De Rand Corporation eist vrede!
We hebben al vaker aandacht aan de Rand Corporation besteedt(1)Zie b.v.:
Geniaal plan van de Rand Corporation
RAND en de kwaadaardige omsingeling van Rusland
VS denktank: Rusland heeft geen agressieve plannen, in mijn ogen is de Rand Corporation een van de gezaghebbende Amerikaanse Think Thanks die het anti-Russische beleid hebben uitgestippeld. De inspanningen van de Rand Corporation waren erop gericht Rusland te verzwakken, zie b.v. het beruchte rapport uit 2019 “Extending Russia – Competing from Advantageous Ground“. Men zou kunnen verwachten dat het uitrekken van het conflict in de Oekraïne in het beleid van RAND zou passen, met de simpele redenering: hoe langer de oorlog duurt, des te zwakker wordt Rusland. Dat is echter niet het geval, RAND heeft in januari 2023 een nieuw situatierapport gepubliceerd met de titel:
Avoiding a Long War
U.S. Policy and the Trajectory of the Russia-Ukraine Conflict
of
Een lange oorlog vermijden
Het Amerikaanse beleid en het verloop van het conflict tussen Rusland en Oekraïne.
Over het algemeen reageerden de deskundigen uit het alternative circuit verrast over het verschijnen van dit rapport.
In een fascinerend nieuw RAND-rapport wordt Washington aangespoord om op te hoepelen uit de Oekraïne, omdat “de belangen van de VS het best gediend zijn met het vermijden van een langdurig conflict” en “de kosten en risico’s van een lange oorlog … zwaarder wegen dan de mogelijke voordelen”!
Dit is enorm belangrijk. RAND dringt al heel lang aan op Amerikaanse/Westerse escalatie tegen Moskou. In 2019 publiceerde het bijvoorbeeld een rapport over “Extending Russia”. Veel van haar aanbevelingen zijn vervolgens uitgekomen.
De redenen van RAND om een einde te maken aan de proxyoorlog zijn talrijk, maar “het vermogen van de VS om zich te richten op de concurrentie [d.w.z. oorlog] met China” doemt groot op. Intrigerend is de voorspelling dat hoe langer dit doorgaat, hoe dichter Moskou en Peking bij elkaar zullen komen, wat Washington absoluut vreest en niet wil!
RAND is een zeer invloedrijk orgaan, waarvan de publicaties het elitaire denken en het imperiale beleid informeren – en weerspiegelen. Dit rapport is bijzonder veelzeggend, aangezien tal van Amerikaanse functionarissen op dezelfde manier hun twijfels hebben geuit over de vraag of Washington dit proces wel zal volhouden. We zullen zien…
Ik heb uit het RAND-Rapport de punten die mij belangrijk leken eruitgelicht en vertaald. In het rapport wordt trouwens de oorlog in de Oekraïne zuiver in in de context van de Amerikaanse belangen aldaar beschouwt. Heb ik iets niet helemaal begrepen, en is deze elende niet uitsluitend begonnen om de Oekraïne te helpen en de Oekraïners democratie en vrijheid te brengen? Over de Amerikaanse belangen werd toch helemaal niet gepraat?
Het rapport komt tot de conclusie dat het voor de VS van voordeel zou zijn om de oorlog in de Oekraïne zo snel mogelijk langs diplomatieke weg te beëindigen. Ondanks het feit dat RAND van volledig onjuiste uitgangspunten uitgaat, komt het rapport toch tot de juiste conclusie, namelijk dat de VS zich zo snel mogelijk uit dit avontuur moet terugtrekken. Een overwinning van de Oekraïne is praktisch onmogelijk en nu wordt het spannend: “Rusland is nu voldoende verzwakt door de hoge verliezen en de sancties” en de VS moeten zich nu richten op belangrijkere internationale taken (China) en geen tijd en geld blijven verspillen aan de Oekraïne. Het hele verslag gaat alleen over wat de beste, meest voordelige strategie van de VS zou kunnen zijn, het leed dat door de oorlog is veroorzaakt wordt vergeten, en democratie en mensenrechten sowieso.
[begin van de vertaling – slechts gedeeltes van de tekst – het rapport is 32 pagina’s lang]
De discussie over de oorlog tussen Rusland en de Oekraïne wordt in Washington steeds meer gedomineerd door de vraag hoe de oorlog zou kunnen eindigen. Om deze discussie met informatie te voeden, wordt in dit rapport aangegeven hoe de oorlog zich zou kunnen ontwikkelen en hoe alternatieve trajecten de Amerikaanse belangen zouden beïnvloeden. De auteurs betogen dat de belangen van de VS, naast het minimaliseren van de risico’s van een grote escalatie, het best gediend zijn met het vermijden van een langdurig conflict. De kosten en risico’s van een langdurige oorlog in de Oekraïne zijn aanzienlijk en wegen niet op tegen de mogelijke voordelen van een dergelijk traject voor de Verenigde Staten. Hoewel Washington zelf de duur van de oorlog niet kan bepalen, kan het wel stappen ondernemen die een uiteindelijke beëindiging van het conflict via onderhandelingen waarschijnlijker maken. Op basis van de literatuur over de beëindiging van de oorlog identificeren de auteurs belangrijke belemmeringen voor gesprekken tussen Rusland en de Oekraïne, zoals wederzijds optimisme over de toekomst van de oorlog en wederzijds pessimisme over de gevolgen van vrede. Het Rapport benadrukt vier beleidsinstrumenten die de Verenigde Staten zouden kunnen toepassen om deze belemmeringen te verzachten: het verduidelijken van plannen voor toekomstige steun aan de Oekraïne, het doen van toezeggingen over de veiligheid van de Oekraïne, het geven van garanties over de neutraliteit van het land, en het stellen van voorwaarden voor het verlichten van sancties voor Rusland.
Belangrijke dimensies voor alternatieve oorlogstrajecten
Talrijke analisten hebben scenario’s opgesteld voor het verloop van de oorlog op korte termijn of zelfs voor het einddoel. Hoewel dergelijke scenario’s belangrijke concepten zijn om over de toekomst na te denken, zijn ze minder nuttig om te bepalen, welke mogelijke ontwikkelingen voor de Verenigde Staten het belangrijkst zijn. Het is misschien nuttiger voor Amerikaanse beleidsmakers om na te gaan welke specifieke aspecten van de toekomstige ontwikkeling van het conflict de grootste invloed zullen hebben op de Amerikaanse interesses. In plaats van uitvoerige, beschrijvende scenario’s, onderzoeken wij vijf belangrijke dimensies die alternatieve oorlogstrajecten bepalen:
- Het mogelijke gebruik van kernwapens door Rusland
- Een mogelijke escalatie naar een conflict tussen Rusland en de NAVO
- Territoriale controle
- Duur van de oorlog
- Mogelijkheden om de oorlog te beëindigen.
Uit dit oogpunt verkennen wij hier mogelijke trajecten die de oorlog tussen Rusland en de Oekraïne zou kunnen volgen en hoe deze de belangen van de VS zouden kunnen beïnvloeden.
Het gebruik van kernwapens door Rusland
Het schrikbeeld van de inzet van kernwapens door Rusland heeft dit conflict vanaf het begin achtervolgd. Bij de aankondiging van de invasie in februari 2022 dreigde Poetin elk land dat zich in de Oekraïne probeerde te mengen met gevolgen “zoals u nog nooit in uw hele geschiedenis hebt gezien.”
Een week later gaf hij opdracht tot een “speciaal regime van gevechtstaken” voor de Russische nucleaire strijdkrachten.
In oktober 2022 beweerde Moskou dat Kiev van plan was een radioactieve “vuile bom” te laten ontploffen in de Oekraïne, in de vorm van een valse vlag operatie en vervolgens Rusland de schuld te geven.
Amerikaanse functionarissen maakten zich zorgen dat Rusland dit verhaal promootte om een voorwendsel te creëren voor het gebruik van kernwapens.
En het meest verontrustende is misschien wel dat westerse regeringen ervan overtuigd lijken te zijn dat Moskou het gebruik van niet-strategische kernwapens overwoog, toen zijn troepen in de herfst terrein verloren. Rusland heeft deze beschuldigingen ontkend, maar uit nieuwsberichten blijkt dat Russische topcommandanten deze optie hebben besproken.(2)RAND heeft in wezen geen informaties maar uitsluitend vermoedens. Het lijkt me logisch dat de militaire top over kernwapens heeft gesproken, gezien het feit dat het Westen al voor het begin van de oorlog herhaaldelijk heeft gedreigd deze in te zetten. Daarover rept RAND echter niet, ze schreven … Lees verder...
Een mogelijke escalatie naar een rechtstreeks conflict tussen Rusland en de NAVO
Generaal Mark Milley hield een lijst bij van “Amerikaanse belangen en strategische doelstellingen” in de crisis: “Nummer 1” was “geen kinetisch conflict tussen het Amerikaanse leger en de NAVO met Rusland te laten ontstaan”. De tweede, nauw verwant, was “de oorlog binnen de geografische grenzen van de Oekraïne houden.” Tot op heden zijn Rusland en Oekraïne de enige strijdende partijen in de oorlog.
De omvang van de indirecte betrokkenheid van de NAVO-bondgenoten bij de oorlog is schrikbarend. De steun omvat tientallen miljarden dollars aan wapens en andere hulp aan de Oekraïne, tactische steun bij het verkrijgen van inlichtingen, bewaking en verkenning ten bate van het Oekraïense leger, en miljarden dollars per maand aan directe begrotingssteun aan Kiev.
Hoewel een Russisch besluit om een NAVO-lidstaat aan te vallen geenszins onvermijdelijk is, deels omdat het zou kunnen leiden tot een oorlog met een veel machtiger bondgenootschap, is het risico groter zolang het conflict in de Oekraïne voortduurt. Bovendien is een onbedoelde escalatie die leidt tot deelname van de NAVO aan het conflict ook een permanent risico. Hoewel het incident van november 2022, waarbij een Oekraïense luchtverdedigingsraket op Pools grondgebied landde, niet uit de hand liep, heeft het aangetoond dat gevechten onbedoeld kunnen overslaan naar het grondgebied van naburige Amerikaanse bondgenoten. Een toekomstige richtfout zou een Russische raket naar NAVO-gebied kunnen sturen, waardoor een actie-reactiecyclus zou kunnen ontstaan die tot een grootschalig conflict zou kunnen leiden.
Sommige analisten betwijfelen of Rusland een NAVO-land zou aanvallen, omdat de RF al bezig is terrein te verliezen aan de Oekraïense strijdkrachten en zich daardoor in een oorlog met het machtigste bondgenootschap ter wereld zou bevinden. Als het Kremlin echter tot de conclusie zou komen dat de nationale veiligheid van het land ernstig in gevaar is, zou het bij gebrek aan betere alternatieven wel eens doelbewust kunnen escaleren.(3)Dit tweede aspect baart RAND grote zorgen, omdat zij geloven dat de betrokkenheid van de NAVO bij het conflict (d.w.z. het inzetten van troepen) zou kunnen gebeuren als gevolg van een onbedoeld incident. Tussen de regels door kun je lezen dat Rusland er alles aan doet om een escalatie te voorkomen.
Territoriale controle
Wat het derde aspect betreft (territoriale controle) zijn de zaken zeer onduidelijk. Hoewel de RAND toegeeft dat het in het belang van de VS is dat de gebieden door Rusland onder Oekraïense controle worden teruggegeven, begrijpen zij dat een dergelijke stap absoluut geen garantie biedt voor het einde van het conflict. Als de Oekraïners de voormalige gebieden innemen, zal Rusland volgens hen hoe dan ook reageren met een nieuwe escalatieronde. Als Oekraïne de grenzen van december 2022 aanvaardt, zijn er geen garanties dat Rusland niet verder zal gaan om de gebieden terug te geven. Tegelijkertijd benadrukt RAND dat de onlangs door de Russische Federatie ingelijfde gebieden niet internationaal moeten worden erkend als deel van Rusland.
RAND wijst erop dat, ongeacht wie de gebieden controleert, er economische kosten voor de VS zijn: als de Oekraïeners gebieden terug veroveren, dragen de VS de kosten van de wederopbouw van de economie van het land, en als de gebieden onder Russische controle blijven, zullen de kosten bestaan uit het doorbetalen van militaire steun aan de Oekraïne. Hoe langer het conflict duurt, hoe hoger de kosten voor de VS.
President Volodymyr Zelenskyy maakt zich sterk voor een militaire campagne om het gehele internationaal erkende grondgebied van de Oekraïne te bevrijden. En hij heeft deze doelstelling gerechtvaardigd met de morele verplichting om de burgers van zijn land te bevrijden van de brute Russische bezetting.
[…]
De gevolgen voor dat streven van verdergaande Oekraïense territoriale controle, voorbij de lijn van december 2022, zijn echter niet duidelijk. Zelfs als de Oekraïne bijvoorbeeld de controle zou verwerven over al het grondgebied dat Rusland sinds 24 februari 2022 heeft ingenomen, zou Moskou nog steeds de beginselen van de territoriale integriteit schenden. Anders gezegd, het is niet duidelijk dat een traject waarbij Rusland aan de bestandslijn van december 2022 vasthoudt, de internationale orde meer schade zou berokkenen dan een traject waarbij de Russische troepen worden teruggedrongen tot de lijn van februari. In beide gevallen zou Rusland in strijd met de territoriale integriteit een deel van het Oekraïense grondgebied controleren.
[…]
De graad van controle van Kiev over zijn grondgebied zou van invloed kunnen zijn op de economische levensvatbaarheid van het land op lange termijn en dus op zijn behoefte aan bijstand van de VS. Indien Moskou bijvoorbeeld de gehele Zwarte Zeekust van Oekraïne zou innemen, waardoor de Oekraïne geen toegang meer heeft tot de zee, zou dat het land op lange termijn voor ernstige economische problemen stellen. Dit lijkt echter onwaarschijnlijk gezien de militaire prestaties van Rusland tot nu toe. De economische gevolgen van Ruslands mogelijke controle op lange termijn over de gebieden die het in december 2022 bezette, in vergelijking met wat het op 23 februari 2022 in handen had – hoewel moeilijk precies te berekenen – zouden veel minder ernstig zijn.
[…]
Gezien het vermogen van Rusland om ver buiten de huidige bestandslijn (of welke bestandslijn dan ook) toe te slaan, is een grotere territoriale controle bovendien niet rechtstreeks gekoppeld aan een grotere economische vooruitgang of, wat dat betreft, een grotere veiligheid.
[…]
Kortom, een grotere Oekraïense territoriale controle is voor de Verenigde Staten belangrijk om humanitaire redenen, om de internationale normen te versterken en om de toekomstige economische groei van de Oekraïne te bevorderen. Het belang van de laatste twee voordelen is echter discutabel. De schendingen van internationale normen door Rusland dateren al van vóór het huidige conflict en zullen waarschijnlijk ook na de beëindiging van de gevechten voortduren. Bovendien hebben de Verenigde Staten en hun bondgenoten Rusland nog een groot aantal andere kosten voor zijn agressie opgelegd – kosten die al een signaal zijn voor andere potentiële agressors. En de bestandslijn binnen de grenzen van december 2022, ontneemt Kiev geen economisch vitale gebieden die de levensvatbaarheid van het land dramatisch zouden beïnvloeden. Naast deze voordelen brengt een grotere Oekraïense territoriale controle ook potentiële kosten en risico’s voor de Verenigde Staten met zich mee (tabel 2). Ten eerste zal het, gezien het trage tempo van de tegenoffensieven van de Oekraïne in december 2022, maanden en misschien wel jaren duren om de lijn van vóór februari 2022 te herstellen, laat staan de territoriale status quo van vóór 2014.
De gevolgen voor dat streven naar verdere Oekraïense territoriale controle voorbij de lijn van december 2022, zijn echter niet duidelijk. Zelfs als de Oekraïne bijvoorbeeld de controle zou verwerven over al het grondgebied dat Rusland sinds 24 februari 2022 heeft ingenomen, zou Moskou nog steeds de norm inzake territoriale integriteit schenden. Anders gezegd, het is niet duidelijk dat een scenario waarbij Rusland de bestandslijn van december 2022 zou handhaven, de internationale orde meer schade zou berokkenen, dan een scenario waarbij de Russische troepen worden teruggedrongen tot de lijn van februari. In beide gevallen zou Rusland in strijd met de norm van territoriale integriteit een deel van het Oekraïense grondgebied controleren.
Duur van de oorlog
Hoewel een langere oorlog het Oekraïense leger in staat zou kunnen stellen meer grondgebied te heroveren, heeft de duur van de oorlog ook andere gevolgen voor de Amerikaanse belangen. Een langdurig conflict heeft, hoe pervers het ook mag lijken, enkele potentiële voordelen voor de Verenigde Staten (tabel 3). Zolang de oorlog duurt, blijven de Russische strijdkrachten bezig met de Oekraïne en hebben zij dus niet de capaciteiten om anderen te bedreigen. Een langere oorlog zou het Russische leger verder doen verzwakken en de Russische economie nog verder ontwrichten. Maar de oorlog is al zo verwoestend geweest voor het Russische machtspotentieel, dat een verdere geleidelijke verzwakking voor de Amerikaanse belangen niet meer zo belangrijk is als in de eerdere fasen van het conflict. Het zal jaren, misschien zelfs decennia duren voordat het Russische leger en de economie zich hersteld hebben van de reeds opgelopen schade. Een lange oorlog zou ook de druk op de Europese regeringen handhaven om hun energieafhankelijkheid van Rusland verder te verminderen en meer uit te geven aan hun defensie, waardoor de Amerikaanse defensielast in Europa op de lange termijn mogelijk zou afnemen. Maar ook hier is het waarschijnlijk dat de Europese landen dit beleid zullen handhaven, ongeacht hoe lang de oorlog duurt. Toch heeft een lange oorlog aanzienlijke nadelen voor de Amerikaanse belangen (tabel 4). Een langere oorlog zal leiden tot verder verlies van levens, ontheemding en lijden voor de Oekraïense burgers; het minimaliseren van deze humanitaire gevolgen voor Oekraïne is in het belang van de VS.
Er is dus reden om zich af te vragen of een langere oorlog tot verdere Oekraïense winst zal leiden – verliezen zijn ook mogelijk.
De Russische campagne van vernietiging van de Oekraïense kritieke infrastructuur zal op lange termijn grote uitdagingen creëren voor het ondersteunen van de oorlogsinspanning en voor het economisch herstel en heeft ook de prognoses van Kiev voor de economische steun die het nodig zal hebben van de Verenigde Staten en zijn bondgenoten aanzienlijk verhoogd.
[…]
Naast de mogelijke Russische winst en de economische gevolgen voor Oekraïne, Europa en de wereld, zou een lange oorlog ook gevolgen hebben voor het buitenlands beleid van de VS. Het vermogen van de VS om zich op andere mondiale prioriteiten te concentreren – met name de concurrentie met China – zal beperkt blijven zolang de oorlog de tijd van hoge beleidsmakers en de militaire middelen van de VS opslokt. Bilaterale of multilaterale interactie – laat staan samenwerking – met Rusland met betrekking tot belangrijke Amerikaanse belangen is onwaarschijnlijk.
Een langere oorlog die de afhankelijkheid van Rusland zal vergroten, kan China voordelen opleveren in zijn concurrentiestrijd met de Verenigde Staten. Tenslotte houdt de duur van de oorlog rechtstreeks verband met de twee eerder besproken escalatiegevallen (mogelijk Russisch gebruik van kernwapens en mogelijke escalatie tot een conflict tussen Rusland en de NAVO). Zolang de oorlog voortduurt, blijft het risico van beide vormen van escalatie hoog. Het risico zal drastisch afnemen wanneer de oorlog eindigt. Daarom zou het grote belang van de VS bij het minimaliseren van escalatierisico’s het belang van de VS bij het vermijden van een lange oorlog moeten vergroten. Kortom, de gevolgen van een lange oorlog – van aanhoudende verhoogde escalatierisico’s tot economische schade – wegen veel zwaarder dan de mogelijke voordelen.
Mogelijkheden om de oorlog te beëindigen
Aangezien geen van beide partijen de intentie of de mogelijkheden lijkt te hebben om een absolute overwinning te behalen, zal de oorlog hoogstwaarschijnlijk eindigen met een op diplomatieke weg bereikte uitkomst.
Niettemin zou Rusland beschikken over een grote verscheidenheid aan machtsmiddelen op zijn grondgebied en daarbuiten – met name de marine en de luchtmacht, die in de oorlog geen grote verliezen hebben geleden – die verdere aanvallen op doelen diep in de Oekraïne mogelijk zouden kunnen maken. Russische grondtroepen kunnen zich gemakkelijk hergroeperen en een nieuw grootschalig offensief beginnen. Voor een absolute overwinning moet de Oekraïne Rusland de mogelijkheid ontnemen zijn territoriale controle te betwisten. Het Russische leger dwingen de internationale grens over te steken zou dat resultaat niet opleveren. En hoewel de Oekraïne analisten heeft verrast met zijn vermogen om het eigen land te verdedigen, is het een illusie te denken dat het land het oorlogspotentieel van Rusland zou kunnen elimineren.
Er is echter weinig historisch bewijs dat erop wijst dat een verandering van regime in Rusland noodzakelijkerwijs het gevolg zou zijn van mislukkingen op het slagveld. Leiders van personalistische regimes zoals dat van Rusland zijn vaak aan de macht gebleven na een militaire nederlaag. Bovendien is er geen garantie dat een nieuwe Russische leider meer geneigd zou zijn vrede te sluiten met de Oekraïne dan Poetin.
Daarom zijn de belangen van de VS, voor het overige, beter gediend met een politieke regeling die tot een duurzamere vrede kan leiden dan met een wapenstilstand. Bovendien zou een politieke regeling een eerste stap kunnen zijn om bredere regionale kwesties aan te pakken en de kans op een Rusland-NAVO-crisis in de toekomst te verkleinen.
Aangezien het vermijden van een lange oorlog de hoogste prioriteit heeft na het minimaliseren van het escalatierisico, moeten de Verenigde Staten maatregelen nemen die een einde van het conflict op middellange termijn waarschijnlijker maken.
Er zijn mogelijke voordelen verbonden aan een langdurig conflict: een verdere verzwakking van Rusland en de mogelijkheid voor de Oekraïne om territoriale winst te boeken. Maar het eerste is niet langer een significant voordeel; Rusland is al dramatisch verzwakt. En het laatste is onzeker – meer tijd zou Rusland in staat kunnen stellen winst te boeken – en het voordeel van verdere Oekraïense territoriale controle, zoals we hierna zullen bespreken, is belangrijk voor de Verenigde Staten, maar weegt niet op tegen de gevolgen van een lange oorlog.
De Verenigde Staten hebben de instrumenten om de kosten voor Rusland voor zijn schendingen te verhogen en de legitimiteit van zijn illegale bezetting te ontkennen. Door Moskou territoriale winst te ontzeggen, zou echter de boodschap worden afgegeven dat soortgelijke daden van agressie tot een even krachtige reactie zullen leiden. Meer Oekraïense territoriale controle zou economisch productieve activa weer onder controle van Kiev kunnen brengen, waardoor Oekraïne minder afhankelijk wordt van de Verenigde Staten en hun bondgenoten. Gezien de plaats van de bestandslijn in december 2022 is het echter onwaarschijnlijk dat dit economische voordeel essentieel is voor de levensvatbaarheid van de Oekraïne.
Onze analyse suggereert dat er in deze oorlog twee mogelijke vormen van conflictbeëindiging zijn. Aangezien territoriale herovering op zich de oorlog niet zal beëindigen en een absolute overwinning door een van beide partijen onwaarschijnlijk is, berust het belang van deze optie op de vraag hoeveel waarde de Verenigde Staten zouden winnen bij een politieke regeling versus een wapenstilstandsovereenkomst. Een politieke regeling kan duurzamer zijn dan een wapenstilstand, waardoor een grotere stabiliteit in Europa kan ontstaan en de Verenigde Staten middelen kunnen vrijmaken voor andere prioriteiten. Die winst zou belangrijk zijn, maar een duurzame wapenstilstand zou ook gunstig zijn voor de Amerikaanse belangen.
Rusland lijkt te geloven dat de Verenigde Staten en hun bondgenoten uiteindelijk zullen wankelen in hun steun voor de Oekraïne, vooral naarmate de kosten van de oorlog oplopen. Voor een deel zegt het Kremlin dat de hoge energieprijzen, die door het lopende conflict worden aangewakkerd, de Europese economieën onder druk zullen zetten en de steun voor steun aan de Oekraïne in de strijd zullen doen afnemen. Zoals voormalig president en huidig vice-voorzitter van de Russische Veiligheidsraad Dmitri Medvedev het verwoordde: “Amerika laat zijn vrienden en zijn beste [proxies] altijd in de steek. Ook deze keer zal het vroeg of laat gebeuren.” Zodra het onvermijdelijk is beroofd van zijn westerse levensader, zal de Oekraïne volgens Moskou niet meer in staat zijn te winnen van het Russische leger.
Het conflict lost het informatieprobleem dus niet op zoals de literatuur doet vermoeden; beide partijen hebben reden tot optimisme over de mogelijkheid winst te boeken door te blijven vechten. Historisch gezien heeft dit soort wederzijds optimisme ervoor gezorgd dat oorlogen moeilijk te beëindigen zijn.
Dit pessimisme kan worden versterkt door verklaringen van sommige Amerikaanse functionarissen dat een van de doelen van Washington is om Rusland op lange termijn te verzwakken. Moskou heeft alle reden om aan te nemen dat de westerse sancties waarschijnlijk zullen worden voortgezet, zelfs als het bilateraal met Kiev een regeling treft om de oorlog te beëindigen.
Er zijn echter nog andere risico’s. De Verenigde Staten hebben veel moeite gedaan om een wereldwijde coalitie voor sancties tegen Rusland op te bouwen en bijeen te houden. Vermoedelijk zouden de Verenigde Staten ernaar streven de steun van de leden van deze coalitie te verwerven alvorens de mogelijkheid van sanctieverlichting voor Rusland aan te kondigen, maar het is misschien niet mogelijk om alle leden achter zich te krijgen, wat de omvang van de verlichting die de Verenigde Staten zouden kunnen aanbieden, zou kunnen beperken. Zelfs indien de leden van de coalitie het eens zijn over een plan voor sanctieverlichting, blijft er een risico bestaan: Als de leden van de coalitie de sancties beginnen af te bouwen als onderdeel van een onderhandelingsproces, zouden sommige staten terughoudend kunnen worden om ze opnieuw in te stellen als de onderhandelingen of overeenkomsten tussen de Oekraïne en Rusland mislukken. De coalitie is misschien niet meer zo sterk als nu, als zij later opnieuw sancties moet opleggen. Bovendien zouden de Amerikaanse leiders een politieke prijs kunnen betalen in eigen land en bij bondgenoten die tegen een verlichting van de sancties zijn.
Conclusie
Oorlogszuchtige stemmen pleiten voor het inzetten van meer militaire bijstand om de herovering door het Oekraïense leger van het gehele grondgebied van het land te vergemakkelijken. Hun tegenstanders dringen er bij de Verenigde Staten op aan de bestandslijn van vóór februari 2022 als doel te nemen, waarbij zij wijzen op de escalatierisico’s van verder oprukken. Minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken heeft verklaard dat het doel van het Amerikaanse beleid is de Oekraïne in staat te stellen “grondgebied terug te winnen dat sinds 24 februari in bezet is”. Onze analyse suggereert dat dit debat zich te zeer richt op één dimensie van het oorlogstraject. Territoriale controle, hoewel enorm belangrijk voor de Oekraïne, is niet de belangrijkste dimensie van de toekomst van de oorlog voor de Verenigde Staten. Wij concluderen dat, naast het afwenden van een mogelijke escalatie tot een Russisch-NAVO-oorlog of Russisch nucleair gebruik, het vermijden van een lange oorlog voor de Verenigde Staten ook een hogere prioriteit heeft dan het faciliteren van aanzienlijk meer Oekraïense territoriale controle. Bovendien is het vermogen van de VS om op microniveau te bepalen waar de grens uiteindelijk wordt getrokken, zeer beperkt, aangezien het Amerikaanse leger niet rechtstreeks bij de gevechten betrokken is. De territoriale controle van de Oekraïne mogelijk maken is ook lang niet het enige instrument waarover de Verenigde Staten beschikken om het verloop van de oorlog te beïnvloeden. Wij hebben verschillende andere instrumenten – die potentieel krachtiger zijn – belicht die Washington kan gebruiken om de oorlog in een richting te sturen die de Amerikaanse belangen beter dient. Hoewel de Verenigde Staten de territoriale uitkomst van de oorlog niet rechtstreeks kunnen bepalen, hebben zij wel directe controle over dit beleid.
President Biden heeft gezegd dat deze oorlog zal eindigen aan de onderhandelingstafel. Maar de regering heeft nog geen stappen ondernomen om de partijen tot gesprekken te bewegen. Hoewel het verre van zeker is dat een verandering in het Amerikaanse beleid tot onderhandelingen kan leiden, zou het aannemen van een of meer van de in dit Rapport beschreven beleidsmaatregelen gesprekken waarschijnlijker kunnen maken. Wij stellen vast waarom Rusland en de Oekraïne optimistisch zijn over oorlog en pessimistisch over vrede. Uit de literatuur over de beëindiging van oorlogen blijkt dat dergelijke percepties tot langdurige conflicten kunnen leiden. Daarom belichten we vier opties die de Verenigde Staten hebben om deze dynamiek te veranderen: duidelijkheid verschaffen over hun plannen voor toekomstige steun aan Oekraïne, toezeggingen doen over de veiligheid van Oekraïne, garanties geven over de neutraliteit van het land en voorwaarden stellen voor verlichting van de sancties tegen Rusland. Een dramatische verschuiving in het Amerikaanse beleid is politiek onmogelijk – zowel in eigen land als bij de bondgenoten – en zou hoe dan ook onverstandig zijn. Maar deze instrumenten nu ontwikkelen en ze bij Oekraïne en de Amerikaanse bondgenoten ingang doen vinden, kan een katalysator zijn voor het uiteindelijke begin van een proces dat deze oorlog via onderhandelingen kan beëindigen binnen een tijdsbestek dat de belangen van de VS dient. Het alternatief is een lange oorlog die de Verenigde Staten, de Oekraïne en de rest van de wereld voor grote uitdagingen stelt.
[einde van de vertaling]
Voetnoten
