Foreign Affairs is een tijdschrift dat namens de gezaghebbende Think Tank Council on Foreign Relations uitgegeven wordt. Deze Think Tank lijkt samen met diegene van de Rand Corporation het buitenlandse beleid van de VS te bepalen.
In een artikel heeft Foreign Affairs onlangs geopperd dat Europe—but Not NATO—Should Send Troops to Ukraine. De EU-staten zouden dus troepen naar de Oekraïne moeten sturen zonder de VS, d.w.z. zonder de NAVO. De Europese troepen zouden afgeslacht worden, zonder dat de VS erbij betrokken is, maar wel lekker aan geleverde wapens verdient(1)vergelijk hiertoe een artikel van Anti-Spiegel, Bis zum letzten Europäer — Council on Foreign Relations fordert Kriegseintritt Europas, aber ohne die USA
Over Foreign Affairs is bij Apolut een ook ander interessant artikel van Rainer Rupp verschenen. Ik heb dit artikel vertaald, of beter gezegd door de Kunstmatige Intelligentie laten vertalen. Mijn beroep als vertaalster wordt langzaam obsoleet, vroeger waren de resultaten van een computervertaling tenminste nog lachwekkend, maar nu is de techniek zover vooruitgegaan dat ik overbodig geworden ben. Ik heb de Nederlandse tekst nog wel geredigeerd.
Vijf waanzinnige scenario’s voor de toekomst van Rusland
Een vooraanstaande Ruslanddeskundige en regeringsadviseur uit de VS spreekt over de toekomst van Rusland en biedt een scherp inzicht in de heersende mentaliteit in Washington en dus ook in de NAVO en de EU.
Op donderdag 18 april, net op tijd voor de beslissing van het lagerhuis van het Amerikaanse Congres (Huis van Afgevaardigden) in Washington op 20 april over nog eens tientallen miljarden dollars aan “hulp” aan de Oekraïne, publiceerde “Foreign Affairs” een lang artikel op hun website met de titel “The Five Futures of Russia – And How America Can Prepare for Whatever Comes Next”.
Twee dagen later, op zaterdag, keurde het Huis van Afgevaardigden van het Amerikaanse Congres ook een wapenhulppakket van 95 miljard dollar goed voor de huidige en toekomstige oorlogen van zijn proxies in Oost-Europa, het Midden-Oosten en Azië, met een meerderheid van Republikeinse stemmen. Het leeuwendeel van het totale bedrag, namelijk 61 miljard dollar, gaat naar de neonazi’s in Kiev, 26,3 miljard dollar naar de genocidale zionisten in Israël en iets minder dan 8 miljard dollar naar de anti-Chinese marionetten van de VS in Taiwan.
Tegelijkertijd nam het Huis van Afgevaardigden maatregelen aan om
- de verkoop van TikTok aan Amerikaanse investeerders af te dwingen,
- bevroren Russische tegoeden in beslag te nemen en aan de Oekraïne te schenken,
- verdere sancties en andere strafmaatregelen op te leggen aan Rusland, China en Iran.
De laatste drie maatregelen werden door het Huis van Afgevaardigden aangenomen met een nog overweldigender meerderheid van 360 tegen 58 stemmen. Gezien de jarenlange agitatie door zogenaamd “gerenommeerde” denktanks en “kwaliteitsmedia” tegen Rusland, China en Iran en tegen alle andere landen die zich verzetten tegen de hegemoon in Washington, was deze uitslag echter geen verrassing.
Voordat we in detail ingaan op de waanzin die een vooraanstaande Amerikaanse expert op het gebied van Rusland en regeringsadviseur mag verspreiden op Foreign Affairs, moet worden opgemerkt dat dit tijdschrift behoort tot de prestigieuze denktank United States Council for Foreign Relations (CFR). De oprichting ervan dateert uit 1922 in New York en het is omgeven door een aura van staatspolitieke traditie en analyses op het hoogste niveau, want naast talloze deskundigen op het gebied van buitenlands beleid, academici en auteurs, hebben altijd ook veel voormalige ministers van Buitenlandse Zaken, ministers van Financiën en hooggeplaatste diplomaten deel uitgemaakt van de CFR.
Maar het aandeel van hooggeplaatste politici spreekt niet langer voor kwaliteit. Door het intellectuele kaliber van de huidige Amerikaanse politici en de wijdverspreide corruptie van het Amerikaanse politieke leven door de alomtegenwoordige lobby’s boordevol geld en invloed, zijn de Amerikaanse denktanks ook niet meer wat ze geweest zijn. Ze hebben hetzelfde probleem als computers die kunstmatige intelligentiesoftware gebruiken om politieke analyses te maken. In beide gevallen geldt dat als je het systeem voedt met onzin en wensdenken, er alleen maar onzin uit kan komen.
Zoals meestal het geval is met alle ooit zeer gerespecteerde Amerikaanse instellingen, voedt ook de Council for Foreign Relations zich op zijn weg naar beneden alleen maar met het prestige uit het verleden. De zogenaamde “CFR denktank” is steeds minder in staat om te verbergen dat haar publicaties en pr-werk niets meer zijn dan een lobbymachine voor het Amerikaanse militair-industriële complex (MIC), ook al is het een zeer invloedrijke.
Dit Amerikaanse MIC bestaat al lang niet meer alleen uit wapenhandelaren oude stijl. In de afgelopen decennia is het MIC uitgegroeid tot een eindeloos aantal advies- en dienstverlenende bedrijven op het gebied van veiligheidsbeleid, van softwarebedrijven en denktanks tot veiligheids- en huurlingenfirma’s die tienduizenden privé-soldaten onder contract hebben en over de hele wereld worden ingezet. Samen behoren deze bedrijven tot de meest winstgevende in de Amerikaanse krijgersstaat, die nog maar weinig andere bloeiende industrieën heeft. Zonder voortdurende oorlogen, die gefinancierd worden door steeds grotere schulden, zou deze Amerikaanse economie in een diepe structurele crisis belanden. Op dit moment groeit de schuld van de Amerikaanse overheid elke 100 dagen met een biljoen (duizend miljard) dollar. Iedereen weet dat dit zal eindigen in een catastrofe voor de VS, het enige waar nog over gediscussieerd wordt is het “wanneer”.
Nu naar het CFR-artikel dat aan het begin werd genoemd over de 5 toekomstperspectieven voor Rusland. De auteur is Stephen Kotkin, een Amerikaans historicus. Als lid van verschillende invloedrijke denktanks adviseert hij niet alleen een aantal Amerikaanse ministeries en agentschappen, maar ook de National Intelligence Council (2)https://www.intelligence.gov/how-the-ic-works , die nu 18 Amerikaanse inlichtingendiensten omvat.
Aan het begin van zijn “analyse” is de “Rusland-expert” Kotkin behoorlijk realistisch als hij schrijft dat Washington “op een hardhandige manier” heeft geleerd dat het niet over de nodige hefbomen en chantagemiddelen beschikt om landen als Rusland en China te veranderen volgens de ideeën van de VS. Hij ziet de reden hiervoor in het feit dat deze landen zijn ontstaan als imperia op de Euraziatische landmassa en zichzelf zien als oude beschavingen. Dit was allemaal lang voor de oprichting van de Verenigde Staten, laat staan voor de opkomst van het zogenaamde “Westen”, dat hen nu wil voorschrijven wat beschaving is. Washington en zijn partners moeten daarom niet overdrijven als het bijvoorbeeld gaat om het beïnvloeden van de koers van Rusland. In plaats daarvan moeten ze zich voorbereiden op wat zich in Rusland zou kunnen ontwikkelen. Maar hier houdt het realisme van Kotkin op en in de volgende 5 scenario’s voert het typische Amerikaanse wensdenken over Rusland en zijn rol in een door de VS gedomineerde wereld weer de boventoon.
Scenario 1: Rusland wordt net als Frankrijk
Volgens Kotkin heeft Rusland – net als Frankrijk – een constitutionele en monarchale traditie die zal blijven bestaan, ongeacht de aard van het toekomstige politieke systeem, evenals een zogenaamd “beladen revolutionaire traditie” die ook niet meer bestaat, maar voortleeft in instellingen en herinneringen als een bron van inspiratie en waarschuwing.
Volgens Kotkin zou de Franse manier het dichtst in de buurt komen van een realistisch model voor een welvarend, vreedzaam Rusland als het land maar een politicus als generaal De Gaulle zou voortbrengen. Hij zou kunnen helpen om een liberale orde in Rusland te introduceren en deze van bovenaf te consolideren. Zo’n persoonlijkheid is op de middellange termijn echter niet aan de Russische horizon te vinden.
Kotkin ziet duidelijk over het hoofd dat de overgrote meerderheid van de multi-etnische staat Rusland diep geworteld is in de respectieve tradities. Bovendien is er sinds de chaos van de Jeltsin-jaren en in het licht van de steeds alarmerender sociale uitwassen in het Westen in Rusland een diepe afkeer ontstaan tegen het liberalisme van het “collectieve Westen”. Er zijn echter wel groepen onder jonge Russen die sympathiseren met de ideeën van Westerse Groenen en Linksen. Maar zelfs onder mensen van dezelfde leeftijd zijn ze een uitzondering en ook een irrelevante factor in de politiek.
In dit scenario lijkt Kotkin ook volledig te zijn vergeten dat Frankrijk allang zijn soevereiniteit heeft verloren en nu een vazalstaat is van de VS.
Scenario 2: een teruggetrokken Rusland
Volgens dit scenario zou Poetin uitgedaagd kunnen worden door een autoritaire, nationalistische leider die traditionele waarden voorstaat, antiwesterse standpunten inneemt en ideologieën ontleent aan Slavofilisme, Eurazianisme en Oosters-orthodoxie. Zo’n nationalistische leider zou zich vooral zorgen maken over de economische toekomst van Rusland op de lange termijn en Poetin van het falen ervan de schuld geven. Kotkin ontwikkelt het idee dat zo’n radicaal antiwesterse nationalist de aanhangers van Poetin voor zich zou kunnen winnen door hen ervan te overtuigen dat de oorlog in de Oekraïne schadelijk is voor Rusland, vooral omdat Rusland vitale Europese banden voorgoed dreigt te verliezen en afhankelijk dreigt te worden van China.
Kotkins constructie is niet alleen wereldvreemd, maar ronduit avontuurlijk. De banden met Europa, die volgens Kotkin van levensbelang zijn voor Rusland, zijn momenteel niet te onderkennen. Het tegendeel is echter waar, want West-Europa heeft Rusland nodig. Rusland heeft de plotselinge invoering van extreme Westerse sancties glansrijk doorstaan en is nu sterker dan voorheen. In West-Europa is dat niet het geval.
Bovendien zijn de Russen niet vergeten welke landen het tot hun officieel verklaarde doel hebben gemaakt om Rusland te ruïneren, strategisch te verzwakken of zelfs op te delen in vele makkelijker te hanteren delen. Dat was niet China! Ook in scenario 2 klinkt bij Kotkin weer het wensdenken van bepaalde kringen binnen het Amerikaanse oorlogsestablishment duidelijk door.
Scenario 3: Rusland als vazal van China
In dit derde scenario muteren het Chinees-Russische onbeperkte strategische partnerschap en de sterke persoonlijke banden tussen Poetin en Xi in een ontwikkeling waardoor Rusland uiteindelijk een vazal van China wordt.
Kotkin stelt dat de sociale en culturele relaties tussen de twee volkeren oppervlakkig zullen blijven en dat de Russen cultureel Europees georiënteerd zijn en daarom uiteindelijk het Chinese juk van zich af zullen werpen, net zoals ze dat vele eeuwen geleden deden met het Mongoolse juk. Met deze historische analogie, die Kotkin presenteert in scenario 3, laat de auteur zien dat hij volledig in zijn “westerse bubbel” leeft, dat hij niet alleen een heel gebrekkig inzicht heeft in de Russische geschiedenis en de hedendaagse samenleving, maar ook vrijwel niets weet over de Chinese geschiedenis.
Scenario 4: Rusland als een kopie van Noord-Korea
Volgens Kotkin kan Rusland ook zoiets worden als een gigantisch Noord-Korea: politiek repressief in eigen land, internationaal geïsoleerd en bewapend met kernwapens en volledig afhankelijk van China, maar tegelijkertijd nog steeds in staat om Peking op bepaalde gebieden te trotseren. In dit scenario zou de taak om te voorkomen dat Rusland zich weer naar het Westen wendt bovenaan op de prioriteitenlijst van het Chinese leiderschap staan. Want een naar de VS neigend Rusland, zou de anti-Chinese positie van Washington aanzienlijk kunnen versterken.
Dit scenario van de grote expert Kotkin is zo idioot dat het geen verder commentaar behoeft.
Scenario 5: Rusland verkeert in chaos
In dit scenario, dat vooral populair is in de VS, van een Rusland dat de controle kwijt is, met binnenlandse muiterij, een of meer grote natuurrampen die de autoriteiten en het Kremlin niet aankunnen, of een ongeluk of opzettelijke sabotage van Russische nucleaire installaties, gecombineerd met de al dan niet toevallige dood van een leider van het Kremlin, kan dit alles leiden tot chaos en een machtsvacuüm dat sommige buurlanden van Rusland (bijvoorbeeld de Oekraïne) zouden kunnen uitbuiten om gebieden die zij voor zich opeisen te “heroveren”.
Te midden van een dergelijke chaos zouden criminele syndicaten en cybercriminelen ongestraft hun gang kunnen gaan. Nucleaire en biologische wapens en de wetenschappers die ze ontwikkelen zouden naar alle windstreken verspreid kunnen worden, aldus Kotkin.
Wat opvalt aan de vijf scenario’s die naar voren zijn gebracht door Kotkin, een Ruslanddeskundige die erkenning geniet in de VS, is dat ze – in overeenstemming met het Amerikaanse denken – alleen rampzalige vooruitzichten voor Rusland bevatten.
Toch heeft Rusland, het grootste land ter wereld, niet alleen ongelooflijke hoeveelheden energie en andere grondstoffen, het is ook de grootste voedselexporteur ter wereld. Rusland heeft niet alleen een enorm industrieel potentieel, maar – in tegenstelling tot de VS – ook een hoogopgeleide samenleving met uitstekende wetenschappers en wiskundigen. Tegen deze achtergrond is het ongelooflijk dat Kotkin het meest waarschijnlijke scenario voor Rusland afdoet als een utopie. Voor hem en zijn westerse collega’s is het simpelweg ondenkbaar dat Rusland zich als onafhankelijke Euraziatische macht zal ontwikkelen tot een van de polen van de opkomende multipolaire wereld.
Met de typische Amerikaanse arrogantie tegenover Rusland, die culmineerde in Obama’s opmerking dat Rusland slechts “een benzinestation met kernwapens” is, beweert Kotkin ook dat het enige wat Rusland naast kernwapen te bieden heeft
“het exporteren van grondstoffen en politiek tuig is, en van getalenteerde mensen (braindrain).”
Hij legt verder op een totaal a-historische manier uit, dat Rusland zich nooit als grootmacht had kunnen doen gelden als het geen nauwe betrekkingen met Europa had gehad. De toekomst van Rusland staat derhalve aan een keerpunt: De ene weg is een riskante afdrijving naar een diepere Chinese omarming, de andere is tegen alle verwachtingen in een terugkeer naar Europa. Kotkin adviseert het Amerikaanse leiderschap daarom,
“om de militaire druk op Rusland overeind te houden en tegelijkertijd om Moskou te stimuleren zich uit de Oekraïne terug te trekken.”
Daartoe zouden creatieve, politieke hefbomen moeten worden gecreëerd met behulp van militaire instrumenten. Tegelijkertijd zou het volgens Kotkin ook nodig zijn om – in nauwe samenwerking met de bondgenoten en partners van de VS –
“om de uitwisseling met invloedrijke maar niet-gouvernementele persoonlijkheden in Rusland te bevorderen”,
waarmee natuurlijk anti-Russische politieke ondermijning en sociale destabilisatie met behulp van figuren als Navalny worden bedoeld.
Tot slot, adviseert Kotkin de oorlogsstokers in Washington om zich niet alleen voor te bereiden op de mogelijkheid van een nationalistische heroriëntatie van Rusland, maar ook om zo’n heroriëntatie “gretig te bevorderen”. Kotkin vreest namelijk dat Poetin zijn oorlogsdoelen in de Oekraïne zou kunnen bereiken, voordat een nationalistische Russische officier of ambtenaar de kans krijgt om de macht te grijpen. De hoge kosten voor Rusland in de Oekraïne zouden echter voort blijven bestaan, indien het conflict zou omslaan van een uitputtingsoorlog in een Oekraïense opstand tegen de Russische bezetters.
In deze context geeft Kotkin echter toe dat de Verenigde Staten niet langer het goede voorbeeld geven in de wereld zoals ze dat vroeger wel deden. De VS stonden vroeger voor hun bondgenoten en partners synoniem met economische kansen. Vandaag de dag hebben ze deze rol afgestaan aan China.
“Om het verloren terrein terug te winnen en de motor van sociale mobiliteit in eigen land weer op gang te brengen, moeten de Verenigde Staten, die slechts 1,5 miljoen wiskundeleraren hebben en hun kennis van het vak moeten importeren uit Oost- en Zuid-Azië, een programma lanceren om binnen tien jaar een miljoen nieuwe wiskundeleraren op te leiden”.
Investeren in mensen en huisvesting en het herontdekken van een gevoel van burgerschap in de VS zou essentieel zijn. Maar mobilisatie voor wetenschap en nationale projecten alleen zou geen garantie zijn voor gelijke kansen in eigen land. Maar een dergelijk beleid zou een belangrijk begin zijn, een terugkeer naar de beproefde formule die de nationale macht van de VS zou kunnen herstellen in combinatie met de internationale leidersrol van Amerika, aldus Kotkin, die duidelijk niet erkent, of niet wil erkennen, dat dit voor de VS een gepasseerd station is en dat de neergang van de VS en het daarmee gepaard gaande statusverlies niet langer kan worden verhinderd.
Als apolut-lezers zich voortdurend verbazen over het ondoordachte beleid van de VS en hun vazallen in Duitsland, hun hoofd schudden als ze de westerse maatregelen tegen Rusland in het honderd zien lopen en zich vaak schamen als ze zien hoe de toppolitici in de VS/NAVO/EU van de ene pijnlijke situatie in de andere strompelen, dan is dat vooral te wijten aan de waardeloze experts in de Amerikaanse en westerse denktanks en in de inlichtingendiensten. Zij zijn al lang niet meer in staat of bereid om echte analyses te leveren. Want de “experts” weten precies wat hun politieke meesters willen en ze buigen de feiten in hun rapporten zodanig om dat hun deskundige mening het gewenste politieke narratief ondersteunt. Zo stellen ze hun inkomen en prestige veilig.
Voetnoten
