Poetin spreekt het World Economic Forum toe

Vladimir Poetin heeft op 27 januari 2012 per video de deelnemers aan het forum toegesproken. Het is interessant welke punten uit de redevoering door de pers benadrukt worden. Iedereen lijkt eruit te pikken wat in zijn straatje past. Ikzelf hoor in deze rede een duidelijke verwerping van The Great Reset en de aankondiging dat Rusland een eigen weg zal volgen. Tevens betekent dit het einde van de globalisering en het neo-liberalisme. Maar ik wil de lezer dezes niet beïnvloeden en hem zijn eigen conclusies laten trekken, daarom heb ik de hele rede vertaald (Poetin heeft 45 minuten gesproken).

[Klaus Schwab, oprichter en voorzitter van het WEF]
Mijnheer de President, welkom bij de Davos Agenda Week.

Rusland is een belangrijke wereldmacht, en de deelname van Rusland aan het Economisch Wereldforum kent een lange traditie. Op dit moment in de geschiedenis, waarop de wereld nog maar één kans heeft om binnen een kort tijdsbestek over te gaan van een tijdperk van confrontatie naar een tijdperk van samenwerking, is de gelegenheid om uw stem, de stem van de president van de Russische Federatie, te horen, van essentieel belang. Zelfs en vooral in tijden die worden gekenmerkt door meningsverschillen, geschillen en protesten, is een constructieve en eerlijke dialoog om onze gemeenschappelijke problemen aan te pakken, beter dan isolement en polarisatie.

Uw telefoongesprek van gisteren met president Biden en het akkoord om het kernwapenverdrag New START in beginsel te verlengen, waren mijns inziens een veelbelovende stap in die richting.

COVID-19, mijnheer de president, heeft onze mondiale kwetsbaarheid en onderlinge verbondenheid aangetoond, en net als elk ander land, zal ook Rusland daar zeker de gevolgen van ondervinden, en uw economische ontwikkeling en de vooruitzichten voor internationale samenwerking zijn uiteraard voor ons allen van belang.

Mijnheer de president, wij zijn benieuwd naar, hoe u vanuit uw perspectief en het perspectief van Rusland,  de situatie in het derde decennium van de 21e eeuw beoordeelt en wat er moet gebeuren opdat de mensen overal in vrede en welvaart kunnen leven.

Mijnheer de president, de wereld wacht op uw woorden.

[Vladimir Poetin]
Geachte heer Schwab, beste Klaus! Geëerde collega’s!

Ik ben naar vele evenementen geweest die de heer Schwab in de jaren 90 organiseerde. Klaus heeft mij daarnet eraan herinnerd dat we elkaar in 1992 voor het eerst hebben ontmoet. Toen ik nog in Petersburg werkte, heb ik herhaaldelijk dit invloedrijke forum bijgewoond. Ik wil u bedanken voor het feit dat ik vandaag de gelegenheid heb om mijn standpunt uiteen te zetten aan een deskundig publiek, dat dankzij de inspanningen van de heer Schwab bijeengekomen is op dit wereldwijd gerespecteerde platform.

Allereerst, dames en heren, zou ik alle deelnemers aan het World Economic Forum willen begroeten.

Het is verheugend dat het Forum ook dit jaar, ondanks de pandemie, ondanks alle beperkingen, zijn werkzaamheden toch voortzet. Hoewel het Forum beperkt is tot online-deelname, vindt het toch plaats en biedt de deelnemers de gelegenheid om tijdens een open en vrije discussie hun beoordelingen en prognoses uit te wisselen. Dit compenseert gedeeltelijk het toenemende gebrek aan persoonlijke ontmoetingen tussen staatshoofden, vertegenwoordigers van het internationale bedrijfsleven en het publiek van de afgelopen maanden.   Dit alles is van groot belang nu er zoveel moeilijke vragen te beantwoorden zijn.

Het huidige forum is het eerste in het begin van het derde decennium van de 21e eeuw en uiteraard is het merendeel van de onderwerpen gewijd aan de ingrijpende veranderingen die zich in de wereld voltrekken.

Het is onmogelijk de fundamentele veranderingen in de globale economie, de politiek, het sociale leven en de technologie over het hoofd te zien. De coronavirus-pandemie, waar Klaus het zojuist over had, vormt een grote uitdaging voor de hele mensheid, en heeft de structurele veranderingen, waarvoor de voorwaarden reeds lang geleden waren geschapen, in een stroomversnelling gebracht. De pandemie heeft de bestaande problemen en het gebrek aan evenwicht in deze wereld slechts verergerd. Er is alle reden om aan te nemen dat deze verschillen waarschijnlijk nog zullen toenemen. En dergelijke tendensen kunnen zich op vrijwel op ieder vlak voordoen.

Natuurlijk bestaan er in de geschiedenis geen rechtstreekse parallellen. Maar sommige deskundigen – ik respecteer hun mening – vergelijken de huidige situatie met de jaren ’30 van de vorige eeuw. Men kan het ermee eens zijn of niet, maar bepaalde analogieën lijken toch op hun plaats, gezien de schaal en de complexe, systemische aard van de uitdagingen en de potentiële gevaren.

De oude modellen en instrumenten van economische ontwikkeling bevinden zich in een crisis. De sociale gelaagdheid neemt toe, zowel wereldwijd als in de afzonderlijke landen. We hebben het hier al eerder over gehad. Dit brengt nu weer een diepgaande polarisatie van de publieke opinie met zich mee, die leidt tot de groei van populisme, rechts- en linksradicalisme en andere extreme standpunten, en verscherpt de tegenstellingen in de binnenlandse politiek, ook in de toonaangevende landen.

Dit alles heeft onvermijdelijk gevolgen voor de internationale betrekkingen, waardoor de stabiliteit en voorspelbaarheid vermindert. De internationale instellingen verliezen hun invloed, het aantal regionale conflicten neemt toe en de internationale veiligheid vermindert.

Klaus [Schwab] heeft reeds mijn telefoongesprek met de president van de VS gisteren aangestipt en de verlenging van het START-verdrag. Dit is zeker een stap in de goede richting. Niettemin, onze tegenstellingen brengen ons in een neerwaartse spiraal. Zoals u weet, hebben het onvermogen en de onwil om dergelijke problemen daadwerkelijk op te lossen, in de twintigste eeuw geleid tot de catastrofe van de Tweede Wereldoorlog.

Natuurlijk is tegenwoordig zo’n wereldwijd “heet” conflict – naar ik hoop – in principe niet meer mogelijk. En dit hoop ik van harte, want het zou het einde van de beschaving betekenen. Maar nogmaals, de situatie kan zich op een onvoorspelbare en oncontroleerbare manier ontwikkelen. Als we tenminste niets doen om dit te voorkomen. Er is een reële kans dat we geconfronteerd zullen worden met een geweldige afbraak van de globale vooruitgang, met een gevecht van allen tegen allen, met pogingen om al lang achter ons liggende tegenstellingen uit te vechten door naar “interne” en “externe” vijanden te wijzen, door niet alleen de traditionele waarden – die wij in Rusland koesteren – te vernietigen, zoals het gezin, maar ook de fundamentele vrijheden, waaronder de vrijheid van keuze en het recht op privacy.

Hierbij zou ik willen wijzen op de negatieve demografische gevolgen van de sociale crisis, alsmede van de crisis van normen en waarden die zich nu aftekent, waardoor de mensheid hele werelden aan beschaving en cultuur dreigt te verliezen.

De verantwoordelijkheid om een dergelijk perspectief – dat aan een dystopie doet denken – te voorkomen, ligt nu bij ons allen, en aan ons de taak ervoor te zorgen dat de ontwikkeling langs een andere, positieve, harmonieuze en creatieve weg verloopt.

In dit verband wil ik nader ingaan op de belangrijkste uitdagingen waarmee de wereldgemeenschap naar mijn mening momenteel geconfronteerd wordt.

De eerste is van sociaal-economische aard.

Ja, afgaande op de statistieken kan de periode van de afgelopen veertig jaar, zelfs ondanks de diepe crises van 2008 en 2020, voor de wereldeconomie als geslaagd of zelfs als zeer geslaagd worden omschreven. Het mondiale BNP is sinds 1980 verdubbeld als men de reële koopkrachtpariteit per hoofd van de bevolking beschouwt. Dit is zeker een positieve indicator.

Globalisering en binnenlandse groei hebben geleid tot een krachtige stijging in de ontwikkelingslanden, waardoor meer dan een miljard mensen uit de armoede zijn gekomen. Als we dus uitgaan van een inkomensniveau van 5,5 dollar per persoon per dag (bij koopkrachtpariteit), dan schat de Wereldbank dat in China bijvoorbeeld het aantal mensen uit de laagste inkomensgroep is gedaald, van 1,1 miljard in 1990 naar minder dan 300 miljoen in de afgelopen jaren. Dit is zeker een succes voor China. In Rusland is dit aantal gedaald, van 64 miljoen mensen in 1999 naar ongeveer 5 miljoen nu. En wij zijn van mening dat dit ook voor ons land een enorme vooruitgang betekent, en trouwens wel in het belangrijkste gebied.

Maar de belangrijkste vraag, en het antwoord erop zal ons veel inzicht geven in onze huidige problemen, is nog steeds in welke vorm deze wereldwijde groei plaats heeft gevonden, en wie er het meest van heeft geprofiteerd.

Natuurlijk waren het, zoals ik reeds heb gezegd, de ontwikkelingslanden die in grote mate profiteerden van de groeiende vraag naar hun traditionele en zelfs nieuwe producten. Het resultaat van deze integratie in de wereldeconomie waren echter niet alleen werkgelegenheid en exportopbrengsten, maar ook sociale kosten, waaronder een aanzienlijke kloof tussen de inkomens van verschillende bevolkingsgroepen.

En hoe zit het met de situatie in de ontwikkelde economieën, waar het niveau van de gemiddelde welvaart veel hoger ligt? Vreemd genoeg zijn de problemen van ongelijkheid, hier in de ontwikkelde wereld, nog veel duidelijker. Zo schat de Wereldbank dat er in de Verenigde Staten in 2000 3,6 miljoen mensen van minder dan 5,50 dollar per dag moesten rondkomen, en dat dat er in 2016 5,6 miljoen zijn.

In dezelfde periode heeft de globalisering geleid tot een aanzienlijke stijging van de winsten van grote multinationals, voornamelijk Amerikaanse en Europese bedrijven.
Overigens laat de trend qua inkomen van de bevolking in de ontwikkelde economieën van Europa dezelfde trends zien als in de VS.

Maar nogmaals, als we het over de bedrijfswinsten hebben, wie profiteert dan van deze winst? Het antwoord is bekend, het is duidelijk – één procent van de bevolking.

En hoe ziet het leven van de rest van de mensen eruit? In de afgelopen 30 jaar stagneerde in tal van ontwikkelde landen het inkomen van meer dan de helft van de bevolking, in reële termen is het niet gegroeid. Maar de kosten van onderwijs en gezondheidszorg zijn gestegen, weten jullie met hoeveel? Het drievoudige.

Dit betekent dat miljoenen mensen, zelfs in de rijke landen, geen vooruitzicht hebben hun inkomsten te zien groeien. Zij staan tegenover het probleem hoe ze voor het eigen welzijn en dat van hun ouders moeten zorgen, hoe ze hun kinderen kwalitatief hoogstaand onderwijs kunnen bieden.

Er is ook een enorme massa mensen ontstaan die in feite niet langer nodig zijn. Zo schat de Internationale Arbeidsorganisatie (ILO) dat in 2019, 21 procent of 267 miljoen van alle jongeren op aarde nergens een opleiding hebben genoten of ergens hebben gewerkt. En zelfs onder de werkende jongeren – dit is een belangwekkende indicator, dit is een heel interessant cijfer – moest 30 procent met een inkomen van minder dan 3,2 dollar per dag rondkomen, bij koopkrachtpariteit.[wpstatistics stat=usersonline]

Deze scheefgroei van de mondiale sociaaleconomische ontwikkelingen zijn een rechtstreeks gevolg van het beleid van de jaren tachtig, dat vaak op een ordinaire en dogmatische manier werd doorgevoerd. Dit beleid berust op de zogenaamde “Washington-consensus” met zijn ongeschreven regels, waarin prioriteit wordt gegeven aan economische groei op basis van het maken van privé-schulden terwijl een concurrentiebeperkende regulering en een minimale belasting van rijken en ondernemingen van kracht zijn.

Zoals ik al zei, heeft de corona-virus pandemie deze problemen alleen nog maar verergerd. Vorig jaar was de krimp van de globale economie het grootst sinds de Tweede Wereldoorlog. Het verlies op de arbeidsmarkt bedroeg in juli ongeveer 500 miljoen banen. Daarvan was tegen het eind van het jaar de helft weer opnieuw bezet. Maar toch, dat zijn bijna 250 miljoen verloren banen. Dat is een groot en zeer alarmerend aantal. Alleen al in de eerste negen maanden van vorig jaar vertonen de arbeidsinkomens een verlies van wereldwijd in totaal 3,5 biljoen dollar. En dit cijfer blijft stijgen, dat betekent dat de sociale spanningen in de maatschappij toenemen.

Tegelijkertijd zal het herstel na deze crisis niet eenvoudig zijn. Kon het probleem 20-30 jaar geleden nog worden verholpen door een stimulerend macro-economisch beleid (en dat gebeurt trouwens nog steeds), vandaag zijn dergelijke mechanismen in wezen uitgewerkt. Deze aanpak heeft haar bruikbaarheidslimiet bereikt, en dit is geen persoonlijke, ongefundeerde  mening.

Volgens ramingen van het IMF bedraagt de totale schuld van de openbare en de particuliere sector bijna 200 procent van het globale BNP. In sommige economie-en heeft dit wel 300 procent van het nationale BNP bereikt. Intussen ligt de rente in alle ontwikkelde economieën dicht bij nul. En in de belangrijkste opkomende economieën bevindt deze zich eveneens op een historisch dieptepunt.

Dit alles maakt een stimulering van de economie met behulp van het traditionele instrument van een toename van de particuliere kredietverstrekking, in wezen onmogelijk. De zogenaamde kwantitatieve versoepeling, die de “zeepbel” van de waarde van financiële activa alleen maar vergroot en opblaast, leidt tot verdere gelaagdheid in de samenleving. En de groeiende afstand tussen de “reële” en de “virtuele” economie – ik hoor dit overigens vaak van vertegenwoordigers van de reële economie uit vele landen, en ik denk dat de deelnemers aan het huidige forum uit het bedrijfsleven het met me eens zullen zijn – vormt een reële bedreiging, die gepaard gaat met ernstige, onvoorspelbare schokken.

De hoop dat het mogelijk zal zijn het bestaande groeimodel te “rebooten” is gegrond op de razendsnelle ontwikkeling van de technologie. De afgelopen 20 jaar werd namelijk de basis gelegd voor de zogenaamde vierde industriële revolutie, die gebaseerd is op een grootschalige toepassing van kunstmatige intelligentie, en geautomatiseerde robot-gestuurde processen. De corona-pandemie heeft deze ontwikkelingen en het in de praktijk brengen ervan aanzienlijk versneld.

Dit proces leidt echter ook tot nieuwe structurele veranderingen, vooral op de arbeidsmarkt. Dit betekent dat er zonder een doelgericht optreden van overheden veel mensen werkloos dreigen te worden. En dit betreft dan ook vaak de zogenaamde middenklasse. Maar deze vormt echter de ruggengraat van elke moderne samenleving.

En daarom is de tweede fundamentele uitdaging van het komende decennium dan ook zowel een sociale als een politieke. De toename van de economische problemen en de ongelijkheid verdelen de samenleving en leiden tot sociale, raciale en nationale intolerantie, en deze spanningen breken zelfs in landen uit met schijnbaar gevestigde burgerlijke en democratische instellingen, die bedoeld zijn om dergelijke verschijnselen en excessen glad te strijken en de kop in te drukken.

De systemische sociaal-economische problemen roepen zoveel sociale onvrede op dat zij speciale aandacht en echte oplossingen vereisen. De gevaarlijke illusie dat zij kunnen worden genegeerd, verwaarloosd of ergens in een hoek weggezet, zal ernstige gevolgen hebben. Als dit gebeurt zal de samenleving zowel politiek als ook sociaal gevaarlijk verdeeld raken. Want voor de meeste mensen liggen de redenen voor hun ontevredenheid niet in de speculatieve sfeer, maar komen voort uit reële problemen waarvan iedereen last heeft, ongeacht welke politieke opvattingen men erop nahoudt, of denkt erop na te houden. Het zijn de echte, werkelijk bestaande problemen die de mens ontevreden maakt.

Ik zou nog een fundamenteel punt willen benadrukken. Moderne technologische en vooral digitale giga-ondernemingen spelen een steeds belangrijkere rol in de samenleving. Daarover wordt nu veel gesproken, vooral in verband met de gebeurtenissen die zich tijdens de verkiezingscampagne in de Verenigde Staten hebben voorgedaan. En dit zijn niet langer zomaar economische giganten; op sommige gebieden concurreren zij de facto met staten. Hun publiek bestaat uit miljarden gebruikers die een aanzienlijk deel van hun leven binnen deze ecosystemen doorbrengen.

Vanuit het perspectief van de bedrijven zelf, is hun monopoliepositie optimaal voor het organiseren van technologische en economische processen. Dit mag dan wel waar zijn, maar gelijktijdig rijst in de maatschappij de vraag in hoeverre een dergelijk monopolie in het belang van de maatschappij is. Waar ligt de grens tussen het succesvol wereldwijd zakendoen, de gevraagde diensten, de consolidatie van “big data” en de pogingen om de samenleving naar eigen inzichten naar hun hand te zetten, om legitieme democratische instellingen te vervangen, in feite het natuurlijke recht van mensen om zelf te bepalen hoe ze willen leven, wat ze willen kiezen, welk standpunt ze onbelemmerd willen uiten, zich dit toe te eigenen of in te perken? We hebben het net allemaal gezien in de VS, en iedereen zal begrijpen waar ik het over heb. Ik ben er zeker van dat de overgrote meerderheid van de mensen dat standpunt deelt, met inbegrip van degenen die vandaag hier zijn.

De derde uitdaging, of beter gezegd de onloochenbare dreiging waarmee wij in het komende decennium te maken kunnen krijgen, is een verdere verheviging van een hele reeks van internationale problemen. Onopgeloste en groeiende binnenlandse sociale en economische problemen, kunnen mensen ertoe aanzetten naar een schuldige voor de problemen te zoeken, waarop ze al hun ergernis en ontevredenheid op af kunnen wentelen. Dit is nu al waar te nemen, we kunnen zien bij de houding tegenover het buitenland in welke mate de propaganda-retoriek toeneemt.
Wij kunnen verwachten dat ook de in praktijk gebrachte handelingen een agressievere vorm zullen aannemen, bijvoorbeeld pressie op landen die hun rol van gehoorzame geleide satellieten niet meer aanvaarden, het invoeren van handelsbeperkingen, onwettige sancties en belemmeringen op het vlak van financiën, technologie en informatica.
Een dergelijk spel zonder regels, laat het gevaar van een eenzijdig gebruik van militair geweld tot een kritiek punt oplopen. Dit gevaar bestaat vooral uit het gebruik van geweld onder het een of andere vergezochte voorwendsel. Dit vergroot de kans op nieuwe “hot spots” op onze planeet. Dit zijn allemaal dingen die ons zorgen baren.

Tegelijkertijd, geachte deelnemers aan dit forum, mogen wij, ondanks de wirwar van tegenstellingen en problemen, onze positieve kijk op de toekomst zeker niet verliezen en moeten wij ons blijven inzetten voor een constructieve weg. Het zou naïef zijn om voor de geschetste problemen een universeel magisch geneesmiddel te verwachten. Maar wij moeten ongetwijfeld met zijn allen ernaar streven tot een gezamenlijke aanpak te komen, onze standpunten zo goed mogelijk in overeenstemming te brengen, om de vinger te kunnen leggen op de oorzaak van globale spanningen.

Ik wil nog eens met klem benadrukken: de onderliggende redenen voor de onbestendigheid van de globale groei zijn grotendeels te vinden in een opeenhoping van sociaal-economische problemen. De cruciale vraag is nu dan ook hoe samenhangende acties kunnen worden georganiseerd, niet alleen om de door de pandemie getroffen globale en nationale economieën en sectoren snel te laten herstellen, maar ook om ervoor te zorgen dat dit herstel op de lange termijn duurzaam is en dusdanig is opgebouwd dat het probleem van de sociale ongelijkheid wordt verminderd. Het is duidelijk dat, gezien de reeds genoemde macro-economische beperkingen van het beleid, de komende economische ontwikkeling zal afhangen van budgettaire stimulansen, waarbij de overheidsbegrotingen en de centrale banken de hoofdrol zullen spelen.

In de ontwikkelde landen, en ook in sommige ontwikkelingslanden, zijn we reeds getuige van dergelijke trends. De grotere rol van de staat op het sociaal-economische vlak vereist op nationaal niveau vanzelfsprekend een grotere verantwoordelijkheid, en tevens een nauwe samenwerking tussen de staten in aangelegenheden van globaal belang. Op verschillende internationale fora wordt voortdurend gepleit voor inclusieve groei, en voor het scheppen van voorwaarden om iedereen een behoorlijke levensstandaard te kunnen bieden. Dit is allemaal zoals het hoort, en ons gezamenlijk werk gaat eindelijk de goede kant op.

Het is volkomen duidelijk dat de wereld niet de koers mag inslaan van een economisch stelsel waarvan maar een miljoen mensen profiteren, en zelfs ook niet het “gouden miljard” (Russische term voor de mensen in de relatief rijke landen, die het leeuwendeel van de energie consumeren). Dat is gewoon een verwoestende zienswijze, een dergelijk model is per definitie onuitvoerbaar. Recente gebeurtenissen, waaronder de vluchtelingen-crisissen, hebben dit nog eens bevestigd.

Het is nu tijd om van algemene intentieverklaringen  over te gaan tot daden en om onze inspanningen en middelen te concentreren op een vermindering van de sociale ongelijkheid binnen de afzonderlijke landen en op het geleidelijke gelijktrekken van de economische ontwikkelingsniveaus van de verschillende landen en regio’s op deze wereld. Dan zullen ook de migratiecrises tot het verleden behoren.
De betekenis, de intentie van een dergelijk beleid, dat een duurzame en harmonieuze ontwikkeling beoogt, ligt voor de hand. En wat is dat dan wel? Het is het scheppen van nieuwe kansen voor iedereen, het scheppen van voorwaarden voor de ontwikkeling en de verwezenlijking van het menselijk potentieel, ongeacht waar iemand geboren is of waar hij woont.

Ik zal hier de voornaamste prioriteiten schetsen, zoals ik deze zie. Misschien zeg ik nu niets origineels, maar aangezien Klaus mij heeft toegestaan het standpunt van Rusland, mijn standpunt, te verwoorden, zal ik dat dan ook zeker doen.

Ten eerste: ieder mens dient een menswaardige omgeving hebben om in te leven. Daarbij gaat het om huisvesting en betaalbare infrastructuur: vervoer, energie en nutsvoorzieningen. En natuurlijk moeten we zorgen voor het behoud van het milieu – dat mogen we nooit vergeten.

Ten tweede: ieder mens moet erop kunnen rekenen een baan te hebben, die hem een vast inkomen oplevert, en bijgevolg een behoorlijke levensstandaard. Hij moet toegang hebben tot passende mogelijkheden voor levenslang leren, dat is tegenwoordig een absolute noodzaak, waardoor hij een carrière kan opbouwen, na afloop waarvan hij van een behoorlijk pensioen en toelagen-pakket kan genieten.

Ten derde: iedereen moet er zeker van kunnen zijn dat hij hoogwaardige, doeltreffende medische zorg krijgt wanneer dat nodig is, en dat het zorgstelsel hem in ieder geval toegang verleent tot een dienstverlening op modern niveau.

Ten vierde: kinderen moeten, ongeacht het gezinsinkomen, de kans krijgen om behoorlijk onderwijs te volgen en om hun mogelijkheden te ontplooien. Elk kind heeft capaciteiten.

Alleen op deze manier kan een zo efficiënt mogelijke ontwikkeling van een moderne economie worden gewaarborgd. Een economie waarin mensen geen middel maar een doel zijn. En alleen de landen die op deze vier gebieden (deze lijst is bij lange na niet volledig, ik heb alleen de belangrijkste genoemd) vooruitgang kunnen boeken, zullen een duurzame en inclusieve ontwikkeling kunnen waarborgen.

Deze beginselen vormen de kern van de strategie die ook door mijn land, Rusland, worden gevolgd. Onze prioriteiten liggen bij het individu, het gezin, de demografische ontwikkeling en het bevorderen van het welzijn van de bevolking en de bescherming van hun gezondheid. Wij zijn bezig voorwaarden te scheppen voor menswaardige en doelmatige werkomstandigheden en succesvol ondernemerschap. Verder zorgen wij voor digitalisering, die de basis vormt voor iedere toekomstige technologie van het hele land, en niet alleen voor een kleine groep bedrijven.

Wij zijn voornemens de inspanningen van de staat, het bedrijfsleven en het maatschappelijk middenveld op deze taken te concentreren en in de komende jaren een stimulerend begrotingsbeleid te voeren.

Bij het nastreven van deze nationale ontwikkelingsdoelstellingen staan wij open voor de breedst mogelijke internationale samenwerking en zijn wij ervan overtuigd dat samenwerking op het gebied van de mondiale sociale en economische agenda ook een positief effect zal hebben op de globale sfeer, terwijl de onderlinge samenhang bij het aanpakken van de dringende problemen van dit moment het wederzijds vertrouwen zal vergroten, hetgeen vandaag de dag bijzonder belangrijk en dringend is.

Het is duidelijk dat het tijdperk van pogingen om een gecentraliseerde, unipolaire wereldorde op te bouwen voorbij is. In feite was dit nog niet eens begonnen. Er is slechts een poging in die richting gedaan, maar ook dat is nu geschiedenis. Maar ook deze tijden zijn voorbij. Een dergelijke monopolievorming is gewoonweg per definitie in strijd met de culturele, historische diversiteit van onze beschaving.

De realiteit is  dat er over de hele wereld verschillende ontwikkelingspolen ,kerngebieden van ontwikkeling bestaan, met hun eigen karakteristieke modellen, politieke systemen en sociale instellingen. Vandaag is het zeer belangrijk om coördinatie-mechanismen voor de de verschillende belangen op te bouwen, zodat de diversiteit, de natuurlijke concurrentie van de ontwikkelingstegenstellingen niet omslaan in anarchie, in een opeenvolging van langdurige conflicten.

Daarom moeten wij onder meer werken aan de versterking en ontwikkeling van universele instellingen die in het bijzonder verantwoordelijk zijn voor het waarborgen van stabiliteit en veiligheid in de wereld, en voor het opstellen van gedragsregels voor de wereldeconomie en de wereldhandel.

Ik heb al meer dan eens gezegd dat veel van deze instellingen momenteel slechte tijden doormaken. Wij spreken hier voortdurend over op verschillende topontmoetingen. Deze instellingen zijn natuurlijk in een ander tijdperk opgericht, en dat is begrijpelijk. Het kan objectief gezien moeilijk voor hen zijn om de uitdagingen van vandaag aan te gaan. Ik zou echter willen benadrukken dat dit geen reden is om ze geheel af te keuren, en dat zonder daarvoor iets anders in de plaats te stellen. Temeer omdat deze structuren een unieke ervaring en een groot, grotendeels ongerealiseerd potentieel bezitten. Het lijdt geen twijfel dat zij zorgvuldig moeten worden aangepast aan de realiteit van vandaag. Maar het is te vroeg om ze naar de mesthoop van de geschiedenis te verwijzen. We moeten ermee werken, ze gebruiken.
Daarnaast is het natuurlijk belangrijk om nieuwe, aanvullende vormen van interactie te gebruiken. Ik doel hier op het verschijnsel van het multilateralisme. Natuurlijk kan het ook op verschillende manieren worden opgevat. Het kan gaan om het doordrijven van de eigen belangen, om het geven van een schijn van legitimiteit aan unilaterale acties terwijl anderen instemmend moeten mee knikken. Of het is een echt samenspel van de inspanningen van soevereine staten om specifieke problemen in ieders voordeel op te lossen. Dat zou de regeling van regionale conflicten kunnen zijn, de totstandbrenging van technologische samenwerkingsverbanden, en dat zou ook op vele andere gebieden kunnen gebeuren, waaronder het bouwen van grensoverschrijdende transport- en energiecorridors, enzovoort.

Beste vrienden, dames en heren!

U ziet dat er grote mogelijkheden tot samenwerking bestaan. Dergelijke gebieden voor samenwerking zijn er, dergelijke multilaterale benaderingen werken echt, de praktijk toont aan dat ze werken. Ik zou u eraan willen herinneren dat Rusland, Iran en Turkije in het kader van de Astana-afspraken, zich inzetten om de situatie in Syrië te stabiliseren en nu helpen een politieke dialoog in Syrië tot stand te brengen. Natuurlijk, samen met andere landen. We doen dit samen. En ik zou willen onderstrepen, in zijn geheel beschouwd,: niet zonder succes.

Rusland heeft ook bijvoorbeeld actief bemiddeld om een einde te maken aan het gewapende conflict in de regio Nagorno-Karabach, waarbij onze twee naburige volken en landen – Azerbeidzjan en Armenië – betrokken waren. Waarbij wij steeds getracht hebben om binnen het kader van de voornaamste afspraken te blijven die in de Minsk-groep van de OVSE overeengekomen waren, met name tussen de belangrijkste ondertekenaars – Rusland, de VS en Frankrijk. Dit is ook een zeer goed voorbeeld van samenwerking.

Zoals u weet, is in november een trilaterale verklaring ondertekend door Rusland, Azerbeidzjan en Armenië. Het is van groot belang dat deze op een consequente manier wordt toegepast. We zijn erin geslaagd om het bloedvergieten te stoppen, dat is het voornaamste. Het was mogelijk de escalatie te stoppen, een volledig staakt-het-vuren te bereiken en een stabilisatieproces op gang te brengen.

Nu staat de internationale gemeenschap en met name de bij de oplossing van de crisis betrokken landen voor de taak, de getroffen gebieden te helpen bij het oplossen van de humanitaire problemen, zoals de terugkeer van de vluchtelingen, de wederopbouw van de beschadigde infrastructuur en het behoud en herstel van historische, religieuze en culturele monumenten.

Of een ander voorbeeld. Ik zou op de rol van Rusland, Saudi-Arabië, de Verenigde Staten en een aantal andere landen willen wijzen bij het stabiliseren van de globale energiemarkten. Deze samenwerking is een geslaagd voorbeeld voor de interactie tussen staten met verschillende – soms zelfs totaal tegengestelde – zienswijzen op mondiale processen en met andere denkbeelden.

Terzelfder tijd zijn er natuurlijk problemen die alle staten zonder uitzondering aangaan. Een voorbeeld hiervan is de samenwerking bij het onderzoek naar en het bestrijden van de corona-virus besmettingen. Zoals bekend zijn er de laatste tijd verschillende varianten opgedoken van deze gevaarlijke ziekte. En de wereldgemeenschap moet de voorwaarden scheppen waaronder wetenschappers en specialisten kunnen samenwerken om te begrijpen waarom en hoe mutaties in het corona-virus ontstaan en in hoeverre de verschillende stammen van elkaar verschillen. En uiteraard moeten de inspanningen van de hele wereld gecoördineerd worden, waartoe de secretaris-generaal van de VN heeft opgeroepen en zoals Rusland ook onlangs tijdens de G20-top heeft voorgesteld. De inspanningen van de hele wereld te bundelen en te coördineren om de verspreiding van de ziekte tegen te gaan en de beschikbaarheid van de broodnodige vaccins tegen het corona-virus te verruimen. We moeten de naties helpen die steun nodig hebben, waaronder de Afrikaanse landen. Ik heb het over het opvoeren van het testvolume en de vaccinaties. We stellen vast dat vaccinaties op grote schaal nu vooral beschikbaar zijn voor de inwoners van de ontwikkelde landen. Terwijl honderden miljoenen mensen over de hele wereld geen hoop op een dergelijke bescherming mogen koesteren. In de praktijk kan dit onderscheid een algemene bedreiging vormen, omdat, zoals bekend en al vaak is gezegd, de epidemie zal blijven voortduren en oncontroleerbare besmettingshaarden zullen blijven bestaan. Het virus kent geen grenzen.

Voor infecties en pandemieën bestaan zoals gezegd geen grenzen . We moeten dus conclusies trekken uit de huidige situatie en maatregelen plannen voor een globaal systeem van monitoring van dergelijke ziekten en vergelijkbare verschijnselen, de bestrijding doeltreffender maken.

Een ander belangrijk gebied waarop wij ons werk moeten coördineren, ja, waarop wij het werk van de wereldgemeenschap als geheel moeten coördineren, is het beschermen van het klimaat en de natuur van onze planeet.Hiermee zeg ik ook niets nieuws .

Alleen samen kunnen wij vooruitgang boeken bij het oplossen van ernstige problemen zoals de opwarming van de aarde, de ontbossing , het verlies aan biodiversiteit, de toename van de hoeveelheid afval, de plastic-vervuiling van de oceanen, enzovoort. We moeten een optimaal evenwicht vinden tussen het belang van  economische ontwikkeling en het behoud van het milieu voor de huidige en de toekomstige generaties.

Beste deelnemers aan het forum! Beste vrienden!

Wij weten allen dat de concurrentie, de rivaliteit tussen landen tijdens de hele wereldgeschiedenis nooit heeft opgehouden te bestaan en ook altijd zal voortduren. In feite zijn tegenstellingen en botsende belangen ook iets normaals voor zo’n complex systeem als de menselijke beschaving. In kritieke tijden hebben deze ons echter er nooit van weerhouden, maar hebben ons juist ertoe aangespoord onze inspanningen te bundelen als het belangrijke, het menselijke lot bepalende daden betrof. Ik geloof dat we ons nu in een dergelijke situatie bevinden.

Het is nu van groot belang de situatie eerlijk te beoordelen, en ons te concentreren op de echte en niet op de denkbeeldige mondiale problemen en op het rechttrekken van de onevenwichtige verhoudingen, iets dat voor de gehele wereldgemeenschap van cruciaal belang is. Dan zullen wij, daar ben ik zeker van, succes kunnen boeken en de uitdagingen van het derde decennium van de 21e eeuw op de juiste wijze aanpakken.

Ik wil nu graag afsluiten. Ik dank u voor uw geduld en aandacht.

Dank u wel.

[Klaus Schwab]
Dank u zeer, Mijnheer de President.

Veel van de kwesties die u aan de orde stelt, zullen zeker deel uitmaken van onze discussie deze week. Naast toespraken organiseren we thematische werkgroepen. Daarnaast zullen we ook aandacht besteden aan de ontwikkelingslanden, we zullen het hebben over de ontwikkeling van vaardigheden en kennis van toekomstige generaties.

Mijnheer de President, we bereiden ons voor op de discussie die nu zal volgen, maar ik heb nog een korte vraag. Dit is een vraag die ik u reeds 14 maanden geleden heb gesteld, toen we elkaar in Sint-Petersburg hebben ontmoet. Hoe ziet u de toekomstige betrekkingen tussen Rusland en Europa?

[Vladimir Poetin]
Kijk, wij bezitten iets absoluut fundamenteels, namelijk een gemeenschappelijke cultuur. Belangrijke politieke figuren in Europa hebben nog onlangs gesproken over de noodzaak om de betrekkingen tussen Europa en Rusland verder te ontwikkelen, waarbij zij erop hebben gewezen dat ook Rusland deel uitmaakt van Europa. Dit in geografisch, maar vooral cultureel opzicht, we behoren in wezen tot dezelfde cultuur. De Franse leiders spraken over de noodzaak om een gemeenschappelijke ruimte van Lissabon tot de Oeral te creëren. Ik denk, en heb hier ook over gesproken: “waarom slechts tot de Oeral? Tot Vladivostok!”

Persoonlijk heb ik dit standpunt ook gehoord van een vooraanstaand Europees politicus, de voormalig kanselier Helmut Kohl, die zei dat indien de Europese cultuur ook in de toekomst een van de centra van de wereldwijde beschaving wil zijn en blijven, dat West-Europa en Rusland dan beslist een eenheid moeten vormen, met het oog op alle problemen en tendensen in de globale civilisatie. Men moet het hiermee wel eens zijn, en ook wij staan op hetzelfde standpunt .

De huidige situatie wijkt duidelijk van de normaliteit af. We moeten terugkeren naar een positievere agenda, dat is in het belang van Rusland en, daar ben ik zeker van, ook van de andere Europese landen. Het is duidelijk dat de pandemie een negatieve rol heeft gespeeld. Ons handelsvolume met de Europese Unie is geslonken, hoewel de EU een van onze belangrijkste handels- en economische partners is. Op onze agenda staat de kwestie van een terugkeer naar een positievere trend bovenaan, alsmede de intensivering van de handel en andere economische betrekkingen.

Europa en Rusland zijn in economisch opzicht de meest voor de hand liggende partners, zoals ze dat ook op het vlak van de wetenschappelijke en technologische ontwikkeling zijn. Dit geldt ook voor de ruimtelijke ontwikkeling van de Europese cultuur, omdat Rusland dat men tot de Europese cultuur moet rekenen, qua grondgebied  groter is dan geheel West-Europa. Rusland bezit bijna oneindige natuurlijke grondstoffen en een schat aan menselijk potentieel. En dan zal ik maar zwijgen over alle positieve dingen in West-Europa, waarvan de Russische Federatie zou kunnen profiteren.

Het enige wat hierbij van belang is, is om een eerlijk gesprek met elkaar aan te gaan. Wij allen moeten ons los maken van fobieën uit verleden tijden, afzien van de gewoonte om alle problemen die we uit het verleden overgenomen hebben op onze binnenlandse politieke processen te betrekken, en wij moeten de blik naar de toekomst richten. Als wij in staat zijn om ons boven deze problemen uit het verleden te verheffen, deze fobieën achter ons te laten, dan zal er ongetwijfeld een positieve fase in onze betrekkingen aanbreken.

We zijn hiertoe bereid, dat is onze wens, en daar zullen we naar streven. Maar liefde is niet mogelijk als deze eenzijdig is, ze moet wederzijds zijn.

[Klaus Schwab]
Dank u zeer, Mijnheer de President.