Een aanbod dat het Westen wel wil maar niet kan accepteren
Op 15 juni heeft Poetin een toespraak voor topambtenaren van het ministerie van Buitenlandse Zaken gehouden, die voornamelijk over een nieuwe veiligheidsarchitektuur in Eurazië ging. Aan het eind van deze lange toespraak besprak Poetin de voorwaarden waaronder Rusland bereid is over een vredesverdrag met Oekraïne te onderhandelen.(1)De toespraak is vertaald onder de titel: Poetin – een vredesvoorstel of een verklaring van oorlog?
Een Russische visie op het voorstel
Vertaling uit het Russisch van een artikel van Pjotr Akopov
Ultimatum, voorstel tot capitulatie, voortzetting van de agressie – zo reageerden het Westen en Kiev op de voorstellen van Poetin in zake de voorwaarden van een staakt-het-vuren en het begin van onderhandelingen over het oplossen van het conflict.
“Poetin is niet in de positie om Oekraïne voor te schrijven wat het land moet doen om vrede te sluiten”, zei de Amerikaanse minister van Defensie Lloyd Austin. NAVO-secretaris-generaal Stoltenberg stelde voor dat Rusland zijn troepen terugtrekt uit Oekraïens grondgebied en Zelenski vergeleek Poetin simpelweg met Hitler. Dat wil zeggen, het voorstel van onze president werd afgewezen en belachelijk gemaakt – waarom deed hij het dan?
Dat is het juist, Poetin rekende op precies zo’n resultaat – want de echte geadresseerde van zijn toespraak was niet het Westen en Kiev, maar de hele niet-westerse wereld, die de Atlantici ervan probeert te overtuigen dat Rusland een vreselijke agressor is, niet van plan om te stoppen in Oekraïne en een bedreiging vormt voor de hele wereld. Daarom zegt Poetin: we zijn bereid om de vijandelijkheden zelfs morgen te staken, hier zijn onze voorwaarden, ze lijken niet alleen niet op de annexatie van heel Oekraïne, maar zelfs niet op de onvoorwaardelijke overgave ervan. Accepteer ze en laten we aan de onderhandelingstafel gaan zitten.
De paradox is dat de voorwaarden die Poetin voorstelt zeer gunstig zijn voor het Westen en ongunstig voor Rusland, maar het Westen kan ze niet accepteren. Over Kiev en Zelenski gaat het hier niet eens, die kunnen sowieso niet vrij besluiten. De Verenigde Staten beslissen over alles en ze hebben al lang begrepen dat het maximale programma voor Oekraïne (opname in de NAVO) en Rusland (terugkeer naar de situatie van 23 februari 2022) absoluut onhaalbaar is. Amerikaanse leiders kunnen hardop zeggen wat ze willen, maar in werkelijkheid kunnen ze niet verder voorspellen dan januari volgend jaar, wanneer er hoogstwaarschijnlijk een regeringswisseling zal plaatsvinden in Washington. Daarom zou het vastleggen van de status quo, zij het ten koste van de terugtrekking van de Oekraïense strijdkrachten uit de gebieden die al opgenomen zijn in de Russische Federatie, een zeer goede optie zijn voor het Westen – zelfs als er bovendien de eis bijkomt dat Oekraïne niet wordt opgenomen in de NAVO. En hiermee biedt Rusland zelf deze optie aan, en met een redelijke geopolitieke analyse had het Westen deze met beide handen moeten aangrijpen en Kiev moeten opdragen om in te stemmen met het starten van onderhandelingen. Want het volgende voorstel van Poetin (en de eerste twee waren in november-december 2021 en maart-april 2022) zal duidelijk slechter zijn dan het huidige, en de dynamiek van de vijandelijkheden laat Oekraïne geen kans om verloren gebieden terug te winnen, maar vergroot de kans om nieuwe te verliezen.
Waarom heeft het Westen deze kans niet gegrepen? Omdat het tijdens het conflict de inzet alleen maar heeft verhoogd – voortdurend herhalend dat het onaanvaardbaar is om zelfs maar te overwegen dat Poetin zou kunnen winnen, dat de straf van Rusland demonstratief en exemplarisch zou moeten zijn voor alle potentiële agressor-dictators, dat de nederlaag van Oekraïne een vreselijke klap zou zijn voor de op regels gebaseerde wereldorde en de reputatie van het Westen in de wereld. Met andere woorden, het Westen heeft de nederlaag van Oekraïne gelijkgesteld aan zijn eigen nederlaag en de noodzaak om Rusland te verslaan is een voorwaarde geworden voor het handhaven van zijn wereldwijde dominantie.
Er is echter al geen sprake meer van dominantie – het is geen toeval dat de voorstellen van Poetin slechts klein deel uitmaakten van zijn grote toespraak op het ministerie van Buitenlandse Zaken over de noodzaak om een systeem van Euraziatische collectieve veiligheid op te bouwen. De belangrijkste voorwaarde hiervoor zou de bevrijding van Eurazië van de militaire aanwezigheid van niet-Euraziatische landen moeten zijn, d.w.z. de terugtrekking van de Amerikaanse troepen uit Europa en Azië – van Duitsland tot Japan. Ja, Poetin zet op de toekomst en hij ziet de dynamiek van de situatie in de wereld. De Atlantisten (d.w.z. de Angelsaksen samen met een deel van de Europese elites die uitsluitend daarop gefocust zijn) zijn nu inderdaad de belangrijkste kracht in de wereld, maar hun claims op hegemonie en wereldwijde dominantie zijn niet langer geldig.
En iedereen ziet dit – niet alleen in het Globale Zuiden, maar ook velen in de Westerse landen zelf. Nu kan het Westen het zich nog steeds veroorloven om te proberen Rusland te isoleren en te blokkeren, om ons met vreemde huurlingen te bestrijden op ons eigen grondgebied, maar het betaalt hiervoor met een versnelde vernietiging van de basis van zijn eigen macht, d.w.z. het wereldhandels- en financiële systeem. Zonder dat systeem zullen de Angelsaksen alleen van de Amerikaanse marine afhankelijk zijn, d.w.z. van de militaire macht, maar zoals bekend, op bajonetten blijf je niet lang zitten. De Amerikanen zullen gedwongen zijn zich terug te trekken uit Europa en Azië. De enige vraag is of deze terugtocht georganiseerd zal verlopen – vrijwillig of gedwongen – of een chaotisch gevolg zal zijn van een interne crisis binnen de Verenigde Staten zelf.
Het is duidelijk dat we het hebben over een proces dat enkele decennia kan duren, maar ook dramatisch kan worden versneld als gevolg van slecht doordachte militaire avonturen van de aftredende hegemoon (bijvoorbeeld die in Taiwan). De strijd om Oekraïne is in deze zin zeer illustratief: de Atlantisten hebben zich in een gevecht gestort om iets dat ze niet kunnen vasthouden, sterker nog, om iets dat ze niet eens nodig hebben, als we uitgaan van hun eigen belang om het proces van de ontmanteling van hun eigen hegemonie zo lang mogelijk uit te stellen. Grofweg moeten ze niet denken aan het verwerven van nieuwe gebieden (bezittingen), maar aan het op orde brengen, herstellen en hervormen van de bestaande. De trein van de Angelsaksische globalisering kan echter niet meer stoppen – hij heeft zo’n vaart gekregen dat hij bij het remmen meteen de afgrond ingaat.
Het enige wat je nog kunt doen is de trein een seintje te geven dat er een klif eraankomt – en dat het beter is om te proberen langzamer te rijden (zelfs ten koste van een val, schaafwonden en breuken) dan om gegarandeerd dood te gaan door in de naderende afgrond te vallen. En dan maar hopen dat het zelfbehoudsinstinct van de Angelsaksische elites nog steeds werkt.
Dit is precies waar Vladimir Poetin vrijdag voor waarschuwde: “Uiteindelijk hebben het egoïsme en de arrogantie van de westerse staten geleid tot de huidige extreem gevaarlijke stand van zaken. We zijn onaanvaardbaar dicht bij het “point of no return” gekomen. Oproepen voor een strategische nederlaag van Rusland, een land dat het grootste kernwapenarsenaal bezit, tonen het ongebreidelde avonturisme van Westerse politici. Ofwel begrijpen ze de omvang van de dreiging die ze zelf vormen niet, ofwel zijn ze gewoon geobsedeerd door het geloof in hun eigen straffeloosheid en hun eigen exceptionalisme. Beide versies kunnen tragisch aflopen.
Voetnoten
