gemeenschap, met inbegrip overigens van degenen met wie wij de laatste tijd op zijn zachtst gezegd niet goed overweg kunnen. We willen echt geen bruggen verbranden. Maar als iemand onze goede bedoelingen opvat als onverschilligheid of zwakte en van plan is deze bruggen volledig te verbreken of zelfs op te blazen, moet hij weten dat de reactie van Rusland asymmetrisch, snel en hard zal zijn.
De organisatoren van elke provocatie die onze essentiële veiligheidsbelangen bedreigt, zullen spijt daarvan hebben zoals zij lang geen spijt ergens van hebben gehad.
Tegelijkertijd moet ik duidelijk stellen dat wij over voldoende geduld, verantwoordelijkheid, professionalisme, zelfvertrouwen en vertrouwen in onze aanpak dienen te beschikken, evenals over gezond verstand, wanneer wij een beslissing van welke aard dan ook nemen. Maar ik hoop dat niemand het in zijn hoofd zal halen de “rode lijn” met betrekking tot Rusland te overschrijden. En waar deze loopt, bepalen wij in elk concreet geval zelf.
[Poetin zegt nu het een en ander over de Russische bewapening, met inbegrip van de nucleaire wapens]
De vijf kenmachten hebben hierbij een bijzondere verantwoordelijkheid. Ik hoop dat het initiatief dat wij vorig jaar hebben genomen voor een persoonlijke ontmoeting van de regeringsleiders van de permanente leden van de VN-Veiligheidsraad, tot stand zal komen, zodra de epidemiologische omstandigheden dit toelaten.
Rusland staat altijd open voor brede samenwerking tussen staten. Wij hebben ons consequent ingezet voor het behoud en de versterking van de sleutelrol van de Verenigde Naties in de wereldpolitiek, wij zijn vastbesloten regionale conflicten te helpen oplossen, en wij hebben reeds veel gedaan om de situatie in Syrië te stabiliseren en een politieke dialoog in Libië op gang te brengen. Zoals u weet, heeft Rusland een belangrijke rol gespeeld bij het beëindigen van het gewapende conflict in de regio Nagorno-Karabach.
Op basis van wederzijds respect bouwen wij betrekkingen op met de overgrote meerderheid van de naties in de wereld: in Azië, Latijns-Amerika, Afrika en met vele Europese landen. Consequent en prioritair breiden wij de contacten uit met onze naaste partners in de Shanghai Samenwerkingsorganisatie, de BRICS, het Gemenebest van Onafhankelijke Staten, en de bondgenoten van de Organisatie voor het Verdrag inzake Collectieve Veiligheid.
Onze gezamenlijke projecten in het kader van de Euraziatische Economische Unie zijn erop gericht de groei van de economie en het welzijn van de burgers te waarborgen. Tegelijkertijd zijn er nieuwe interessante richtingen, zoals de ontwikkeling van vervoers- en logistieke corridors. Ik ben er zeker van dat zij betrouwbare infrastructuurkaders van het Groot Euraziatisch Partnerschap zullen worden. De Russische ideeën omtrent deze brede open associatie worden reeds in praktijk gebracht, onder meer door consolidatie met andere integratieprocessen.
Dit zijn allemaal geen speculatieve geopolitieke constructies, maar praktische instrumenten voor het oplossen van de problemen van nationale ontwikkeling.
[einde van de vertaling]
Maar om terug te komen op de toespeling van Poetin op het Jungleboek: in eerste instantie begreep ik helemaal niet waar hij het over had, en ben op onderzoek gegaan.
Tabaqui is een jakhals uit twee verhalen van Het jungleboek van Rudyard Kipling (verschenen 1894/1895). Hij is het hulpje van Shere Khan de tijger. Tabaqui zou in het Hindi hetzelfde zijn als “hielenlikker”.(3)Wikipedia
Tabaqui komt in het begin van het verhaal, het hol van de wolvenfamilie binnen en kondigt vervolgens aan dat Shere Khan besloten heeft om op hun territorium te gaan jagen, met of zonder hun toestemming. In het boek wordt het volgende over hem gezegd:
“De wolven verachten Tabaqui omdat hij onrust stookt met zijn kwaadsprekerij en omdat hij vaak buitgemaakt vlees van de wolven steelt. Maar ze vrezen hem ook, omdat wanneer hij voor de verandering eens niet bang is, maar juist woest, hij alles en iedereen aanvalt en flink bijt, als een dolle bloedhond. Zelfs de tijger Shere Khan zou zich verbergen wanneer hij merkt dat Tabaqui in een blinde woedeaanval verkeert.”
Anders dan ik, leken de meeste aanwezigen Poetins toespeling meteen te begrijpen. Wat ook weer het een en ander vertelt over het intellectuele niveau van de “Russische barbaren”. Over het algemeen zijn de Russen veel belezener dan wij hier in het Westen. Zelfs nu nog zie je mensen een echt boek lezen in de metro, en dat niet alleen uit een gebrek aan tablets, want die zijn er ook volop.
Het publiek reageerde op de kwinkslag van Poetin met gelach en applaus.
Het jungleboek is in Rusland zeer bekend, het werd ook tijdens de Sovjet Unie herhaaldelijk heruitgegeven (in vertaling). Misschien omdat je het ook als sociale kritiek kan interpreteren.
Op Youtube is er een video te vinden met de titel: Shere Khan en Tabaqui, waarvan Poetin heeft gesproken. Er zijn dus meer mensen die zich dat hebben afgevraagd. Nu is er in de sociale media een discussie gaande of je Shere Khan met Rusland moet vergelijken of met de VS. Gezien het feit dat Shere Khane in het verhaal de boosdoener is, neem ik aan dat Poetin daarmee de VS en haar vazallen bedoelde.
De Russische pers staat nu ook vol van hoe het Witte huis op deze opmerking heeft gereageerd. Daar lijken ook wel een paar Kipling-kenners rond te lopen. De perschef, Jen Psaki komt dan ook bijna meteen met een persverklaring en antwoordt op een vraag van de pers of de VS dit persoonlijk opvat: “ik denk niet dat we wat Poetin ook mag zeggen, ooit persoonlijk opvatten. We hebben een dikke huid”. Maar het feit dat de VS zo snel reageerden is veelzeggend.
Opmerkelijk aan de toespraak was ook dat Poetin de Oekraïne nauwelijks aanstipte, terwijl de spanningen tussen de twee landen hoog oplopen, of beter gezegd – er steeds meer olie op het vuur wordt gegoten.
Voetnoten
