Ik kan niet langer zwijgen

 

Ik kan niet langer zwijgen. Ik kan niet langer klakkeloos aanvaarden wat er nu al anderhalf jaar bij mijn werkgever, de openbare omroep, gebeurt. Zaken als “evenwicht”, “sociale samenhang” en “diversiteit” in de berichtgeving zijn vastgelegd in de statuten en de staatscontracten voor de media. Wat in praktijk wordt gebracht is precies het tegenovergestelde. Er is geen echte dialoog en geen uitwisseling waarbij alle groepen in de samenleving elkaar kunnen vinden.

Verschenen bij Multipolar
Vertaling: Franziska Zeller

Inhoudsopgave:

• Verlammende consensus
• Open vragen
• „Gain of function“ en „Lab leak“
• Ivermectine en alternatieven voor de inentingen
• Vragen over de doeltreffendheid van de vaccinatie
• Gebrek aan journalistieke basis-kennis
• Critici onder druk
• Digitale vaccinatiepaspoorten en bewaking
• Vernauwd perspectief
• Er is iets misgegaan

Een journalist ontwaakt

In Duitsland is nu eindelijk dat gebeurd waar ik al sinds meer dan een jaar op wacht: een bij de publieke omroep werkzame journalist uit kritiek op het corona-beleid. In en open brief uit een medewerker van de publieke omroep ARD zijn kritiek op anderhalf jaar Corona-verslaggeving: Ole Skambraks werkt al 12 jaar als redactielid en redacteur bij de publieke omroep.

Vanaf het allereerste begin was ik van mening dat de openbare omroep precies deze ruimte moest vullen: de dialoog bevorderen tussen voorstanders van maatregelen en critici, tussen mensen die bang zijn voor het virus en mensen die bang zijn hun grondrechten te verliezen, tussen voorstanders van vaccinatie en sceptici ten opzichte van vaccinatie. Maar de laatste anderhalf jaar is de ruimte voor discussie aanzienlijk kleiner geworden.

Wetenschappers en deskundigen die in de tijd vóór Corona aanzien genoten, die de ruimte kregen in openbare discussies, zijn nu plotseling gekken, aluhoedjesdragers of covidioten. Denk maar eens aan Wolfgang Wodarg. Hij is medisch specialist in meerdere disciplines, epidemioloog en was lange tijd als politicus bij het gezondheidsbeleid betrokken. Tot de Corona-crisis zat hij ook in het bestuur van Transparency International. In 2010 heeft hij als voorzitter van de Gezondheidscommissie in de Raad van Europa de invloed van de farmaceutische industrie op de Mexicaanse grieppandemie aan de kaak gesteld. In die tijd kon hij zijn mening via de openbare omroep verwoorden, maar sinds Corona is dat niet meer mogelijk. Hij is verdrongen door zogenaamde fact-checkers, die hem nu in diskrediet brengen.

Verlammende consensus

In plaats van een open uitwisseling van meningen, werd er een “wetenschappelijke consensus” afgekondigd, die moet worden verdedigd. Wie daaraan twijfelt en een multidimensionaal perspectief van de pandemie eist, oogst verontwaardiging en hoon.

Dit schema werkt ook binnen de redacties. Ik werk al anderhalf jaar niet meer in het dagelijkse nieuws, en daar ben ik erg blij om. In mijn huidige functie ben ik niet betrokken bij beslissingen over welke onderwerpen worden uitgezonden en hoe. Ik beschrijf hier hoe ik de redactionele conferenties waarneem en geef een analyse van de verslaggeving. Lange tijd durfde ik de rol van waarnemer niet te verlaten, de veronderstelde consensus leek te absoluut en unaniem.

Sinds een paar maanden waag ik mij op het hellende vlak en maak ik hier en daar een kritische opmerking tijdens conferenties. Dit wordt vaak gevolgd door een geschokte stilte, soms een “bedankt voor de tip” en soms een uiteenzetting waarom dit allemaal niet waar is. Maar dit heeft nog nooit tot een verandering in de berichtgeving geleid.

Het resultaat van anderhalf jaar Corona is een verdeeldheid in de samenleving die zijn weerga niet kent. De openbare omroepen hebben hierbij een belangrijke rol gespeeld. De media vervullen niet langer hun taak om bruggen te slaan tussen de verschillende kampen en zorgen steeds minder voor een dialoog.

Vaak wordt het argument aangevoerd dat de critici een kleine minderheid vormen, een minderheid die geen aandacht verdient en vanwege de evenredige vertegenwoordiging niet te veel ruimte mag krijgen. Dit zou eigenlijk sinds het referendum tegen de corona-maatregelen in Zwitserland moeten zijn ontkracht. Hoewel ook daar in de massamedia geen vrije gedachtenwisseling plaatsvindt, kreeg het regeringsbeleid slechts 60% toestemming, 40% was ertegen. ⁽¹⁾Een uitzondering hierop was de verslaggeving over het referendum, in de aanloop waarop de Zwitserse televisie verplicht was beide partijen dezelfde zendtijd te geven (video hier  op YT)  Kan er bij 40% van de uitgebrachte stemmen nog sprake zijn van een kleine minderheid? Ook moet worden vermeld dat de Zwitserse regering het uitkeren van financiële steun vanwege Corona aan de uitslag van de stemming had gekoppeld, hetgeen van invloed kan zijn geweest op de beslissing van sommigen om een kruisje bij “ja” te zetten.

De ontwikkelingen van deze crisis spelen zich af op zoveel niveaus en hebben gevolgen voor alle geledingen van de samenleving, zodat er nu niet minder, maar juist meer ruimte voor een vrije uitwisseling van gedachten noodzakelijk zou zijn.

In dit verband is niet van betekenis wat er allemaal wel bij de publieke omroep wordt besproken, maar juist dat wat niet vermeld wordt. De redenen hiervoor zijn uiteenlopend en zouden eigenlijk serieus geanalyseerd moeten worden. De publicaties van mediawetenschapper en voormalig MDR-omroepraadslid Uwe Krüger, zoals zijn boek “Mainstream – Warum wir den Medien nicht mehr trauen“, kunnen daarbij helpen.

In ieder geval vergt het enige moed om op vergaderingen waarbij deze onderwerpen worden besproken en bediscussieerd, tegen de stroom in te zwemmen . Vaak geeft degene die zijn argumenten het best kan verwoorden de doorslag; in geval van twijfel beslist natuurlijk de hoofdredactie. Al heel vroeg heerste de opvatting dat kritiek op de Corona-koers van de regering wel tot het rechtse spectrum moest behoren. Welke redacteur durft dan nog een gedachte in die richting te uiten?

Open vragen

De lijst van ongerijmdheden en open vragen die niet of nauwelijks aan bod zijn gekomen, is dus zeer lang:

• Waarom weten we zo weinig over “gain of function research” (onderzoek naar de manier om virussen gevaarlijker te maken voor de mens)?
• Waarom bepaalt de nieuwe wet ter bestrijding van infecties dat het grondrecht op lichamelijke integriteit en de onschendbaarheid van de woning voortaan kunnen worden beperkt – zelfs los van een epidemie?
• Waarom moeten mensen die al Covid-19 hebben gehad opnieuw gevaccineerd worden, hoewel zij minstens even goed beschermd zijn als gevaccineerden?
• Waarom wordt er niet gesproken over “Event 201” en de wereldwijde pandemie-oefeningen in de tijd voor de uitbraak van SARS-CoV-2, of als we toch iets erover horen dan alleen in verband met het fenomeen complot-theorie? ⁽²⁾Andere pandemie-noodoefeningen waren “Clade X” (2018), “Atlantic Storm” (2005), “Global Mercury” (2003) en “Dark Winter” (2001). Bij deze oefeningen ging het ook altijd om informatiebeheer.
• Waarom is het interne document van het ministerie van Binnenlandse Zaken, dat bij de media bekend was, niet in zijn geheel gepubliceerd – en in het openbaar besproken – waarin de besturen werden aangehouden een “schokeffect” teweeg te brengen, zodat de gevolgen van de Corona-pandemie aan de maatschappij duidelijk gemaakt konden worden?
• Waarom haalt het onderzoek van prof. Ioannidis waarbij de overlevingskans bij Corona op 99,41% voor mensen onder de 70 is vastgesteld, de krantenkoppen niet? Maar wel de faliekant verkeerde prognoses van het Imperial College (Neil Ferguson voorspelde in het voorjaar van 2020 een half miljoen corona-doden in het VK en meer dan 2 miljoen in de VS)?
• Hoe kan het dat in een voor het Ministerie van Volksgezondheid opgesteld deskundigenrapport staat dat het aandeel Covid-19-patiënten in 2020 in de ziekenhuizen slechts 2% bedraagt?
• Hoe kan het dat er in Bremen verreweg de hoogste incidentie voorkomt (113 op 4-10-2021) terwijl daar tegelijkertijd de verreweg hoogste vaccinatiegraad in Duitsland (79%) bestaat?
• Waarom staat er op de privérekening van Stella Kyriakides, de EU-commissaris voor gezondheid, een bedrag van 4 miljoen euro? Stella Kyriakides was verantwoordelijk was voor het sluiten van de eerste vaccin-contracten met de farmaceutische bedrijven ⁽³⁾Panorama bracht verslag uit over de betalingen, maar gaf geen duidelijk beeld van Kyriakides’ rol met betrekking tot de contracten voor het Corona-vaccin. Voor het overige heeft de kwestie niet veel aandacht gekregen in de media.
• Waarom worden mensen die met ernstige bijwerkingen door het vaccin te kampen hebben, niet op dezelfde manier in beeld gebracht, als mensen met een ernstige vorm van covid-19 in 2020? ⁽⁴⁾Zo is er in de officiële media weinig aandacht geweest voor de Britse musicus Eric Clapton, die na vaccinatie met ernstige bijwerkingen te kampen had en er nu spijt van heeft.
• Waarom stoort niemand zich aan de slordige telling van de “vaccin-doorbraken”? ⁽⁵⁾Volgens het RKI is er sprake van een vaccinatiedoorbraak wanneer een gevaccineerde zowel een positief is getest als ook symptomen vertont – bij niet-ingeënten is een positieve test voldoende. Op deze manier zijn de ongevaccineerden statistisch gezien significanter.
• Waarom meldt Nederland aanzienlijk meer bijwerkingen van Covid-19-vaccins dan andere landen?
• Waarom is de werkzaamheidsomschrijving van de Covid-19 vaccins op de site van het Paul Ehrlich Instituut in de afgelopen weken drie keer veranderd? “COVID-19 vaccins beschermen tegen infectie met het SARS-CoV-2 virus.” (15 augustus 2021) “COVID-19 vaccins beschermen tegen een ernstig verloop van infectie met het SARS-CoV-2 virus.” (7 september 2021) “COVID-19-vaccins zijn geïndiceerd voor actieve immunisatie ter voorkoming van COVID-19-ziekte veroorzaakt door SARS-CoV-2-virus.” (27 september 2021) ⁽⁶⁾Telkens onder de rubriek “Lijst van goedgekeurde vaccins”; vorige website-edities van het PEI toegankelijk via het internetarchief Wayback Machine (hier, hier, en hier.

Ik wil graag op een paar punten nader ingaan.

„Gain of function“ en „Lab leak“

Ik heb tot op heden niets van betekenis gehoord of gelezen over „gain of function research“ – dat wil zeggen onderzoek om virussen gevaarlijker te maken, dat werd uitgevoerd in het Instituut voor Virologie in Wuhan, China, en dat werd gefinancierd door de VS. Dit onderzoek vindt plaats in de zogenaamde P4-laboratoria, waar al tientallen jaren wordt gewerkt aan de manier waarop virussen die in het dierenrijk voorkomen, zodanig kunnen worden veranderd dat zij ook gevaarlijk worden voor de mens. ARD en ZDF hebben dit onderwerp tot nu toe niet aangestipt – ook al is er duidelijk behoefte aan informatie. De fundamentele vraag die zou moeten worden besproken, is bijvoorbeeld: Willen wij als samenleving een dergelijk onderzoek?

Er zijn nu talrijke rapporten over de “lab-leak-theorie” – d.w.z. de veronderstelling dat SARS-CoV-2 in een laboratorium is ontstaan. Er zij aan herinnerd dat dit onderwerp vorig jaar onmiddellijk tot taboe werd verklaard, als zijnde een complot-theorie. Alternatieve media die dit spoor volgden, werden verbannen van sociale netwerken als YouTube en Twitter en de informatie werd verwijderd. Wetenschappers die deze stelling naar voren brachten werden massaal aangevallen. Vandaag de dag is de “lab leak theorie” minstens zo aannemelijk als een overdracht via vleermuizen. De Amerikaanse onderzoeksjournalist Paul Thacker heeft de resultaten van zijn minutieuze research gepubliceerd in het British Medical Journal. Dr. Ingrid Mühlhauser, hoogleraar gezondheidswetenschappen aan de universiteit van Hamburg, schrijft:

“Stap voor stap laat hij [Thacker] zien hoe exploitanten van een Amerikaanse laboratoriumgroep opzettelijk een samenzweringstheorie in elkaar draaien om een ongeluk in hun laboratorium in Wuhan te verdoezelen als een complottheorie. Dit narratief wordt gesteund door gerenommeerde tijdschriften als The Lancet. Wetenschapsjournalisten en fact-checking dienstverleners nemen de informatie klakkeloos over. De betrokken wetenschappers zwijgen uit angst om hun prestige en de onderzoeksfinanciering te verliezen. Facebook blokkeert bijna een jaar lang berichten waarin de natuurlijke oorsprong van SARS-CoV-2 in twijfel wordt getrokken. Mocht de stelling over het laboratoriumongeval bewaarheid worden, dan zouden ZDF en andere media dus ‘ complottheorieën’ hebben verspreid.”

Ivermectine en alternatieven voor de inentingen

Het is ook al maanden duidelijk dat er doeltreffende en goedkope behandelingsmethoden voor Covid-19 zijn, die niet mogen worden gebruikt. De gegevens hieromtrent spreken duidelijke taal. Maar de pseudowetenschappelijke desinformatiecampagnes tegen deze geneesmiddelen zijn typerend voor de staat van de medische kunde. Hydroxychloroquine is al tientallen jaren bekend en is al miljoenen keren gebruikt tegen malaria en reumatische aandoeningen. Vorig jaar, werd het middel plotseling onveilig verklaard. De verklaring van president Donald Trump dat hydroxychloroquine een “game changer” was, deed de rest om het middel in diskrediet te brengen. Het politieke denken liet een wetenschappelijk debat over HCQ niet langer toe.

De catastrofale situatie in India als gevolg van de verspreiding van de Delta-variant werd in het voorjaar door alle media breed uitgemeten (toen was er nog sprake van de Indiase variant van het virus). Dat India de situatie betrekkelijk snel onder controle kreeg en dat het geneesmiddel Ivermectine daarbij in grote deelstaten als Uttar Pradesh een doorslaggevende rol speelde, was daarentegen niet langer nieuwswaardig. ⁽⁷⁾De WHO heeft zelfs de Indiase deelstaat Uttar Pradesh geprezen voor zijn corona-beleid, maar zonder Ivermectine te vermelden. De vaccinatiegraad in Uttar Pradesh ligt onder de 10%.

Ivermectine is tevens voorwaardelijk goedgekeurd in Tsjechië en Slowakije voor de behandeling van Covid 19-patiënten. MDR maakt hier tenminste melding van, al is het met een negatieve connotatie.

In de lijst van de Bayerische Rundfunk van mogelijke geneesmiddelen wordt Ivermectine niet eens genoemd, en over hydroxychloroquine worden alleen de negatieve en niet de positieve studies aangehaald.

Clofoctol bleek in de zomer van 2020 ook goed te werken tegen SARS-CoV-2 in laboratoriumtests. Tot 2005 was het antibioticum in Frankrijk en Italië op de markt onder de namen Octofene en Gramplus. Het Institut Pasteur van Lille werd door de Franse autoriteiten verschillende malen belet een proef met Covid-19-patiënten op te zetten. Na verschillende mislukte pogingen werd begin september de eerste patiënt ervoor gerekruteerd.

Waarom verzetten de gezondheidsautoriteiten zich zo heftig tegen behandelingsmethoden die al vanaf het begin van de pandemie beschikbaar zouden zijn geweest? Ik had graag gezien dat de ARD hier onderzoek naar had gedaan! Ook moet worden vermeld dat de nieuwe Corona-vaccins alleen een noodtoelating konden krijgen omdat er geen officieel goedgekeurde behandeling voor SARS-CoV-2 bestond.

Het is niet mijn bedoeling een Corona wondermiddel te promoten. Ik wil wijzen op feiten die niet de aandacht hebben gekregen die ze verdienen. Vanaf het allereerste begin was de algemene mening dat alleen de vaccinatie remedie kan bieden. Soms ging de WHO zelfs zo ver dat zij de definitie van “kudde-immuniteit” veranderde in die zin dat deze alleen kon worden verworven door vaccinatie en niet langer door eerdere besmetting, zoals voorheen het geval was.

Maar wat als de ingeslagen weg een doodlopende weg is?

Vragen over de doeltreffendheid van de vaccinatie

Uit gegevens van landen met een bijzonder hoge vaccinatiegraad blijkt dat infecties met SARS-CoV-2 niet ongebruikelijk zijn, zelfs bij volledig gevaccineerde mensen, maar juist aan de orde van de dag . Dr. Kobi Haviv, directeur van het Herzog-ziekenhuis in Jeruzalem, zegt dat 85% tot 90% van de ernstig zieke patiënten op zijn intensive care-afdeling dubbel gevaccineerd zijn. ⁽⁸⁾Zie ook de bijeenkomst van de FDA op 17 september 2021, om 5:47:25.

Het tijdschrift Science schrijft, verwijzend naar geheel Israël: “Op 15 augustus werden 514 Israëli’s in het ziekenhuis opgenomen met een ernstige of zelfs kritieke Covid-19-aandoening … Van deze 514 mensen was 59% volledig gevaccineerd. Van de gevaccineerden was 87% 60 jaar of ouder.” Science citeert een Israëlische regeringsadviseur die stelt: “Het grote verhaal uit Israël luidt: ‘Vaccins werken wel, maar toch niet goed genoeg’.”

Bovendien blijkt nu dat gevaccineerde mensen evenveel viraal materiaal van de delta-variant bij zich dragen (en verspreiden) als niet-gevaccineerden.

Welke conclusies worden in Duitsland uit deze gegevens getrokken? – Een lockdown speciaal voor de ongevaccineerden of, om het eufemistisch uit te drukken: de “2G regel”. De maatschappij is de facto verdeeld in twee klassen. De gevaccineerden krijgen hun vrijheden terug (omdat zij geen risico vormen voor anderen), de niet-gevaccineerden (omdat zij een risico vormen voor anderen) moeten tests ondergaan die zij zelf moeten betalen, en in geval van quarantaine wordt hun salaris niet langer uitbetaald. Werkverbod en ontslag op grond van de vaccinatiestatus zijn ook niet langer uitgesloten, en zorgverzekeraars zouden in de toekomst minder gunstige tarieven kunnen opleggen aan niet-gevaccineerden. Waarom deze druk op de ongevaccineerden? Er is geen wetenschappelijke rechtvaardiging voor en het is uiterst schadelijk voor de samenleving.

De door vaccinatie geproduceerde antilichamen nemen na een paar maanden sterk af. Een blik op Israël leert dat na de tweede vaccinatie de hele bevolking nu de derde dosis krijgt en dat de vierde al is aangekondigd. Wie zijn vaccinatie na zes maanden niet heeft vernieuwd, wordt niet langer als immuun beschouwd en verliest zijn “Groene Pas” (de digitale vaccinatiekaart die Israël heeft ingevoerd). In de VS heeft Joe Biden het over Corona boosters die om de vijf maanden verstrekt dienen te worden. Marion Pepper, een immunologe aan de Universiteit van Washington, trekt deze strategie echter in twijfel. Zij verklaarde in de New York Times: “de herhaalde stimulatie van het afweersysteem van het lichaam kan ook leiden tot een verschijnsel dat ‘immuunuitputting’ wordt genoemd.”

Weinig besproken is het feit dat door een natuurlijke infectie een veel betrouwbarere immuniteit kan worden opgebouwd. “Ultrapotente antilichamen” of een “superimmuniteit” werden vorig jaar aangetroffen bij mensen die besmet waren geraakt met SARS-CoV-2. Deze antilichamen reageren op meer dan 20 verschillende virusmutaties en blijven langer werkzaam dan de door het vaccin geproduceerde antilichamen.

Minister van Volksgezondheid Jens Spahn heeft nu tenminste aangekondigd dat ook het aantonen van antilichamen als gezondheidsverklaring kan dienen. Maar om officieel als immuun te worden beschouwd, moet er nog een vaccinatie volgen. Wie begrijpt deze logica? Een CNN interview met Dr. Anthony Fauci, voorzitter van het National Health Institute (het Amerikaanse equivalent van het RKI) brengt deze absurditeit nog eens in beeld. Mensen met een op natuurlijke wijze verworven immuniteit worden tot nu toe door de politiek genegeerd!

Ik ken een arts die wanhopig probeert van de gezondheidsautoriteiten en het RKI een antwoord op deze vraag te krijgen: Een van haar patiënten heeft een IgG-antistof-titer van 400 AU/ml – aanzienlijk meer dan veel gevaccineerde mensen. Zijn corona infectie was echter meer dan zes maanden geleden, dus wordt hij niet langer als immuun beschouwd. Het antwoord dat zij kreeg was: “Waarom vaccineert u hem dan niet?”, wat de dokter weigert te doen gezien de antistof-waardes van de patiënt.

Gebrek aan journalistieke basis-kennis

De uitweg uit de door de politiek en de media gepropageerde pandemie lijkt een permanent vaccinatie-abonnement te zijn. Wetenschappers die een andere omgang met Corona eisen, krijgen van de openbare omroepen nog steeds geen adequaat podium, zoals de deels belasterende berichtgeving over de #allesaufdentisch-campagne (dit betekent: alle feiten op tafel) weer eens heeft laten zien. In plaats van de inhoud van de video’s met de betrokkenen te bespreken, werden er “deskundigen” erbij gehaald om de campagne in diskrediet te brengen. Daardoor begaan de publieke omroepen exact dezelfde fouten waarvan zij #allesaufdentisch beschuldigen.

Spiegel-journalist  Anton Rainer zei in een interview met SWR over de videocampagne dat deze geen vraaggesprekken in de klassieke zin waren: “In wezen zie je twee mensen die het roerend met elkaar eens zijn”.
Ik had buikpijn na het beluisteren van de verslaggeving van mijn zender en was totaal geïrriteerd door het gebrek aan elementair journalistiek fatsoen, namelijk om ook de andere kant aan het woord te laten.⁽⁹⁾De eerlijkste berichtgeving kwam van de BR, hoewel ook hier gesproken werd over en niet met de makers. MDR biedt op zijn mediaportaal een uitgebreide en gedifferentieerde analyse aan. Ik heb mijn bezwaren toen per e-mail aan de betrokken partijen en aan de hoofdredactie kenbaar gemaakt.

Een typische uitspraak bij vergaderingen is, dat we een onderwerp “al gehad hebben”. Bijvoorbeeld, toen ik aan de orde stelde dat vermoedelijk lang niet alle vaccinatiecomplicaties gemeld worden. Ik moet er nog bij zeggen dat de kwestie wel werd besproken met een interne deskundige die – niet verrassend – tot de conclusie kwam dat er geen sprake kon zijn van onderrapportage van meldingen. De “andere mening” wordt wel hier en daar genoemd, maar krijgt zelden aandacht in de vorm van een echt gesprek met de mensen die kritische standpunten innemen.

Critici onder druk

De meest uitgesproken critici moeten rekening houden met huiszoekingen, strafrechtelijke vervolging, blokkering van rekeningen, overplaatsing of ontslag, tot en met opname in een psychiatrische inrichting. Ook al is er hier sprake van meningen waarvan men de standpunten niet deelt – in een rechtsstaat zou zoiets niet mogen gebeuren.

In de VS wordt reeds besproken of kritiek op de wetenschap als een “hate-crime” moet worden bestempeld. De Rockefeller Foundation heeft zelfs 13,5 miljoen dollar uitgetrokken om onjuiste informatie over gezondheid te censureren.

Jörg Schönenborn, directeur van de WDR-televisie, heeft verklaard: “Feiten zijn feiten, ze staan vast”. Als dat zo zou zijn, hoe is het dan mogelijk dat wetenschappers achter gesloten deuren onophoudelijk discussiëren en het zelfs diep oneens zijn over een aantal zeer fundamentele kwesties? Zolang wij ons dit niet realiseren, is iedere veronderstelling dat absolute objectiviteit zou bestaan, een doodlopend pad. Wij kunnen de “objectieve werkelijkheid” slechts benaderen – en dan alleen door middel van een open discussie over de meningen en wetenschappelijke bevindingen.

Wat er nu gaande is, is geen echte bestrijding van “nepnieuws”. De indruk bestaat veeleer dat alle informatie, bewijzen of discussies die tegen het officiële narratief ingaan, worden onderdrukt.

Een recent voorbeeld is de op feiten gebaseerde, wetenschappelijk transparante video van de computerwetenschapper Marcel Barz. Bij een analyse van de ruwe gegevens stelde Barz tot zijn verbazing vast dat noch de cijfers over de oversterfte, noch die over de beddenbezetting, en ook niet die over het aantal besmettingen, overeenstemmen met dat wat wij het afgelopen anderhalf jaar in de media en van politici hebben gelezen of gehoord. Hij laat tevens zien hoe dezelfde gegevens even goed wel degelijk kunnen worden gebruikt om een pandemie voor te spiegelen, en legt uit waarom hij dit onredelijk vindt. De video met 145.000 kliks binnen drie dagen werd door You Tube verwijderd (en pas na een bezwaar van Barz en veel protesten weer toegankelijk gemaakt). De opgegeven reden: “medische misinformatie”. Ook hier is dan weer de vraag: wie heeft dit besluit genomen en op welke gronden?

De fact-checkers van de Volksverpetzer ⁽¹⁰⁾Volksverpetzer is een Duits weblog dat probeert nep-nieuws te onthullen discrediteren Marcel Barz als een scharlatan. Het oordeel van Correctiv is iets milder (Barz heeft er publiekelijk en uitvoerig op gereageerd). Uit een deskundigenrapport dat in opdracht van het Ministerie van Volksgezondheid is opgesteld, blijkt dat in 2020 het aandeel van Covid 19-patiënten in ziekenhuizen slechts 2% bedroeg. Dit geeft aan dat Barz gelijk heeft. Hij nam contact op met de pers om over zijn analyse te spreken, maar kreeg geen gehoor. Bij een goed functionerend gespreksklimaat zouden onze media hem moeten uitnodigen in een discussieprogramma.

Bijdragen over Corona-kwesties zijn nu al miljoenen keren verwijderd, zoals journaliste Laurie Clarke aantoont in het British Medical Journal. Facebook en Co. zijn particuliere bedrijven en kunnen dus zelf bepalen wat er op hun platformen wordt gepubliceerd. Maar mogen zij ook het verloop van de discussies bepalen?

De openbare omroep zou voor meer evenwichtigheid kunnen zorgen door een onbevooroordeelde uitwisseling van standpunten mogelijk te maken. Maar helaas, dat gebeurt niet!

Digitale vaccinatiepaspoorten en bewaking

De Gates en Rockefeller Foundations hebben de WHO-richtsnoeren voor digitale vaccinatiepaspoorten ontworpen en gefinancierd. Deze worden nu wereldwijd geïntroduceerd. Alleen degenen die in bezit zijn van een dergelijk paspoort, mogen aan het openbare leven deelnemen – of het nu gaat om een ritje met de tram, een kop koffie drinken of een medische behandeling. Uit een voorbeeld uit Frankrijk blijkt dat gepland is dat deze digitale ID-kaart ook na afloop van de pandemie verder zal bestaan. Parlementslid Emanuelle Ménard heeft geeist om aan de wet het volgende toe te voegen: De digitale vaccinatiekaart “houdt op te bestaan wanneer de verspreiding van het virus niet langer een voldoende risico vormt om het gebruik ervan te rechtvaardigen”. Haar amendement werd verworpen. Hiermee wordt de stap naar een wereldwijde bevolkingscontrole of zelfs een bewakingsstaat met behulp van projecten als ID2020, wel erg klein.

Australië test nu een gezichtsherkenningsapp om ervoor te zorgen dat mensen in quarantaine ook thuis blijven. Israël gebruikt elektronische polsbandjes. In een Italiaanse stad worden drones getest om de temperatuur van strandgangers te meten, en in Frankrijk wordt de wet gewijzigd om drone-surveillance op grote schaal mogelijk te maken.

Al deze kwesties zouden in wezen een diepgaande en kritische maatschappelijke discussie vereisen. Maar de media besteden hier niet voldoende aandacht aan en het was ook geen thema bij de verkiezingscampagne.

Vernauwd perspectief

De manier waarop het perspectief van het discours wordt vernauwd is kenmerkend voor de “poortwachters van de informatie”. Een actueel voorbeeld (op YouTube) is Jan Böhmermann met zijn eis dat de viroloog Hendrik Streeck en professor Alexander S. Kekulé geen podium meer zouden mogen krijgen, omdat zij zogenaamd niet competent zouden zijn.

Afgezien van het feit dat deze twee artsen zeer respectabele cv’s hebben, heeft Böhmermann daarmee de oogkleppen weer eens opnieuw gejusteerd. Mogen mensen die hun kritiek op de koers van de regering sowieso al met fluwelen handschoenen presenteren, nu niet eens meer worden gehoord?

De beperking van de vrijheid van meningsuiting gaat intussen zo ver dat de Beierse omroeporganisatie herhaaldelijk tijdens de uitzending van parlementaire debatten van de Landtag, de toespraken van parlementsleden die kritisch staan tegenover de maatregelen, niet heeft uitgezonden.

Is dit de nieuwe houding van de publieke omroep ten opzichte van de democratie? Alternatieve mediaplatforms floreren in de eerste plaats omdat de gevestigde platforms hun taak als democratisch correctief niet langer vervullen.

Er is iets misgegaan

Lange tijd kon ik met trots en voldoening zeggen dat ik voor de publieke omroep werkte. Veel uitstekend onderzoek, programma’s met hoogwaardige inhoud zijn van ARD, ZDF en Deutschlandradio afkomstig. De kwaliteitsnormen waren zeer hoog en duizenden werknemers leverden uitstekend werk, zelfs onder verhoogde kostendruk en bezuinigingsmaatregelen. Maar tijdens de Corona-crisis is er iets misgegaan. Plotseling bespeur ik tunnelvisie en oogkleppen en een vermeende consensus die niet langer in twijfel mag worden getrokken.⁽¹¹⁾Ik zou niet willen spreken van een werkelijke “gelijkluidende mening” van de publieke omroepen. Er zijn altijd kritische bijdragen en koerscorrecties in de verslaggeving geweest. Maar het is altijd een kwestie van context, zendtijd en reikwijdte hoe een onderwerp wordt behandeld. Mijn … Lees verder...

De Oostenrijkse omroep Servus TV laat zien dat het ook anders kan. In het programma “Corona-Quartett” / “Talk im Hanger 7” komen zowel voorstanders als critici aan het woord. Waarom zou dit niet mogelijk zijn op de Duitse televisie? ⁽¹²⁾Nieuwe programma’s zoals “Auf der Couch” van ZDF geven hoop, ook al denk ik niet dat daar binnenkort een Karina Reiß of een Wolfgang Wodarg zullen plaatsnemen. “Je kunt niet elke gek een podium geven,” is het snelle antwoord. De false balance, waarbij zowel serieuze als onserieuze meningen in dezelfde mate worden gehoord, moet worden vermeden. – Een doodslagargument dat ook nog onwetenschappelijk is. Het basisprincipe van de wetenschap is twijfelen, in twijfel trekken, verifiëren. Als dit niet meer gebeurt, wordt wetenschap een religie.

Ja, inderdaad de false balance bestaat. Het is de blinde vlek die ons verstand is binnengedrongen en die een waarheidsgetrouw debat niet langer mogelijk maakt. Wij gooien elkaar dood met onbetwistbare feiten, maar kunnen niet meer naar elkaar luisteren. Minachting neemt de plaats in van begrip, het bestrijden van de andere mening vervangt verdraagzaamheid. De fundamentele waarden van onze samenleving worden in een klap overboord gegooid. De ene kant zegt: “mensen die zich niet willen laten vaccineren zijn gek” En de andere: “de onnozele onbenullen, de slaap-schapen moeten zich schamen”.

Terwijl we bekvechten, merken we niet op dat de wereld om ons heen in razend tempo verandert. Vrijwel alle aspecten van ons leven ondergaan een transformatie. Waar dit naar toe gaat hangt grotendeels af van ons vermogen tot samenwerking, onze empathie en de bewustwording van onszelf, onze woorden en daden. Voor onze geestelijke gezondheid zouden we er goed aan doen ruimte te scheppen voor discussies – met bedachtzaamheid, respect en begrip voor andere zienswijzen.⁽¹³⁾Het initiatief “Dialog Kultur” opent nuttige wegen die ook voor mediaformats interessant zouden kunnen zijn

Door deze regels te schrijven voel ik me een ketter, iemand die verraad pleegt en moet rekenen op straf. Maar misschien is dat niet zo. Misschien zet ik hiermee mijn baan niet op het spel, en zijn de vrijheid van meningsuiting en het pluralisme niet in gevaar. Ik hoop het ten zeerste en zie uit naar een constructieve gedachtewisseling met de collega’s.

Ole Skambraks
ole.skambraks@protonmail.com

 

Verscheen bij Multipolar
Een ingekorte versie is bij RT Deutsch te vinden
Auteur: Ole Skambraks
Publicatiedatum: 5 oktober 2021
Vertaling uit het Duits: Franziska Zeller

Over de auteur:
Ole Skambraks, geboren in 1979, studeerde politieke wetenschappen en Frans aan de Queen Mary University in Londen en mediamanagement aan de ESCP Business School in Parijs. Hij was presentator, verslaggever en schrijver bij Radio France Internationale, online redacteur en community manager bij cafebabel.com, programmamanager van de ochtendshow bij MDR Sputnik en redacteur bij WDR Funkhaus Europa / Cosmo. Momenteel werkt hij als redacteur programmamanagement/geluidsontwerp bij SWR2.