Het is geen nieuw verschijnsel dat onze staatsmannen zaken voor ons beslissen die zij “goed” voor ons vinden. Zij treffen maatregelen en nemen beslissingen voor ons, onafhankelijk of zij zelf ook hiervan betroffen zijn.
Als onwetende, onmondige en infantiele burger, mogen we hierover zeer dankbaar zijn.
Inmiddels hebben we, uit apathische gemakzucht, het grootste vertrouwen in de goedheid en alwetendheid van onze staatsmannen ontwikkelt. We accepteren deze praktijk, vanuit een intensief aangeleerde, luie onmondigheid.
Een onmondige burger
Het bevorderen van deze onmondigheid, het inspelen op ons trekje van gemakzucht onszelf te onttrekken aan verantwoordelijkheid, kent vele gezichten.
Agenda 21 is een aardig groot dingetje waarmee onze wereldleiders ons gaan vertellen wat goed voor ons is, maar exemplarisch hier ook een klein voorbeeldje van Foodwatch, een organisatie die zich toelegt op de “veiligheid” van ons voedsel. Met dit soort dingen, worden we dagelijks geconfronteerd en is dan ook zeer werkzaam om ons in te prenten hoe onnozel en onmondig we toch zijn en op alle levensgebieden een “overheid” nodig hebben die over ons waakt.
Er zijn nog honderden andere belangenorganisaties die allemaal alleen het beste met de burger voor hebben. Zij komen op voor de (alweer onmondige) burger en eisen dit of eisen dat van de staat. De staat moet ingrijpen, moet de burger “beschermen” door wetten, regels, boetes enz. enz. te eisen.
Als onzelfstandig collectief, zijn we maar al te gretig bereidt acties zoals de Suikertaks van Foodwatch toe te juichen.
Foodwatch eist hier een Suikertaks omdat suiker ongezond is voor mensen. Dat kan best wel zijn maar waarom laten we mensen niet de eigen verantwoordelijkheid? Men kan eisen dat tenminste alle ingrediënten op de verpakking moeten worden vermeld. Men kan mensen voorlichten over de werking van bepaalde stofjes. Maar volksopvoeding, kleineren, bevoogden?
Een moeder gaf haar kind voor de TV vooral veel paprika chips te eten. Ze had gelezen dat paprika gezond was. Tja, zulke ouders zijn er ook en gaan zeer creatief met informatie om. Hier ligt dus duidelijk een opgave om helderheid te creëren.
Wie betaald, bepaald
Iedereen weet toch dat wanneer ik zelf besluit, ik dus, en dan ook wij zelf besluiten, wij dus, om morgen geen plofkip meer te kopen, deze overmorgen niet meer geproduceerd word? Probleem opgelost. Waarom zeuren er dan zoveel mensen nog over de plofkip? Waarom wijzen we met ons vingertje op een producent terwijl deze alleen dat produceert wat we blijkbaar willen. Waarom is ons hoofd in een geheel ander universum dan onze handen en handelen we niet uit ons eigen geweten?
Wie betaald, bepaald.
Nog een aardig voorbeeldje van “wel weten maar liever vergeten” kwamen we tegen op De Correspondent. Hoeveel verder laten we deze volksopvoeding gaan, totdat eigen verantwoordelijkheid onbekend gebied voor ons is geworden?
Staat: terug in je hok!
Mens: neem zelf je verantwoording
Uit gemakzucht laten we maar al te graag onze zaakjes door anderen oplossen. Zo laten wij het zelf toe – of sterker nog – wij roepen erom dat de staat zaakjes voor ons regelt. Links en rechts in het politieke spectrum horen we de roep naar sterk leiderschap of collectieve eenheid. Beide bewegingen leveren de individuele soevereiniteit in en we vinden de motivatie van ons handelen buiten onszelf.
Op Wakkermens zijn vele artikelen te vinden (bijvoorbeeld hier) die een frisse, andere kijk op de samenleving mogelijk zou kunnen maken. Maar daar moet je dan wel zelf mee aan de slag gaan.
Waar verlangen we, terecht, naar vrijheid? Waar eisen we het gelijkheidsprincipe? En waar appelleren we aan een zinvolle samenwerking?
Onze samenleving is verworden tot een onoverzichtelijke kluwen (het oude normaal!). Een eenheidsbrij die ons de vrijheid neemt, die de ongelijkheid bevordert en een samen – werking onderbindt.
Het kost veel energie deze kluwen te ont-kluwen en dit moet eerst in ons eigen denken plaats vinden. We moeten gaan inzien dat we binnen de samenleving niet alles meer over een kam kunnen scheren.
Sociale ontwrichting
Sinds het Corona-incident wordt zelfs de sociale afstand onder dreiging van boetes verplicht! Dit soort absurde ontwikkelingen moeten in grotere samenhangen geplaatst worden. Zo vindt er sinds ca. 10 jaar, door o.a. digitale media, een ongelooflijke individuele vereenzaming plaats. Nee, dit is geen complottheorie, ik schets hier alleen wat voor iedereen waarneembaar is. Toeval? Wellicht.
De uitkomst is definitief destructief voor het samen–leven.
Laten we zoeken naar een nieuw ideaal.
Wanneer we dit niet zelf oppakken, zullen andere dat voor ons doen en zal er een nieuw normaal ontstaan (normaal betekend genormeerd), wat niet het ideaal voor mens en samenleving zal zijn.
