Die Medikamenten-Tragödie
Het origineel vindt u hier op Rubikon
Auteurs: Torsten Engelbrecht, Claus Köhnlein
Vertaling uit het Duits: Franziska Zeller
Redactie: Mathieu Bussels
Foto: PopTika / Shutterstock.com
Inhoudsopgave:
- Letaliteit door medicatiefouten
- Tijdelijke oversterfte
- Case Study in The Lancet
- Geneesmiddelenoffensief van de WHO
- Zijn Duits-Zwitsers corona-resistent?
- Frankrijk: meer geneesmiddel-experimenten
- Recovery-studie en HCQ
- The Lancet trekt HCQ-studie in
- Is de leider van de Recovery-studie incompetent?
- De Remdesivir-fraude
Uit de sterftecijfers blijkt dat veel van de zogenaamde corona-doden tijdens de eerste golf, in feite veroorzaakt zijn door het massale experimentele gebruik van uiterst toxische geneesmiddelen.
Voorspellingen van onheilsprofeten als de Duitse chef-viroloog Christian Drosten, dat men rekening moest houden met “278.000 corona-doden”, hebben op 6 maart de Duitse politici de doorslaggevende voorwendselen geleverd voor de invoering van de lockdown-maatregelen. Maar zelfs toen al ontbrak elke wetenschappelijke onderbouwing voor dergelijke horrorscenario’s. De bewezen feiten hebben nu echter ook aangetoond dat er in tal van landen, waaronder Duitsland, helemaal geen sprake was van een oversterfte – en dat het virus beslist niet de oorzaak was van de toegenomen sterfte in landen als Italië, Spanje, Frankrijk, Engeland of Amerika. In plaats daarvan kan men op basis van bewijzen duidelijk laten zien dat dit voornamelijk te wijten was aan de in veel te hoge doses en veelvuldige toediening van geneesmiddelen als Hydroxychloroquine, Kaletra of Azithromycine, wat de oorzaak ervoor was dat talloze mensen voortijdig en onnodig stierven.
Toen de Australische staat Victoria, met hoofdstad Melbourne, kort geleden aan de wereld liet zien hoe de strengste vorm van een lockdown eruit kan zien – zoals het recht van de politie om zomaar huizen binnen te dringen zonder huiszoekingsbevel, een avondklok vanaf 20.00 uur of zelfs met een verbod op bruiloften. Daarover schreef Jeffrey A. Tucker, hoofdredacteur van het American Institute of Economic Research: “Melbourne is een hel op aarde geworden. Dat doet me denken aan een uitspraak van Tacitus over het Romeinse rijk: ‘Ze creëren een woestijn en noemen dat vrede’ (in het Latijn: Solitudinem faciunt, pacem apellant)”.(1)https://www.aier.org/article/madness-in-melbourne/
Inderdaad, zulke draconische maatregelen zijn een nog grotere farce, als men voor ogen heeft dat iedere wetenschappelijke grondslag voor om het even welke vorm van lockdown ontbreekt en dat een lockdown zelfs strijdig is met het gezonde mensenverstand. Op deze manier verhindert het zich blind staren op een zogenaamd potentieel dodelijk virus genaamd SARS-CoV-2, de echte oorzaken te zien voor de zogenaamde COVID-19-doden, namelijk de experimentele, grootschalige toediening van uiterst toxische geneesmiddelen.
Alleen al het feit dat bijvoorbeeld “in Australië sinds maart 50 procent meer doden door suïcide zijn gevallen dan dat er officiële Covid-19-doden zijn”, zoals Tucker benadrukt, (2)https://www.aier.org/article/madness-in-melbourne/ zou voor iedereen stof voor nadenken moeten zijn! Of neem de kwestie van luchtvervuiling door fijnstof: hoewel daardoor meer dan 3 miljoen mensen vroegtijdig komen te overlijden,(3)https://www.nature.com/articles/nature15371 komen de machtshebbers op deze aarde er niet toe om de veroorzakers van fijnstof aan banden te leggen.
Bovendien hebben de zogenaamde SARS-CoV-2-PCR-tests, die massaal worden gebruikt en waarvan de ‘positieve’ uitslagen worden gebruikt als voorwendsel voor de lockdown, geen wetenschappelijk betekenis.(4)https://off-guardian.org/2020/06/27/covid19-pcr-tests-are-scientifically-meaningless/ Dit blijkt al uit het feit dat er niet eens een geldige gouden standaard voor deze tests bestaat, zoals de Australische specialist voor infectieziekten, Sanjaya Senanayake, bevestigde in een ABC-televisie-interview.(5)https://vimeo.com/417500646 De website van de Australische overheid erkent ook dat de PCR-tests volkomen onbetrouwbaar zijn.
Tevens tonen onderzoeken aan dat de lockdowns en de maskerplicht er niet toe hebben geleid dat het reproductiegetal en de letaliteit zijn afgenomen.(6)https://www.aier.org/article/lockdowns-and-mask-mandates-do-not-lead-to-reduced-covid-transmission-rates-or-deaths-new-study-suggests/
Een lockdown in landen als Australië is des te absurder als je bedenkt dat, volgens officiële informatie, het corona-sterftecijfer daar “per miljoen inwoners 26 was, berekend over een periode van zes maanden”, zoals David James, een journalist uit Down Under, onlangs in een artikel in de OffGuardian schreef.(7)https://off-guardian.org/2020/09/05/australian-govts-own-website-admits-covid-tests-are-totally-unreliable/ Met de beste wil van de wereld kan dit geen viruspandemie worden genoemd. Zeker ook omdat zelfs “de opperste gezondheidsfunctionaris in Victoria heeft toegegeven dat men niet op het virus test, maar gewoon zou veronderstellen dat er sprake was van COVID-19, zodra zich griepachtige symptomen voordeden”, zei James. “En het aantal sterfgevallen in Australië dat wordt toegeschreven aan griep, moet erbij worden gezegd, is ongewoon laag.”
En niet alleen Australië, maar ook veel andere landen hadden geen oversterfte in de eerste zes maanden van dit jaar. In Duitsland en Portugal ligt de sterfte in deze periode zelfs onder die van voorafgaande jaren. Tot dit besluit komt een analyse getiteld „Denn sie (die Entscheidungsträger) wissen nicht, was sie tun“ (de besluitvormers weten niet wat ze doen), geschreven door Stefan Aust, voormalig hoofdredacteur van Der Spiegel en sinds 2014 uitgever van het dagblad Die Welt.(8)https://www.welt.de/debatte/plus215257850/Covid-19-Was-die-Sterbedaten-der-verschiedenen-Laender-verraten.html
Het feit dat in landen als Duitsland “geen sprake is van een oversterfte”, zoals zelfs een hoge ambtenaar van een ministerie aan Aust toevertrouwde, “zou door sommige mensen worden beschouwd als een succes van de overheidsmaatregelen. Deze verklaring kan echter niet worden bewezen”, aldus de voormalige Spiegel medewerker. Dit blijkt uit het voorbeeld van Zweden, waar de gemiddelde leeftijd van corona-doden hoger ligt dan hier en in de meeste andere landen en waar bovendien de meeste overledenen afkomstig waren uit instellingen voor ernstig zieken. “Hun levens hadden niet kunnen worden gered, zelfs niet met de meest stringente algemene lockdown.”
De oversterfte beperkte zich tot een korte periode: dit alleen al spreekt de virushypothese tegen.
Sommige landen meldden inderdaad, in de eerste helft van 2020 een significant hoger aantal aan sterfgevallen vergeleken met voorgaande jaren. Dit geldt met name voor Italië, Spanje, Frankrijk, Engeland, België, Nederland en de VS. De hypothese dat het nieuwe, potentieel dodelijke, corona-virus deze landen meer zou hebben geteisterd, wordt echter al ontkracht door het feit dat juist deze landen een rigide lockdown-beleid voerden. Want als je de logica van het lockdownbeleid volgt, zou dat juist in deze landen tot minder doden hebben moeten leiden.
Bovendien had België bijvoorbeeld acht keer meer doden (per 100.000 inwoners) dan het buurland Duitsland. Of neem het voorbeeld van Spanje, dat maar liefst 22 keer meer doden had dan Polen; terwijl Portugal, de directe buur van Spanje, geen oversterfte kende. Maar dat een virus-pandemie in landen die zo dicht bij elkaar liggen op zo’n verschillende manier toeslaat, is juist in moderne tijden niet meer mogelijk.
Mijn co-auteur, de internist Dr. med. Claus Köhnlein schreef daarom een brief aan het Duitse Ärzteblatt van eind juni. Daarin legt hij uit:
“Gezien het feit dat er in verschillende Europese landen zeer verschillende cijfers voor oversterfte worden gerapporteerd, zou je kunnen doen veronderstellen dat een per land verschillende toepassing van agressieve therapieën hiervoor verantwoordelijk is”.(9)https://www.aerzteblatt.de/archiv/214539/COVID-19-Therapieansaetze-Therapeutische-Zurueckhaltung
Bovendien vond het overgrote deel van de oversterfte in deze landen slechts gedurende een zeer korte periode plaats, namelijk binnen ongeveer twee tot drie weken in april. Zoals de Euromomo-statistieken van de mortaliteit laten zien, waren de curves in deze landen tot eind maart ook relatief ‘onopvallend’, maar toen schoot de oversterfte plotseling omhoog, om vervolgens tegen half april weer drastisch te dalen, wat resulteerde in een duidelijk herkenbare piek, zoals de grafieken van België, Frankrijk, Italië, Spanje en het Verenigd Koninkrijk laten zien (zie onderstaande grafieken):
Deze grafieken laten duidelijk zien dat de ziekte die wordt aangeduid als COVID-19 geen levensgevaarlijke virus-plaag is. De grafieken laten zien dat er in slechts enkele Europese landen sprake is van een oversterfte in de eerste helft van 2020, bijvoorbeeld in Italië, Spanje, Zwitserland, Frankrijk, België en Engeland (herkenbaar aan de ‘pieken’ in de curven). Tevens trad deze oversterfte slechts tijdens een korte periode op – met een sterke stijging en een even sterke daling van de sterftecurve binnen twee tot drie weken in april. Geen enkel virus kan dergelijke “pieken” veroorzaken, vooral niet buiten het gebruikelijke griepseizoen. Vooral ook omdat in bijvoorbeeld Duitsland, hoewel het direct grenst aan Frankrijk en België, er geen sprake was van een oversterfte. Hetzelfde geldt voor Oostenrijk, dat naast Italië en Zwitserland ligt, en voor Portugal, dat naast Spanje ligt. En terwijl Italië, Spanje, Frankrijk, België en Engeland ondanks de strikte lockdowns een korte, opmerkelijke oversterfte kenden, had Zweden, dat helemaal geen lockdown had, een zeer lage oversterfte. Dit spreekt ook duidelijk tegen de virus-hypothese. Het feit dat de “piek” in Zwitserland relatief vlak is, is te wijten aan het feit dat tweederde van de totale bevolking in het Duitstalige deel van het Alpenland woont, waar geen oversterfte plaats had, terwijl er wel een oversterfte te constateren valt in het Italiaans- en Franstalige deel. Dus heeft het virus gewoon het Duitstalige deel van Zwitserland gemeden? Een volkomen absurde gedachte!
In cijfers uitgedrukt betekent dit dat er in deze Europese landen binnen enkele weken 60 tot 70 duizend doden meer zijn gevallen, dan in deze tijd van het jaar gebruikelijk is. In de VS zijn er ongeveer 130.000 extra sterfgevallen in de eerste zes maanden van 2020, vergeleken met dezelfde periode in de twee voorgaande jaren (de letaliteit in de VS bedroeg 0,48% voor de eerste helft van 2020 en in 2018 en 2019 was dat 0,44%). Het enige verschil tussen de Europese landen en de Verenigde Staten, is dat de “piek” in Amerika iets breder is, wat betekent dat deze zich niet alleen tijdens twee weken in april voordeed, en dat de oversterfte zijn hoogtepunt bereikte op 11 april, ongeveer twee weken later dan in Italië, waar het wereldwijde drama met de doden Is begonnen (zie onderstaande grafiek).
Het feit dat tienduizenden mensen meer sterven dan normaal binnen een paar weken tijd, en buiten het griepseizoen, als het ware ‘in één klap’, kan niet worden verklaard door een virus. Een virus met een dergelijk effect bestaat gewoon niet. En zelfs als zo’n uitermate dodelijk virus zou bestaan, zou het een “gigantische piek” moeten hebben veroorzaakt in de grafiek van Zweden – een land dat helemaal geen lockdown had. Dat is echter niet het geval.
In plaats daarvan is er in de grafiek alleen een platte “bult” te zien (zie hierboven). Overigens viel in Zweden de mortaliteit, d.w.z. het aandeel sterfgevallen per hoofd van de bevolking, in de eerste zes maanden van 2020 met 0,48% absoluut binnen de norm en was slechts iets hoger dan bijvoorbeeld in 2017 en 2018 (beide 0,46 procent ).(10)https://www.welt.de/debatte/plus215257850/Covid-19-Was-die-Sterbedaten-der-verschiedenen-Laender-verraten.html
Bijgevolg is er maar één verklaring buiten het virus om, voor deze tijdelijke enorme oversterfte. Er zijn harde bewijzen dat in dit opzicht de massale toediening van geneesmiddelen in hoge, toxische doses een doorslaggevende rol speelde – medicijnen die massaal en als experiment zijn toegediend tijdens studies over de hele wereld en vaak ook buiten studies om, en die vervolgens het leven hebben gekost aan tienduizenden van ‘proefkonijnen’. Dat er steeds minder patiënten waren, die relatief snel kwamen te overlijden, vormt een verklaring voor de steile daling van de curves.
Dat de hypothese voor een alleen door het virus bepaalde verloop van de curves niet aannemelijk is, laat het voorbeeld Duitsland zien. De bovenstaande Euromomo-grafiek voor Duitsland, berust namelijk uitsluitend op gegevens van de hoofdstad Berlijn. Het bureau voor de statistiek verstrekt echter gegevens van heel Duitsland (zie onderstaande grafiek met het aantal sterfgevallen in Duitsland). In maart 2019 stierven bijvoorbeeld 86.500 mensen.
“In maart 2018, een jaar waarin de griepepidemie bijzonder ernstig was, vielen er 107.100 doden. Zelfs zonder een corona-pandemie kan het aantal sterfgevallen dus aanzienlijk fluctueren, vooral tijdens het typische griepseizoen ”, aldus de website van het bureau.(11)https://www.destatis.de/DE/Themen/Gesellschaft-Umwelt/Bevoelkerung/Sterbefaelle-Lebenserwartung/sterbefallzahlen.html Dit alleen al maakt duidelijk dat er met de beste wil van de wereld geen sprake kan zijn van een “dood en verderf zaaiende corona-plaag”.
De grafiek laat tevens zien dat er ook in Duitsland een “piek” was, maar dat deze zich slechts in dezelfde korte tijd (in april) voordeed. Bovendien is de “piek” erg vlak, zodat er in april 2020 ongeveer 6.600 meer doden vielen dan in april 2019 en ongeveer 4.200 meer dan in april 2018.(12)https://www.destatis.de/DE/Themen/Gesellschaft-Umwelt/Bevoelkerung/Sterbefaelle-Lebenserwartung/Tabellen/sonderauswertung-sterbefaelle.html De curves van een pandemie zouden er ongetwijfeld totaal anders uitzien. En sinds de 19e kalenderweek (4 tot 10 mei), ligt volgens een voorlopige berekening, het aantal sterfgevallen “in het bereik van het gemiddelde van de voorafgaande jaren of fluctueert licht”, aldus het Bureau voor de Statistiek. “Half juli hadden de sterfgetallen een minimum bereikt.” In augustus naam het aantal sterfgevallen weer toe, maar dit keer niet door een dodelijk virus, maar door “een hittegolf”.
Overigens komt de ‘piek’ in april van dit jaar – met een oversterfte van een paar duizend mensen ten opzichte van 2019 en 2018 – redelijk goed overeen met het toegenomen experimentele gebruik van het malariamiddel hydroxychloroquine bij veronderstelde COVID-19-patiënten (meer over de essentiële rol van dit middel later).
Zoals Der Spiegel actueel meldt, had het middel na een analyse door de AOK (Allgemeine Ortskrankenkasse – een ziektekostenverzekeraar) vanaf maart in Duitsland vele aanhangers gevonden en werd aan ‘bijna 10.000 patiënten meer voorgeschreven, dan de maand daarvoor’ – patiënten, van wie de overgrote meerderheid zeer oud was en die al met ernstige gezondheidsproblemen worstelden, en voor wie geneesmiddelen zoals hydroxochloroquine die bij overdosering een toxische uitwerking hebben, dus bijzonder gevaarlijk waren. In april en mei nam het gebruik van het preparaat weer merkbaar af.(13)https://www.spiegel.de/wirtschaft/covid-19-deutsche-aerzte-verschrieben-von-donald-trump-empfohlenes-medikament-a-d62e453e-a38a-4690-9e0b-9465f35a85d7
In feite lijkt het niet erg aannemelijk dat er in Duitsland in het kader van algemene COVID-19-paniek, zoals deze vooral in de tweede helft van maart heerste, geen toegenomen experimentele toepassing van geneesmiddelen zoals hydroxochloroquine die bij overdosering een toxische uitwerking hebben, of het antivirus-preparaat Kaletra (Lopinavir / Ritonavir) plaats gevonden zou hebben.
In deze context is het ook opmerkelijk dat op 20 maart op YouTube een interview van Russia Today met mijn co-auteur Claus Köhnlein werd uitgezonden, waarin hij kritiek uitte op het experimentele gebruik van geneesmiddelen die een toxische uitwerking kunnen hebben. Het interview had binnen korte tijd 900.000 views.(14)https://www.youtube.com/watch?v=TzTr_RjtgUk Een paar dagen later kreeg hij een telefoontje van een toen bij de Charité werkzame arts, Felicia Kleimaier.
Kleimaier vroeg Claus Köhnlein of hij wist dat zijn kritische uitspraken het gebruik van een anti-virus therapie tegen COVID-19 hadden getorpedeerd. Zijn antwoord: “indien zijn uitspraken in het interview inderdaad ertoe zouden hebben geleid dat er geneesmiddelen in aanzienlijk lagere doses werden voorgeschreven, dan zou hij precies hebben bereikt wat hij bereiken wilde. Want al deze geneesmiddelen zijn niet officieel goedgekeurd voor gebruik bij COVID-19, bovendien zijn deze ook nog eens immunosuppressief en kunnen daarom dodelijk zijn voor reeds ernstig zieke mensen.
In zijn reeds genoemde brief aan het Ärzteblatt, zegt Köhnlein:
“Het zou kunnen zijn dat we in Duitsland er zo goed vanaf gekomen zijn, omdat we van begin af op therapeutisch gebied terughoudender waren en/of dat we uit de slechte ervaringen in Italië, Spanje, Frankrijk en Engeland toch iets geleerd hebben en nauwelijks antivirale middelen hebben toegepast.”(15)https://www.aerzteblatt.de/archiv/214539/COVID-19-Therapieansaetze-Therapeutische-Zurueckhaltung
Case Study in The Lancet – een blauwdruk voor een overdosis
Het feit dat er veelvuldig met geneesmiddelen werd geëxperimenteerd, werd ook in de hand gewerkt door bepaalde case-studies, zoals een artikel in de Lancet op 18 februari,(16)https://www.thelancet.com/action/showPdf?pii=S2213-2600%2820%2930076-X waarin een enkel geval werd besproken. Hierbij werd het ziekteverloop bij een 50-jarige patiënt beschreven, die aan koorts, koude rillingen, hoesten, vermoeidheid en kortademigheid leed. De man was als COVID-19-patiënt gediagnosticeerd.
Vervolgens werd de man behandeld met een heuse overkill van allerhande geneesmiddelen, bestaande uit de antivirale middelen Interferon alfa-2b, Lopinavir en Ritonavir, het uiterst agressieve antibioticum Moxifloxacine en een hoge dosis cortisone (Methylprednisolon) – stoffen die zelfs als ze apart worden ingenomen, dodelijke bijwerkingen kunnen hebben. Bij de autopsie werden weefselmonsters genomen – en de auteurs van de studie moeten toegeven dat de geconstateerde leverschade allicht ook veroorzaakt zou kunnen zijn door deze geneesmiddelen.
De conclusie dat de patiënt is overleden als gevolg van de toxische werking van de geneesmiddelen, dringt zich op.
En als een man in de 50 en dus ‘in zijn beste jaren’ en die klaarblijkelijk geen andere ziekten had naast de ernstige griepsymptomen, overlijdt als gevolg van het gebruik van zo’n ‘medicijncocktail’, dan kan men slechts gissen welke gevolgen een dermate toxische behandeling heeft, indien ze wordt toegepast op mensen boven de 70, die bovendien aan reeds bestaande aandoeningen lijden, zoals b.v. kanker. En die vervolgens als COVID-19-patiënten worden geclassificeerd.
De vraag rijst: waarom behandelden de artsen de 50-jarige op deze wijze? Het antwoord is: vanuit een virus-tunnelvisie, vanuit de diepgewortelde overtuiging dat alleen van medicijnen een redding verwacht kan worden en vanwege een angst, die typerend is voor het huidige medische stelsel, en zeker in tijden van een pandemische paniek. De angst niet werkelijk alles geprobeerd te hebben, leidt dan vaak tot een overkill bij het toedienen van geneesmiddelen. Zoals ook in dit geval.
En dus kreeg deze onfortuinlijke 50-jarige, omdat hij wat kortademig was, cortisone toegediend, een lymfocytendoder die de ontstekingsreactie vertraagt. De zwellingen gaan terug, de koorts daalt. De patiënt voelt zich tijdelijk beter en kan weer beter ademen. Tegelijkertijd wordt echter ook de afweerreactie onderdrukt, wat, zoals uit dit geval blijkt, uiteindelijk dodelijk kan zijn, vooral als ook nog andere, potentieel dodelijke middelen worden toegediend.
Desalniettemin komt de Lancet-studie – vreemd genoeg – tot de conclusie dat “de patiënt is overleden aan een ernstige infectie met SARS-CoV-2.” Met andere woorden, er werd beweerd dat de patiënt uitsluitend aan een virusziekte is overleden – en ondanks de hele medicijnen-cocktail niet aan de medicatie. En aangezien deze studie werd gepubliceerd in een tijdschrift waarvan de inhoud quasi heilig is, diende deze nu als een soort blauwdruk voor de behandeling van COVID-19-patiënten.
Enkele weken later werden er daadwerkelijk zeer gevaarlijke en potentieel dodelijke medicijnen in te hoge doseringen toegepast, vooral in de al genoemde landen met een oversterfte. Dit gebeurde zowel op experimentele basis als ook off-label, wat betekent dat er medicijnen werden gebruikt voor toepassingen waarvoor ze niet waren goedgekeurd.
De beschikbare gegevens wekken de indruk dat de sterfgevallen zich in een kort tijdbestek met een grote golfbeweging van Italië, via Spanje en Frankrijk naar Groot-Brittannië en België hadden verplaatst en vervolgens overwaaiden naar de VS en Brazilië.
In Italië, vooral in Lombardije, begon de ‘medicijnenroes’ uiterlijk op 17 maart en vond vooral plaats in tehuizen, verpleeghuizen en klinieken. Voor Italië bestaat er een overlijdensstatistiek van 9 april 2020, die stelt dat 84% van de overleden patiënten antibiotica heeft gekregen, vooral Azithromycine. 55% kregen antivirale middelen, 33% corticosteroïden en 18,6 % een combinatie van alle drie de stoffen. (17)https://www.epicentro.iss.it/en/coronavirus/bollettino/Report-COVID-2019_9_april_2020.pdf
Wat Azithromycine betreft, waarschuwt de Amerikaanse FDA bijvoorbeeld, dat het middel soms dodelijke hartritmestornissen kan veroorzaken. Het feit dat antivirale middelen dodelijk kunnen zijn, is ook algemeen bekend. Dit geldt ook voor de combinatie van Lopinavir en Ritonavir, welke ook werd toegediend aan de hierboven genoemde 50-jarige patiënt. (18)https://www.torstenengelbrecht.com/buecher/virus-wahn/
Met betrekking tot corticosteroïden concludeerde een op 10 april 2020 in het Journal of Infection gepubliceerde studie:
“Bij mensen met ernstige ziekten is de kans groter dat ze corticosteroïden toegediend krijgen. Het gebruik van corticosteroïden gaat bij patiënten met een coronavirus-pneumonie gepaard met een toegenomen sterfte.”(19)https://www.wodarg.com/2020/04/17/therapie-t%C3%B6dlicher-als-das-virus/
Op de website van de Franse culturele omroep France Culture wordt in het artikel “Covid-19 – hoe dokters in Frankrijk, Italië, Spanje en Duitsland omgaan met de ziekte” beschreven, hoe de praktijk eruitzag. De neuroloog Francesco Alberti, voorzitter van de orde van geneesheren van de Italiaanse provincie Imperia in de regio Ligurië, grenzend aan Frankrijk, zegt:
“We voeren veel experimenten en proeven door, omdat het verloop van de ziekte erg verschillend is, en meer of minder ernstig, afhankelijk van de patiënt. Als iemand gewoon koorts heeft en dit duurt niet langer dan vier of vijf dagen, dan schrijven we paracetamol voor. We gebruiken ook antivirale middelen om het voortschrijden van de ziekte te remmen. De meest gebruikte geneesmiddelen zijn hydroxychloroquine, merknaam Plaquenil, in combinatie met een antibioticum, Azithromycine, hoewel opgemerkt moet worden dat hydroxychloroquine anomalieën in het hartritme kan veroorzaken. We geven ook andere antivirale middelen zoals Remdesivir en Favipiravir. Indien het immuunsysteem is overbelast, experimenteren we ook met Tocilizumab, een immunologisch middel dat normaal gesproken wordt voorgeschreven bij reumatische klachten.”(20)https://www.franceculture.fr/sciences/covid-19-en-france-italie-espagne-allemagne-comment-les-medecins-sattaquent-a-la-maladie
Later meer over hydroxchloroquine, dat mogelijk levensbedreigend kan zijn en in de discussies een belangrijke rol heeft gespeeld; later ook meer over Remdesivir. Wat Tocilizumab betreft, kan het, net als Azithromycine, dodelijk zijn, omdat het tot levensgevaarlijke allergische reacties kan leiden.(21)https://www.accessdata.fda.gov/drugsatfda_docs/label/2016/125276s107_125472s018lbl.pdf Sinds de introductie van dit immunosuppressivum in 2010 in de VS, zijn er meer dan 1.000 doden gemeld bij de FDA. Het werkelijke aantal zal mogelijk veel hoger liggen, aangezien het declaratie-systeem van de FDA slechts een fractie van de bij patiënten opgetreden bijwerkingen registreert.(22)https://www.rubikon.news/artikel/fatale-therapie
Maar verder met Alberti:
“Er is geen enkel therapeutisch protocol. De medicijnen die we gebruiken zijn ‘off label’, wat betekent dat we ze buiten hun eigenlijke toepassing voorschrijven. Het ministerie van Volksgezondheid en het Italiaanse College ter Beoordeling van Geneesmiddelen stonden ons toe deze medicijnen te gebruiken, zelfs als ze oorspronkelijk geregistreerd waren voor andere ziekten.”
Jean-François Timsit, hoofd van de Intensive Care en Reanimatie bij Infectieziekten in het Bichat-ziekenhuis in Parijs, uitte zich als volgt :
“Momenteel wordt de sterfte voor patiënten op de intensive care-afdeling geschat op ongeveer 30 procent, waarbij de variaties afhangen van het feit of de patiënten geïntubeerd zijn (t.b.v. mechanische beademing) of niet. Wanneer patiënten zijn geïntubeerd, stijgt het sterftecijfer tot 50 procent.”(23)https://www.franceculture.fr/sciences/covid-19-en-france-italie-espagne-allemagne-comment-les-medecins-sattaquent-a-la-maladie
30 procent is al een heel hoog percentage, dus 50 procent des te meer. In feite werden intubaties (het aanbrengen van een buis (endotracheale tube) voor beademing) steeds vaker toegepast omdat er gevreesd werd dat de aanmerkelijk minder invasieve maskerventilatie een hoger risico op virusinfecties met zich mee brengt. Al in 2002/2003 werd in verband met SARS gedocumenteerd dat intubaties een verhoogd overlijdensrisico vormen voor de patiënt, vergeleken met een beademing via maskers. Daarvoor bestaan ook sluitende bewijzen bij de behandeling van COVID-19-patiënten.(24)https://www.rubikon.news/artikel/fatale-therapie Een onderzoek in de Lancet in februari, schetste een zeer somber beeld: slechts drie van de 22 geïntubeerde patiënten overleefden.(25)https://www.thelancet.com/action/showPdf?pii=S2213-2600%2820%2930079-5
Wat de verschillende medicijnen betreft, heeft met name hydroxychloroquine in hoge mate bijgedragen tot de vroegtijdige dood van talloze mensen. Hydroxychloroquine is allesbehalve een hoestsnoepje, omdat het ernstige bijwerkingen kan hebben en zelfs levensgevaarlijk kan zijn, door bijvoorbeeld een onregelmatige hartslag te veroorzaken. Dit geldt vooral bij toediening in hogere doses, zoals dit gebeurde bij de behandeling van zogenaamde COVID-19-patiënten, niet alleen in Italië, maar ook in Spanje, Frankrijk, Engeland en de VS.
“Ik ben het ermee eens dat hydroxychloroquine, als het te hoog wordt gedoseerd, minder effectief is en een toxisch effect kan hebben”, antwoordde de Yale-epidemioloog Harvey Risch, een van de bekendste onderzoekers, op mijn e-mail.(26)E-mail from September 9, 2020 Hij oordeelt dat het middel patiënten potentieel kan helpen, mits het in lage doses wordt toegediend.(27)http://covexit.com/fox-news-laura-ingrahams-stunning-interview-with-yale-professor-harvey-risch/
In Spanje is de Agencia Española de Medicamentos y Productos Sanitarios (AEMPS) – het Agentschap voor geneesmiddelen en gezondheidsproducten – op 16 maart (28)https://www.aemps.gob.es/informa/notasinformativas/laaemps/2020-laaemps/la-aemps-informa-de-la-distribucion-controlada-de-todo-el-stock-de-hidroxicloroquina-cloroquina/ begonnen met de grootschalige verstrekking van hydroxychloroquine en de iets toxischere variant ervan – chloroquine aan COVID-19-patiënten in ziekenhuizen. Miquel Barceló van het Cerdanya-ziekenhuis, ongeveer 150 km ten noorden van Barcelona en vlakbij de grens met Frankrijk, vertelde begin april aan France Culture:
“Men gedraagt zich min of meer roekeloos met betrekking tot dit geneesmiddel (hydroxychloroquine) … er belanden veel patiënten op de intensive care en er vallen veel meer doden, dan in Occitanië (de streek aan de overkant van de Franse grens) … Zoals deze ziekte zich ontwikkelt, denken de mensen: we moeten beslist iets doen. In zo’n situatie bestaan er nauwelijks nog remmingen bij het gebruik van dit middel.”(29)https://www.franceculture.fr/sciences/covid-19-en-france-italie-espagne-allemagne-comment-les-medecins-sattaquent-a-la-maladie
18 maart 2020: WHO-directeur-generaal Tedros gaat in de aanval
Op 18 maart riep Tedros Adhanom Ghebreyesus, directeur-generaal van de Wereldgezondheidsorganisatie, op tot een op grootschalig onderzoek gebaseerd geneesmiddelenoffensief om COVID-19 te bestrijden:
“Verspreide kleine studies die verschillende methoden toepassen, kunnen ons niet het duidelijke, overtuigende bewijs leveren, dat we nodig hebben om uit te vinden welke behandelingen levens kunnen redden. De WHO en haar partners organiseren daarom in veel landen onderzoeksprojecten om enkele van deze niet-geteste behandelingen te vergelijken. Deze grote internationale projecten hebben tot doel ons betrouwbare gegevens te leveren, die we nodig hebben om te laten zien welke behandelingen het meest effectief zijn. We hebben deze projecten SOLIDARITY-studies genoemd.”(30)https://www.who.int/dg/speeches/detail/who-director-general-s-opening-remarks-at-the-media-briefing-on-covid-19—18-march-2020
En de focus van deze Solidarity-studies lag op de volgende reeds genoemde onder bepaalde omstandigheden zeer schadelijke geneesmiddelen: Remdesivir, Lopinavir / Ritonavir (Kaletra), Interferon-β in combinatie met Kaletra evenals hydroxychloroquine en chloroquine.(31)https://www.immunopaedia.org.za/breaking-news/solidarity-trial-who-covid-19-treatment-trial/
Hoe hydroxychloroquine en chloroquine moeten worden gedoseerd, staat er in de inleiding van het verslag van een overleg van de WHO op 8 april:
“Het doseringsschema voor chloroquine- of hydroxychloroquine waarvoor in dit onderzoek is gekozen, bestaat uit twee orale doses (250 mg per tablet CQ of 200 mg per HCQ-tablet), en daarna twee keer per dag orale onderhoudsdoses gedurende tien dagen. Dit overleg was bijeengeroepen om de adequaatheid van de gekozen doses voor dit onderzoek te bespreken.”(32)https://www.who.int/docs/default-source/documents/r-d-blueprint-meetings/rd-blueprint-expert-group-on-cq-dose-call-apr8.pdf
Maar zoals Meryl Nass, een arts uit de Amerikaanse staat Maine, schrijft in een artikel voor de patiëntenorganisatie Alliance for Human Research Protection, is de informatie over de dosering ‘misleidend omdat de daadwerkelijk toegepaste doses in de Solidarity-studie, als volgt bemeten waren: 2,4 g gedurende de eerste 24 uur en een totale cumulatieve dosis van 9,2 g binnen 10 dagen.”(33)https://ahrp.org/covid-19-has-turned-public-health-into-a-lethal-patient-killing-experimental-endeavor/
Deze extreem hoge dosis lijkt des te vreemder, als je weet dat uit de stukken van een informeel overleg van de WHO op 13 maart over een mogelijke rol van chloroquine, blijkt dat de Gates Foundation de effecten en verspreiding van chloroquine in het lichaam heeft onderzocht (van de 25 aanwezigen van dit overleg waren er 5 lid van de Gates Foundation). En dit rapport stelt: “Hogere doses zouden voor de behandeling in aanmerking kunnen komen, d.w.z. 10 mg/kg base, gevolgd door 5 mg/kg tweemaal daags gedurende zeven dagen”.
Dit betekent dat een 70 kg zware patiënt, als men dit voorstel volgt, 700 mg chloroquine-base – het equivalent van 900 mg chloroquine(34)https://www.accessdata.fda.gov/drugsatfda_docs/label/2007/009768s041lbl.pdf – toegediend zou krijgen als initiële dosis, en dat staat mijlenver af van de in de Solidarity-studie aanbevolen 2,4 g gedurende de eerste 24 uur.
Er moet ook worden opgemerkt dat het lichaam zowel chloroquine als hydroxychloroquine slechts met grote moeite afbreekt, zodat de doses die over meerdere dagen worden ingenomen een cumulatief effect hebben. Chloroquine wordt ook gebruikt bij euthanasie. In 1986 publiceerde het Duitse tijdschrift voor forensische geneeskunde het artikel “Dood na toediening van 1250 mg chloroquine bij Porphyria cutanea tarda”.(35)https://epub.ub.uni-muenchen.de/6469/1/6469.pdf Andere bronnen schatten de dodelijke dosis op 2 tot 3 g.(36)http://www.leipzig-kardiologie.de/veran/notfall/download/nft_12_Dr_Steingr%FCber_Intoxikationen.pdf
In 1979 huurde de WHO een adviseur, genaamd H. Weniger, in om de toxiciteit van chloroquine te bestuderen. Hij onderzocht 335 gevallen van vergiftiging bij volwassenen. Op pagina 5 van zijn rapport stelt Weniger, dat een enkele dosis van 1,5 tot 2,0 g chloroquine-base – d.w.z. 1,9 tot 2,6 g chloroquine – dodelijk kan zijn.(37)https://apps.who.int/iris/bitstream/handle/10665/65773/WHO_MAL_79.906.pdf En, zoals ik al zei, de dosis die in de Solidarity-studie werd aangeraden, was 2,4 g in de eerste 24 uur en nog eens additioneel 6,8 g in de volgende negen dagen.
Volgens de arts Nass “zijn alle experts het erover eens dat ‘er bij chloroquine maar een kleine marge is tussen een toxische en een therapeutische werking’, zoals te lezen is in het standaardwerk Goldfrank’s Toxicologic Emergencies. Het is erg veilig als het correct wordt gebruikt en bij een geschikte patiënt,” zegt Nass, “maar een beetje meer kan al levensbedreigend zijn. Professor Nicholas White, die aan beide WHO-discussies over chloroquine-preparaten had deelgenomen, had toen al op dit aspect gewezen.”(38)https://ahrp.org/covid-19-has-turned-public-health-into-a-lethal-patient-killing-experimental-endeavor/
“De hoge dosering die werd toegepast bij de Solidarity-studies, is medisch niet onderbouwd”, verwijt Nass. “Het opzet van het onderzoek, dat – in tegenstelling tot conventionele geneesmiddelenonderzoeken – slechts een beperkte verzameling van gegevens over de veiligheid van de actieve ingrediënten voorzag, zou het opsporen van toxische geneesmiddeleneffecten kunnen bemoeilijken. Dit is volkomen onethisch.”
Niettemin namen landen over de hele wereld deel aan de Solidarity-studie, waaronder Spanje, Frankrijk, Zwitserland en België – landen met een meetbare oversterfte (beperkt tot april).
Eind maart prees niemand minder dan de Amerikaanse president Trump hydroxychloroquine zelfs als “een geschenk van God”,(39)https://www.youtube.com/watch?time_continue=42&v=WBSwZIF6HQU wat zeker nog een extra impuls heeft gegeven aan de run naar dit middel en aan het geloof in het potentiële genezingsvermogen ervan. Maar hoe veelbelovend de goed bedoelde naam ‘Solidarity’ en de lofzang van Trump ook mogen klinken, de hele zaak eindigde in een catastrofe, vooral vanwege de overdoses van hydroxychloroquine, dat in veel gevallen ook nog samen met andere toxische geneesmiddelen werd toegediend.
Hoe dodelijk chloroquine was, werd in Brazilië aangetoond. Op 13 april meldde de Chicago Tribune (40)https://www.chicagotribune.com/coronavirus/sns-nyt-chloroquine-study-halted-over-fatal-risk-20200413-kchjndg655e6doekx5emoivor4-story.html dat een onderzoek in het land van de suikerbroodberg, waar volgens de nationale richtlijnen het gebruik van chloroquine bij coronavirus-patiënten aanbevolen wordt, vanwege veiligheidsredenen voortijdig was stopgezet. Reden: Coronavirus-patiënten die een hoge dosis chloroquine hadden ingenomen, kregen last van onregelmatige hartfrequenties, waardoor hun risico op een mogelijk dodelijke aritmie toenam. Aan de patiënten in de studie werd tevens het antibioticum Azithromycine toegediend, dat eveneens een risicofactor voor het hart vormt.
“Voor mij levert deze studie nuttige informatie op, namelijk dat chloroquine naarmate de dosis verhoogd wordt, ook toenemende afwijkingen in het elektrocardiogram veroorzaakt, waardoor mensen vatbaar worden voor een plotselinge hartdood”, citeerde de krant David Juurlink, een internist en hoofd van de afdeling klinische farmacologie aan de universiteit Toronto. Juurlink verwees naar een elektrocardiogram, dat de elektrische activiteit van het hart laat zien.
Wat betreft de dosering kreeg ongeveer de helft van de studiedeelnemers tweemaal daags 450 mg chloroquine, dus in totaal 4,5 g, gedurende een periode van vijf dagen, terwijl de overige proefpersonen 600 mg elke 12 uur gedurende 10 dagen toegediend kregen, in totaal dus 12 g. Binnen drie dagen constateerden de onderzoekers hartritmestoornissen bij de patiënten die de hogere dosis hadden ingenomen (na drie dagen hadden ze 3,6 g chloroquine “intus”). Niettemin werd de toediening blijkbaar ijverig voortgezet. En op de zesde dag waren er reeds elf, en dus een significant aandeel van de proefpersonen, overleden, wat leidde tot een onmiddellijke stopzetting van het hoge dosis-gedeelte van het onderzoek.
Een virus waartegen de Duits-Zwitsers resistent zijn? Absurd!
Vooral in Zwitserland werd duidelijk, dat alleen medicijnen de beslissende factor zouden kunnen zijn, om de geconstateerde oversterfte te verklaren. Daar hebben in totaal 16 ziekenhuizen (Spitäler) deelgenomen aan de Solidarity-studie, onder leiding van het Universitaire Ziekenhuis Lausanne.(41)http://www.snf.ch/SiteCollectionDocuments/CHUV_Solidarity_Pressmiteilung.pdf De reden: in dit Alpenland werd een verhoogd sterftecijfer alleen geregistreerd in het Italiaanssprekende Tessin en het Franstalige deel van het land, terwijl het Duitstalige gebied grotendeels gespaard bleef, zoals blijkt uit de gegevens van het Zwitserse bureau voor de statistiek. Het Duitstalige kanton Zürich met zijn 1.521.000 inwoners had minder doden te beklagen, dan Tessin met zijn slechts 353.000 inwoners. Het idee dat een virus etnische groepen op zo verschillende manieren zou kunnen ‘aanvallen’, is simpelweg irrationeel.
De dood kwam ook “razend snel”, wat ook duidelijk in tegenspraak is met de virushypothese. Dat gebeurde bijvoorbeeld in het rust- en verpleeghuis St. Antonius in Saas-Grund. Zoals de uitzending Schweiz Aktuell meldde, kwam de eerste positieve test op 1 april, het eerste overlijden op 17 april, en “toen gebeurde alles ineens heel snel”, zoals de directrice van het verpleeghuis, Patricia Pfammatter in het interview vertelt.
“We hadden veel bewoners die relatief goed overweg konden met het virus, bij wie je na zeven of acht dagen eigenlijk het gevoel had, dat ze over het gevaarlijke punt heen waren. En toen gingen ze ineens heel snel achteruit. Binnen een paar uur waren sommigen van hen niet meer aanspreekbar, terminaal, je kon zien dat het ten einde liep.”(42)https://www.srf.ch/play/tv/schweiz-aktuell/video/schweiz-aktuell-vom-12-06-2020-1900?urn=urn:srf:video:96269910-ab63-406e-9e22-fe1f35cb544c
“Het lijkt erop dat de Solidarity-studies niet bedoeld waren om het nut van hydroxychloroquine bij Covid-19 te testen, maar dat men veeleer wilde testen of de patiënten toxische, niet-therapeutische doses kunnen verdragen”, bekritiseert Meryl Nass.(43)https://ahrp.org/covid-19-has-turned-public-health-into-a-lethal-patient-killing-experimental-endeavor/
Frankrijk: nog meer geneesmiddel-experimenten
De Solidarity-studies waren zeker niet de enige experimentele proeven. Op 22 maart kondigde INSERM, het Franse Instituut voor biomedisch onderzoek, aan dat het een aanvullende studie in Europa, Discovery genaamd, zou coördineren, waaraan in navolging van de WHO, 3.200 patiënten uit ten minste zeven landen zouden deelnemen, waaronder 800 uit Frankrijk. Er werd aangekondigd dat de studie dezelfde geneesmiddelen, met uitzondering van chloroquine, zou testen.(44)https://www.sciencemag.org/news/2020/03/who-launches-global-megatrial-four-most-promising-coronavirus-treatments
Op 8 april meldde Newsweek dat het Universitair Ziekenhuis Nice (CHU), dat op 22 maart was geselecteerd voor de Discovery-studie, een experimentele behandeling met hydroxychloroquine moest stopzetten.(45)https://www.newsweek.com/hydroxychloroquine-coronavirus-france-heart-cardiac-1496810
In een interview met het Franse dagblad Nice-Matin zei Emile Ferrari, hoofd cardiologie van het Pasteur-ziekenhuis, dat deel uitmaakt van het CHU, dat de behandeling bij sommige patiënten was stopgezet vanwege het risico op hartritmestoornissen. Volgens Ferrari neemt het hartrisico toe als ook nog het antibioticum Azithromycine wordt toegediend. Voor sommige patiënten die met deze middelen worden behandeld, zijn deze schadelijker dan de ziekte zelf, zei Ferrari. “De nieuwe waarnemingen zijn zeer relevant, want deze combinatie wordt momenteel getest in tal van andere COVID-19-onderzoeken”, zoals de Deutsche Apotheker Zeitung half april meldde.(46)https://newsletter.deutsche-apotheker-zeitung.de/news/artikel/2020/04/16/brasilianische-studie-stoppt-hochdosis-gabe-von-chloroquin/chapter:all
In Frankrijk vonden uitgebreide experimenten met geneesmiddelen plaats. Op 23 maart meldde de krant L’Express dat de Hoge Raad voor Volksgezondheid (le Haut Conseil de Santé Publique) “artsen aanmoedigt om zoveel mogelijk patiënten te betrekken bij de verschillende therapeutische benaderingen die in ons land plaatsvinden, omdat dit de beste manier is om snel te bepalen welke behandelingen al dan niet effectief zijn.”(47)https://www.lexpress.fr/actualite/societe/sante/chloroquine-le-haut-conseil-de-sante-publique-recommande-de-ne-pas-l-utiliser_2121750.html Ook hier werden medicijnen zoals Remdesivir, Kaletra of hydroxychloroquine gebruikt, zoals blijkt uit een lijst met verschillende soorten COVID-19-behandelingen, die voor het eerst werd gepubliceerd op 1 april.(48)https://solidarites-sante.gouv.fr/soins-et-maladies/maladies/maladies-infectieuses/coronavirus/professionnels-de-sante/article/liste-des-projets-de-recherche-impliquant-la-personne-humaine-a-visee
En zoals de officiële Belgische richtlijnen van 8 juni 2020 laat zien, werden ook in de EU hoge doses hydroxychloroquine voorgeschreven, zowel in het kader van de WHO, als ook als onderdeel van de Discovery-studie.(49)https://ahrp.org/covid-19-has-turned-public-health-into-a-lethal-patient-killing-experimental-endeavor/
Recovery-studie: ook hier hydroxychloroquine in levensbedreigende doses.
Maar het einde van deze geneesmiddelen-excessen was nog ver te zoeken! Op 3 april kondigde de Britse regering aan:
“In slechts 15 dagen zijn bijna 1.000 patiënten gerekruteerd uit 132 verschillende ziekenhuizen (in het VK) en de verwachting is dat er in de komende weken nog vele duizenden zullen worden zullen deelnemen aan de Random Evaluation van de COVid-19 therapie, afgekort RECOVERY. Deze studie is ‘s werelds grootste gerandomiseerd en gecontroleerd onderzoek naar mogelijke behandelingen van COVID-19. De studie test een aantal medicijnen. Deze omvatten: Lopinavir-Ritonavir (Kaletra), (een ontstekingsremmend middel) Dexamethason, hydroxychloroquine.”(50)https://www.gov.uk/government/news/worlds-largest-trial-of-potential-coronavirus-treatments-rolled-out-across-the-uk
Bovendien zouden in de Recovery-studie de al eerder genoemde middelen Azithromycine en Tocilizumab, en ook nog REGN-COV2, dat wordt omschreven als “een combinatie van twee monoklonale antilichamen om de weerstand tegen het coronavirus te vergroten”, getest worden.(51)https://www.recoverytrial.net/
De Recovery-studie, medegefinancierd door de Welcome Trust en de Bill & Melinda Gates Foundation, verliep met ongekende spoed en had in relatief korte tijd meer dan 11.000 patiënten uit 175 ziekenhuizen in het VK ingeschreven. Maar toen werd de hodroxychloroquine-tak van de studie stopgezet. Reden:
“De beschikbare gegevens sluiten overtuigend uit dat hydroxychloroquine enig voordeel biedt in termen van mortaliteit bij patiënten die in het ziekenhuis zijn opgenomen met COVID-19”.(52)https://www.recoverytrial.net/files/hcq-recovery-statement-050620-final-002.pdf
Maar deze formulering was een eufemisme dat de werkelijkheid volledig vertekende, want maar liefst een kwart (25,7 procent) van de mensen die met hydroxychloroquine waren behandeld, was overleden.
Dat is natuurlijk niet zo verwonderlijk als men kijkt naar de dosering van hydroxychloroquine bij de Recovery-studie, welke op die van de Solidarity-studie lijkt. Martin Landray, hoogleraar geneeskunde aan de universiteit van Oxford en mede-hoofd van de in Groot-Brittannië gehouden Recovery-studie, zei in een interview met de Franse online-krant France Soir op 6 juni: “Tijdens de de eerste 24 is er sprake van 2400 mg en daarna van 800 mg vanaf de tweede tot de tiende dag. Het gaat om een behandeling van 10 dagen. ”Al met al kom je dan op bijna 10 g hydroxychloroquine in 10 dagen, en 2,4 g alleen al op de eerste dag.(53)http://www.francesoir.fr/politique-monde/interview-exclusive-martin-landray-recovery-hydroxychloroquine-game-over-uk
Bovendien hield de dosering geen rekening met het gewicht, de nier- en leverfunctie van de proefpersonen, zoals Meryl Nass kritisch opmerkt.
“En de 2,4 g in de eerste 24 uur werden voorgeschreven aan mensen die al ernstig ziek in het ziekenhuis lagen. Zodoende werd hen een potentieel dodelijke dosis toegediend.”(54)https://ahrp.org/covid-19-has-turned-public-health-into-a-lethal-patient-killing-experimental-endeavor/
In tegenstelling daartoe antwoordde mede-hoofd Landray op de vraag of er in het VK een maximaal toegestane dosis voor hydroxychloroquine bestond, in alle ernst: “daar zou ik eerst na moeten kijken, maar die is in ieder geval veel hoger dan 2400 mg, ongeveer zes of tien keer zoveel”. En toen hem werd gevraagd of er bij de toeziende instantie de MHRA doses bekend waren die als dodelijk werden beschouwd, antwoordde Landray: “De behandelende artsen hebben niet gemeld, dat er sterfgevallen ten gevolge van hydroxychloroquine plaats gevonden hebben.”
Bovendien zou de hydroxychloroquine-tak van de Recovery-studie niet zijn gestopt omdat hydroxychloroquine niet als veilig werd beschouwd, maar omdat het geen werking had. “Er is geen goedgekeurd doseringsschema voor een nieuwe ziekte als Covid”, zegt Landray. Maar de dosering van hydroxychloroquine die bij het onderzoek werd toegepast, verschilt niet wezenlijk van de dosering die bijvoorbeeld wordt gebruikt bij de behandeling van amoebische dysenterie, een darmaandoening die gepaard gaat met buikpijn en bloederige, slijmerige diarree, aldus Landray.(55)http://www.francesoir.fr/politique-monde/interview-exclusive-martin-landray-recovery-hydroxychloroquine-game-over-uk
Zulke verklaringen laten je verbijsterd achter. Niet alleen ligt de dosis die in de Recovery-studie werd toegepast, ruim boven wat in Groot-Brittannië bij bekende pathologieën wordt aanbevolen als de maximale dagelijkse dosis voor hydroxychloroquine, nl. 6,5 mg per kg, d.w.z. ongeveer 500 mg per persoon, maar de doses van de Recovery-studie liggen gedurende de eerste 24 uur (2,4 g) zelfs hoger dan wat in Frankrijk wordt aangemerkt als een overdosis die onmiddellijke spoedeisende hulp in het ziekenhuis vereist. Deze ligt namelijk bij 25 mg/kg hydroxychloroquine. Dat komt bij een patiënt van 75 kg neer op 1,875 g per dag.
De dosering in de Recovery-studie is eveneens hoger dan wat aanbevolen wordt door de World Medical Association (WMA) in Frankrijk, zoals het online tijdschrift France Soir schrijft in zijn artikel “Recovery trial: Brexit and overdose”.(56)http://www.francesoir.fr/politique-monde/recovery-trial-brexit-and-overdose
De Recovery-studie zette het onderzoek naar hydroxychloroquine op 5 juni abrupt stop,(57)http://www.francesoir.fr/societe-sante/faits-divers-suicide-de-lessai-recovery-lhydroxychloroquine-soyons-serieux de Solidarity-studie op haar buurt werd op 17 juni stop gezet(58)https://www.businessinsider.com/who-is-stopping-the-hydroxychloroquine-arm-of-the-solidarity-trial-2020-6?r=DE&IR=T – op een moment dat op Twitter de eerste discussies over de te hoge doses begonnen (Hashtag #Recoverygate).(59)https://ahrp.org/covid-19-has-turned-public-health-into-a-lethal-patient-killing-experimental-endeavor/
Maar dat is niet het enige vreemde feit. Op 28 mei had de controlecommissie van de Recovery-studie erop gewezen dat er geen probleem was met hydroxychloroquine. Zodoende werd aanbevolen door te gaan met het rekruteren van patiënten tot de volgende sessie, op 11 juni. Dit is des te merkwaardiger als je weet dat kort daarvoor, op 22 mei, een grootschalig onderzoek in de Lancet was gepubliceerd, waarin op basis van meer dan 96.000 patiëntendossiers de conclusie werd getrokken dat hydroxychloroquine de mortaliteit aanzienlijk verhoogde vergeleken met de controlegroep – en indien het met een macrolide zoals Azithromycine gecombineerd wordt, resulteert dat een nog hoger sterftecijfer.(60)https://www.thelancet.com/journals/lancet/article/PIIS0140-6736(20)31180-6/fulltext
Maar toen kwam er nog meer slecht nieuws. Op 29 mei attendeerde de Indian Council of Medical Research de WHO op de ongelooflijk hoge dosering van hydroxychloroquine in de Recovery-studie. Deze zou vier keer zo hoog zijn als wat men in Indiase studies toepaste.(61)https://www.newindianexpress.com/nation/2020/may/29/icmr-writes-to-who-disagreeing-with-hcq-assessment-officials-say-international-trial-dosage-four-ti-2149702.html
Op 4 juni zocht het Britse College ter Beoordeling van Geneesmiddelen contact met de verantwoordelijke voor de Recovery-studie en riep op de gegevens voor hydroxychloroquine te controleren – iets wat de Franse minister van Volksgezondheid al op 23 mei had gedaan. Slechts vier dagen later, op 27 mei, besloot de Franse regering een wet op te schorten die toestond dat ziekenhuizen hydroxychloroquine mochten toedienen aan patiënten met een ernstige COVID-19-aandoening.(62)https://www.theweek.in/news/world/2020/05/27/france-bans-use-of-hydroxychloroquine-for-covid-19-treatment.html
The Lancet trekt de hydroxycholoroquine-studie in – een vieze nasmaak
Op 4 juni trok het vaktijdschrift The Lancet de eerder genoemde uitgebreide studie in, waarin de hoge letaliteit van hydroxychloroquine (alleen of in combinatie met een antibioticum) werd beschreven. En dan rijst de vraag: wat is hier eigenlijk aan de hand? Stinkt hier niet iets geweldig?
Dit Lancet-onderzoek werd officieel ingetrokken nadat onafhankelijke experts (peer reviewers) drie van de auteurs van het onderzoeksverslag daarover hadden geïnformeerd dat Surgisphere, een in Chicago gevestigd bedrijf, dat de onbewerkte patiëntgegevens voor het onderzoek had geleverd, niet de volledige dataset ter beoordeling beschikbaar wilde stellen.(63)https://www.sciencemag.org/news/2020/06/two-elite-medical-journals-retract-coronavirus-papers-over-data-integrity-questions Maar hoe waarschijnlijk is het om aan te nemen dat de auteurs van het onderzoek – waaronder de cardioloog Mandeep Mehra van de Harvard University, van wie wordt gezegd dat hij “een ster in zijn vakgebied is” (64)https://www.sciencemag.org/news/2020/06/two-elite-medical-journals-retract-coronavirus-papers-over-data-integrity-questions – het onderzoeksrapport zouden hebben geschreven zonder de ruwe data zorgvuldig gecontroleerd te hebben? En hoe waarschijnlijk is het dat dit onderzoek het peer review-proces heeft doorlopen en is goedgekeurd voor publicatie zonder dat de gegevens vooraf zorgvuldig zijn gecontroleerd?
En laten we dit in gedachte houden: hier werd onderzoek verricht naar het momenteel meest besproken onderwerp ter wereld – de behandeling van patiënten met de stempel COVID-19 met een van de felst bediscussieerde geneesmiddelen. Hoe realistisch is het dat juist daar “slordig” gewerkt is?
In deze context, wijst Roger Lord van het Prince Charles Hospital in Brisbane en docent medische wetenschappen aan de Australian Catholic University erop:
“Dingen zoals het aantal Australische gevallen dat is beschreven, terwijl op dat moment in heel Australië niet eens zoveel gevallen waren, had een gerenommeerd tijdschrift als The Lancet moeten oppikken tijdens het peer review proces.”(65)https://www1.racgp.org.au/newsgp/professional/retracted-lancet-study-a-wake-up-call
Stelt u zich eens voor wat er zou zijn gebeurd als deze Lancet-studie niet “de kop was ingedrukt”. Ja, “dan zou er natuurlijk veel collaterale schade zijn geweest in de vorm van patiënten die de behandeling niet hadden overleefd”, benadrukt Lord. In feite zou dit dan een onweerlegbaar bewijs zijn geweest dat hydroxychloroquine, toegediend in hoge doses, een potentiële “killer” is en dat de levens van talloze patiënten over de hele wereld in een korte tijd zouden zijn weggevaagd vanwege dit preparaat.
En zou het niet veel, veel moeilijker zijn geweest om de resultaten van de Recovery-studie te bagatelliseren?
Of was het uiteindelijk toch een dubbel spel? De misleiding zou dan zijn begonnen met hydroxychloroquine op 22 mei door de publicatie van de Lancet-studie te demoniseren om andere gevaarlijke medicijnen zoals Remdesivir buiten schot te houden. En kort daarna werd hydroxychloroquine weer uit de vuurlinie gehaald door middel van het intrekken van de Lancet-studie (4 juni) en het opheffen van de hydroxychloroquine-tak van de Recovery- en Solidarity-studies (5 en 17 juni). In tegenspraak met de feitelijke gegevens, werd toen simpelweg beweerd dat hydroxychloroquine geen werking had, i.p.v. van duidelijk het dodelijke potentieel ervan te beschrijven, wat wederom voor zoveel discussies en verwarring zorgde dat het onderwerp ‘dodelijke uitwerkingen van medicijnen’ niet eens in het publieke debat terecht kwam.
Martin Landray, mede-hoofd van de Recovery-studie, is “incompetent en gevaarlijk”.
Een andere zeer belangrijke vraag is, hoe was het mogelijk dat Landray, het plaatsvervangende hoofd van de Recovery-studie, serieus kon beweren dat de sterkste toegelaten dosis van hydroxychloroquine in het VK “veel hoger dan 2.400 mg, ongeveer zes of tien keer zo hoog” is. De dosering van hydroxychloroquine in dit onderzoek verschilt niet veel van de dosering die bijvoorbeeld wordt toegepast bij amoebe-dysenterie.
Werd hij misschien verkeerd geciteerd? Inderdaad heeft de leider van de Recovery-studie, Peter Horby, beweerd dat France Soir de uitspraken van Landray verkeerd had begrepen, maar France Soir kon deze kritiek volledig weerleggen.(66)http://covexit.com/oxford-professor-horby-claims-professor-landray-was-misquoted-france-soir-newspaper-denies-it/(67)http://www.francesoir.fr/mr-gouthiere-de-checknews-fennecnews-nauriez-vous-pas-franchi-le-pas
En nu geeft Christian Perronne, hoogleraar Infectieuze en Tropische Ziekten, een antwoord op deze vraag. In gesprek met France Soir stelt hij vast:
“In 1975, toen ik stage liep in het Claude Bernard ziekenhuis, dat de tempel was voor het onderzoek naar infectieziekten, zag ik vaak de ziekte amebiasis, waarvan amoebe-dysenterie een vorm is, en chloroquine werd niet meer gebruikt om deze ziekte te behandelen. Het is de eerste keer dat ik hoor, zoals Martin Landray beweert, dat we hydroxychloroquine gebruiken bij amoebe-dysenterie in doses die zeer toxisch zijn voor de mens. De klassieke behandeling van colon-amebiasis is de hydroxychinoline-combinatie van tiliquinol en tilbrochinol, waarvan de handelsnaam Intetrix is.”
Perronne is dan ook overtuigd:
“Landray verwarde hydroxychloroquine met hydroxyquinoline. Deze man, die zichzelf dokter noemt, is incompetent en gevaarlijk. Dit is schandalig.”
Laatste opmerking van France Soir: “Britse vrienden, misschien verlaten jullie Europa (tot onze grote spijt), maar jullie regering lijkt jullie een leugen voor te schotelen”.(68)http://www.francesoir.fr/politique-monde/recovery-trial-brexit-and-overdose
De vraag blijft, waarom Landray bij France Soir beweerde dat hydroxychloroquine niet dodelijk was en dat de hydroxychloroquine-tak van de Recovery-studie niet uit veiligheidsoverwegingen was stopgezet maar omdat het middel zogezegd niet werkte .
Deze stelling wordt gerechtvaardigd door het feit dat bij de Recovery-studie het sterftecijfer onder degenen die geen hydroxychloroquine hadden gekregen, 23,6 procent bedroeg – en dus niet veel lager was dan bij de proefpersonen die hydroxychloroquine hadden geslikt (25,7 procent) . Maar niet alleen is het sterftecijfer van 25,7 procent op zichzelf al extreem hoog en zou iedereen tot nadenken moeten aanzetten over het betreffende geneesmiddel. Ook de mortaliteit van 23,6 procent in de controlegroep is uitzonderlijk hoog.
“Deze waarde is 18,1 procent in Frankrijk en 12,9 procent in Bouches-du-Rhône, waar de hydroxychloroquine-voorvechter, Didier Raoult is gevestigd”, aldus France Soir.(69)http://www.francesoir.fr/politique-monde/recovery-trial-brexit-and-overdose
In een op 11 mei 2020 gepubliceerde studie van het Journal of the American Medical Association over ernstig zieke patiënten, waarin een behandeling met hydroxychloroquine plus Azithromycine werd vergeleken met een behandeling met alleen hydroxychloroquine, en een met alleen Azithromycine en de behandeling zonder deze beide middelen, was dit het percentage nog lager, namelijk 12,7 procent.(70)https://jamanetwork.com/journals/jama/fullarticle/2766117
En een in het New England Journal of Medicine gepubliceerde studie, leverde een sterftecijfer van 32,3 procent voor de hydroxychloroquine-groep op en van 14,9 procent voor de controlegroep.(71)https://www.nejm.org/doi/pdf/10.1056/NEJMoa2012410?articleTools=true
De laatste twee studies vonden plaats in Amerikaanse staat New York. Dit betekent dat in de omgeving van New York na toediening van hydroxychloroquine dubbel zoveel patiënten stierven.
Iedereen die nu denkt dat het niet erger kan worden, vergist zich. Een andere studie, REMAP genaamd, werd gestart. Dezelfde begin-dosis hydroxychloroquine (2,4 g in de eerste 24 uur) als in de Recovery – en Solidarity-studies werd toegepast – dat komt neer op in totaal 6,4 g hydroxychloroquine binnen zes dagen. Maar in dit geval was dit bedoeld voor patiënten die op de beademingsappartuur waren aangesloten of die in shock verkeerden, d.w.z. die op het punt stonden te overlijden.(72)https://static1.squarespace.com/static/5cde3c7d9a69340001d79ffe/t/5ea3fd83f222897b8d528195/1587805583231/REMAP-CAP+-+COVID-19+Antiviral+Domain-Specific+Appendix+V2.0+-+01+April+2020_WM.pdf
Het onvoorstelbare van dit onderzoeksopzet wordt samengevat door de dokter Meryl Nass:
1. Als deelnemer moet je al bijna dood zijn om toegelaten te worden tot de studie.
2. U krijgt alleen hydroxychloroquine of hydroxychloroquine in combinatie met twee andere geneesmiddelen, namelijk Lopinavir/Ritonavir (Kaletra), die, zoals gezegd, op zichzelf al dodelijk kunnen zijn. Tegelijkertijd maakt Kaletra de patiënt, net als hydroxychloroquine, vatbaar voor QT-verlenging, d.w.z. voor het feit dat de hartspier tussen de slagen langer dan normaal nodig heeft om weer op gang te komen. En de bijsluiter voor Kaletra zegt: “Vermijd gebruik in combinatie met QTc- of PR-intervalverlengende medicijnen”.(73)https://www.drugs.com/ppa/lopinavir-and-ritonavir.html
3. Patiënten in shock of aan de beademingsapparatuur zijn vermoedelijk niet in staat om toestemming te geven voor deelname aan een klinische proef. De examinatoren van het onderzoek zijn echter van mening dat toestemming mogelijk niet vereist is, en dat hier afstand van toestemming of een uitgestelde toestemming van kracht zou kunnen zijn.
De Remap-onderzoeken vonden plaats op 200 locaties in 14 landen, waaronder België, Nederland, Spanje, het VK en de VS – allemaal landen met oversterfte (binnen een relatief kort tijdbestek).
De remdesivir-fraude
Tot slot nog een woord over Remdesivir, dat ook deel uitmaakte van de geneesmiddelen-excessen en op 2 mei 2020 werd vrijgegeven als een soort laatste redmiddel tegen COVID-19. Enkele dagen daarvoor had Anthony Fauci, de absolute koning van het virusonderzoek, beweerd dat uit onderzoek bleek dat Remdesivir de herstelperiode zou verkorten en de mortaliteit zou verminderen. Dit kan echter alleen worden omschreven als één van de schandalen waarin Fauci een centrale rol speelt.
De Alliance for Human Research and Protection (AHRP) bekritiseerde bijvoorbeeld dat Fauci “een aanzienlijk belang had in Remdesivir, omdat hij de klinische studie van het NIAID sponsorde”. De AHRP keurde tevens af dat de onderzoeksresultaten niet eens de “peer review” procedure hadden doorlopen, dus niet door experts waren geëvalueerd. Fauci “hield zijn reclame-verhaal, zittende op een bank in het Witte Huis, en zonder een uitvoerige persmededeling voor te leggen; bovendien ontving geen enkele medische conferentie noch wetenschappelijk tijdschrift een briefing – zoals dat de gebruikelijke norm en praktijk is, opdat wetenschappers en onderzoekers de gegevens kunnen controleren.”
Des te onbegrijpelijker is het, dat Fauci de resultaten van een kort tevoren in The Lancet verschenen Chinese studie over Remdesivir als “niet adequaat” afkeurde. Want dit onderzoek vertoonde juist de wetenschappelijke kwaliteiten, die in Fauci’s studie zo overduidelijk ontbraken. Rest alleen de conclusie dat de resultaten ervan Fauci gewoonweg niet aanstonden, gezien deze aantoonden dat het sterftecijfer in de Remdesivir-groep iets hoger lag dan in de placebo-groep. Bovendien moest 12 procent van de deelnemers aan het onderzoek vroegtijdig stoppen met hun medicatie, omdat de bijwerkingen te ernstig waren.
De eerste megaster die als een COVID-19-patiënt werd betiteld, was Roy Horn, de legendarische goochelaar. Hij stierf nadat hij Remdesivir had gekregen. Op 8 mei, slechts zes dagen nadat hij Remdesivir had gekregen, verwisselde hij in Las Vegas op 75-jarige leeftijd het tijdelijke met het eeuwige. Maar de uit Duitsland afkomstige ster was er zo slecht aan toe, dat het ronduit absurd lijkt om alleen het virus als oorzaak voor zijn overlijden in aanmerking te nemen.
In december 2016 werd bij Horn de diagnose huidkanker in een vergevorderd stadium gesteld. “Chemotherapie en bestraling zouden moeten helpen, maar verzwakten hem ook”, zoals Bunte.de schreef.
“Hij moest elke dag sterke medicijnen slikken. Een vriend: ‘Voor het eten gooide Roy pillen erin als smarties.’ Hij vocht niet alleen tegen kanker, maar ook tegen de pijn die hij had sinds een tijger hem 17 jaar geleden aangevallen had.”(74)https://www.rubikon.news/artikel/fatale-therapie
Zelfs Goethe wist al dat medicijnen dodelijk kunnen zijn, en laat zijn Faust zeggen:
Hier war die Arzenei, die Patienten starben
und niemand fragte, wer genas.
So haben wir mit höllischen Latwergen (= sirupartige Arznei)
in diesen Tälern, diesen Bergen
weit schlimmer als die Pest getobt.
Ich habe selbst den Gift an Tausende gegeben:
Sie welkten hin, ich muss erleben,
dass man die frechen Mörder lobt.
Deze regels uit Goethes Faust zijn door Mathieu Bussels heel verdienstelijk naar het Nederlands vertaald.
Hier was de geneeskunst, de patiënten stierven,
en niemand vroeg ernaar wie genas.
Zo hebben wij met helse siropen
in deze dalen, deze bergen
veel erger dan de pest getierd.
Ik zelf heb het vergif aan duizenden gegeven:
zij kwijnden weg, ik moet meemaken
dat men de brutale moordenaars siert.
Voetnoten
