Dit bericht verscheen bij Novini
Toen in de nacht van 29 op 30 september 1938 de regeringsleiders van Duitsland, Frankrijk, Engeland en Italië hun handtekening onder het Verdrag van München zetten, werd daarmee feitelijk niet alleen het lot van de kunstmatige staat Tsjechoslowakije bezegeld, maar ook dat van een maandenlange geheime samenzwering met het oog op een couppoging in Duitsland.
Aan het hoofd van deze aanvankelijk onontdekt gebleven samenzwering stonden talrijke Duitse officieren. Hun doel was Adolf Hitler af te zetten en het nationaalsocialistische bewind omver te werpen nog voor het tot oorlog zou komen. De concessies die de geallieerden op de Conferentie van München aan de Duitse regering deden, maakten dat deze plannen gedoemd waren te mislukken.
Tot op heden is onduidelijk wat de westerse mogendheden van het Septembercomplot binnen de Duitse generale staf wisten en waarom de beoogde omverwerping van Hitler niet steunden. Bekend is dat er gedurende het hele nazi-bewind talrijke contacten bestonden tussen leden van het militaire verzet tegen de nationaalsocialisten en Franse, Amerikaanse en Britse regeringsfunctionarissen. Bijzonder intensief waren deze contacten rond de Sudetencrisis die aan het Verdrag van München vooraf ging.
Nog in goede stemming door de geslaagde Anschluß van Oostenrijk in maart 1938, liet Hitler onder de codenaam ‘Studie Grün’ vanaf april de eerste scenario’s maken door de Wehrmacht, die ook de optie van het militair verslaan van de veelvolkerenstaat Tsjechoslowakije omvatten. Tsjechoslowakije had echter zowel een bijstandspact met Frankrijk als met de Sovjet-Unie gesloten en beschikte destijds over een van de best uitgeruste legers van Europa. Met een eventuele aanval op Tsjechoslowakije riskeerde Duitsland derhalve een voortslepende tweefrontenoorlog.
Hitlers plannen stuitten dan ook op aanzienlijk weerstand onder de militaire leiding.
