Een gastbijdrage van Karel Beckman
Al voorkom je er maar één slachtoffer mee, dan hoor je het toch te doen?
Dat prikje halen.
Mondkapje opzetten.
Niet naar een voetbalwedstrijd gaan.
Geen feestje vieren.
Is toch een kleine moeite?
Even je vrijheid opofferen, voor een ander.
Hoe egoïstisch kun je zijn om dat niet te willen doen?
Dit argument legt velen het zwijgen op. Het komt erop neer dat je geen vragen mag stellen over nut en noodzaak van de dwangmaatregelen die je krijgt opgelegd.
Je doet het voor een ander – dus je hebt geen rechten meer. Geen vrijheid om zelf keuzes te maken.
De keuzes worden voor jou gemaakt. Door de overheid. Die beslist wat jij moet doen voor de ander.
Maar wacht even.
Waarom beperken we ons tot coronaslachtoffers? Iedere dode telt toch? Er is toch geen verschil tussen coronadoden en andere doden?
Als de coronamaatregelen gerechtvaardigd zijn om elk mogelijk slachtoffer te voorkomen, dan zijn er nog veel meer maatregelen die genomen zouden moeten worden.
Griep maakt ieder jaar ook duizenden slachtoffers. De coronamaatregelen kunnen dus nooit meer worden opgeheven. Er is altijd wel griep in het land. Lockdowns forever!
Als je in de auto stapt, kun je de macht over het stuur verliezen, en iemand dood rijden. Dat kan ook al heb je niet gedronken en hou je je aan alle verkeersregels. Autorijden verbieden dus. Al voorkom je er maar één slachtoffer mee!
Energie verbruiken, in je huis of auto of bedrijf – echt helemaal fout. Bij het produceren van olie, kolen en gas vallen regelmatig doden, bijvoorbeeld door gasexplosies of mijnrampen. De productie van duurzame energie is ook niet zonder gevaar. Bij de winning van metalen en andere grondstoffen voor windmolens en zonnepanelen vallen ook vele doden.
Maar als je erover nadenkt, geldt dit voor vrijwel alles wat je consumeert of gebruikt. Ongelukken bij de productie en het transport van goederen zijn nooit te voorkomen. Hoe moet dat dan?
Woedeaanvallen zouden ook niet meer getolereerd moeten worden. Daar kunnen mensen van schrikken (kans op hartaanval) en er komt speeksel bij vrij (kans op besmetting). Opwindende activiteiten als sportevenementen leiden vaak tot hartaanvallen, en zouden dus ook moeten worden verboden.
Mannen verleiden leidt ook regelmatig tot moordpartijen en verkrachtingen. Het minste wat we zouden kunnen doen is vrouwen verplichten een lelijk uniform en een hoofddoek te dragen om dit te voorkomen. Kleine moeite toch? Geef een beetje vrijheid op, dames, voor een betere wereld!
Als je iets schrijft wat een ander depressief maakt, kan dat die persoon tot zelfmoord drijven. Als je iets schrijft waar een ander boos over wordt, kan die persoon een moord plegen. Ik voorzie een Ministerie van Positieve Berichtgeving dat alle sombere meningsuitingen verbiedt. Voor de ander natuurlijk.
En waarom zouden we ons eigenlijk beperken tot het voorkomen van doden? Waarom verbieden we niet alles wat mensen ongelukkig kan maken?
De moraal van dit verhaal? Als “je doet het voor een ander” geen moreel appèl meer is, maar door de overheid kan worden gebruikt om ons te dwingen tot bepaald gedrag, hebben we geen rechten meer. Geen zelfbeschikkingsrecht. Dan kan de staat ons letterlijk alles laten doen wat zij wil.
De ironie is dat dit niet zal leiden tot een “veilige” maatschappij met weinig doden, maar integendeel één waarin sterfte, ziekte en depressie de boventoon zullen voeren. Precies zoals de coronamaatregelen niet leiden tot minder doden, maar tot meer doden, omdat ze, uit naam van de bescherming van “de ander”, alle sociaal, mentaal en fysiek gezonde activiteiten verbieden.
Dit bericht van Karel Beckman verscheen op The Friendly Society
