Dit Bericht verscheen op Frontnieuws
Oekraïne, Europa’s dictatuur en verandering van de wereldorde
Het exceptionalisme van het Westen heeft de afgelopen decennia meerdere agressieve oorlogen ontketend, maar de wereldorde is aan het veranderen.
Opmerkingen van de Russische minister van Buitenlandse Zaken Sergey Lavrov tijdens het Algemeen Debat van de 77e zitting van de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties, op 24 september 2022, New York:
Mevrouw de Voorzitter, collega’s, Dames en Heren,
We komen bijeen op een zowel uitdagend als dramatisch moment. Crisissituaties nemen toe en de internationale veiligheidssituatie verslechtert snel.
In plaats van een eerlijke dialoog aan te gaan en naar compromissen te zoeken, moeten wij het hoofd bieden aan desinformatie, alsmede aan grof geënsceneerde incidenten en provocaties. De door het Westen gevolgde beleidslijn ondermijnt het vertrouwen in de internationale instellingen, die tot taak hebben de verschillende belangen te coördineren en het internationaal recht als waarborg voor rechtvaardigheid om de zwakken tegen willekeur te beschermen. Wij zien deze negatieve tendensen in hun kwintessens hier in de Verenigde Naties, die zijn verrezen uit de puinhopen van het Duitse fascisme en het Japanse militarisme en zijn opgericht om vriendschappelijke betrekkingen tussen de leden te bevorderen en onderlinge conflicten te voorkomen.
Over de toekomstige wereldorde wordt vandaag beslist, zoals elke onbevooroordeelde waarnemer duidelijk kan zien. De vraag is of deze wereldorde één enkele hegemoon zal hebben die alle anderen dwingt te leven volgens zijn beruchte regels, die alleen deze hegemoon ten goede komen en niemand anders. Of dat dit een democratische en rechtvaardige wereld zal zijn, vrij van chantage en intimidatie van ongewenste personen, en vrij van neonazisme en neokolonialisme. Rusland kiest resoluut voor de tweede optie. Samen met onze bondgenoten, partners en gelijkgestemde landen roepen wij op tot inspanningen om dit te verwezenlijken.
Het unipolaire mondiale ontwikkelingsmodel, dat in dienst stond van de gouden miljard die eeuwenlang hun buitensporige consumptie hadden gevoed door een beroep te doen op Aziatische, Afrikaanse en Latijns-Amerikaanse hulpbronnen, verdwijnt naar het verleden. Vandaag, met de opkomst van soevereine staten die bereid zijn voor hun nationale belangen op te komen, krijgt een gelijkwaardige, sociaal ingestelde en duurzame multipolaire architectuur vorm. Washington en de heersende elites in de westerse landen die zich hier volledig aan hebben onderworpen, zien deze objectieve geopolitieke processen echter als een bedreiging voor hun dominantie.
De Verenigde Staten en hun bondgenoten willen het vliegwiel van de geschiedenis stoppen. Nadat Washington zichzelf ooit als overwinnaar in de Koude Oorlog had uitgeroepen, heeft het zichzelf bijna verheven tot de rang van de boodschapper van de Here God op aarde, begiftigd met geen verplichtingen, maar slechts heilige rechten om ongestraft te handelen waar het maar wil. Elke staat kan het volgende doelwit worden van dergelijke acties, vooral als deze staat de zelfbenoemde meesters van de wereld op de een of andere manier onwelgevallig is. Iedereen herinnert zich hoe onder vergezochte voorwendsels agressieoorlogen werden ontketend tegen Joegoslavië, Irak en Libië, waarbij honderdduizenden burgers omkwamen. Stonden in een van deze landen de legitieme belangen van het Westen op het spel? Hebben ze Engels of talen van andere NAVO-lidstaten verboden, of westerse media, of cultuur? Hebben zij Angelsaksen als onmensen bestempeld of zware wapens tegen hen ingezet? Wat waren de resultaten van de roekeloze onderneming van de Verenigde Staten in het Midden-Oosten? Hebben ze geholpen de mensenrechtensituatie te verbeteren of de rechtsstaat te bevorderen? Hebben ze geholpen de sociaal-economische situatie te stabiliseren of de bestaansmiddelen van de bevolking te verbeteren? Noem een land waar het leven ten goede is veranderd na de krachtige interventie van Washington.
In zijn pogingen om het unipolaire model nieuw leven in te blazen onder het label van een op regels gebaseerde orde, heeft het Westen overal scheidslijnen opgelegd, volgens de logica van een op blokken gebaseerde confrontatie waarbij je ofwel met ons ofwel tegen ons bent. Er bestaat geen derde optie of compromis. De Verenigde Staten bleven volharden in hun irrationele beleid om de NAVO naar het oosten uit te breiden en hun militaire infrastructuur dichter bij de grenzen van Rusland te brengen. Nu willen de VS Azië onderwerpen. Op de NAVO-top van juni in Madrid kondigde deze zelfbenoemde defensieve alliantie de ondeelbaarheid aan van de veiligheid voor de Euro-Atlantische en de Indo-Pacifische regio. Als onderdeel van de Indo-Pacific-strategieën worden gesloten kaders gecreëerd, die de open en inclusieve regionale architectuur van de ASEAN, die gedurende tientallen jaren vorm heeft gekregen, ondermijnen. Voortbouwend op al deze ontwikkelingen hebben zij besloten om met vuur te spelen met betrekking tot Taiwan, en hebben zij dit land zelfs militaire steun beloofd.
Het is duidelijk dat de beruchte Monroe Doctrine een mondiaal karakter krijgt. Washington probeert van de hele wereld zijn eigen achtertuin te maken, terwijl het illegale unilaterale sancties gebruikt als instrument om degenen die het er niet mee eens zijn, onder druk te zetten. Al vele jaren worden deze unilaterale sancties in strijd met het VN-Handvest opgelegd en gebruikt als instrument voor politieke chantage. Het cynisme van deze praktijk is duidelijk. De beperkingen eisen een tol van de gewone mensen, waardoor zij geen toegang hebben tot basisgoederen zoals medicijnen, vaccins en voedsel. De blokkade die de Verenigde Staten al meer dan 60 jaar aan Cuba opleggen, is zo’n flagrant voorbeeld. Al geruime tijd eist de Algemene Vergadering van de VN met een overweldigende meerderheid dat deze blokkade onmiddellijk wordt opgeheven. De secretaris-generaal, die onder meer tot taak heeft de uitvoering van de resoluties van de Algemene Vergadering te vergemakkelijken, moet bijzondere aandacht besteden aan dit probleem. Hij heeft ook een speciale rol te spelen bij het mobiliseren van inspanningen om de voedsel- en energiecrises te overwinnen die het gevolg zijn van het ongecontroleerd bijdrukken van geld in de Verenigde Staten en de EU tijdens de pandemie, evenals het onverantwoordelijke en onprofessionele optreden van de Europese Unie op de koolwaterstofmarkten. Washington en Brussel hebben de situatie nog verergerd door een economische oorlog tegen Rusland te verklaren. Dit leidde tot hogere wereldprijzen voor voedsel, meststoffen, olie en gas. Wij verwelkomen de inspanningen van de secretaris-generaal, die heeft meegewerkt aan de akkoorden van Istanboel van 22 juli 2022. Deze overeenkomsten moeten echter worden uitgevoerd. Tot dusver zijn de meeste schepen met Oekraïens graan niet naar de armste landen gegaan, terwijl de Verenigde Staten en de EU de financiële en logistieke obstakels die Rusland beletten zijn graan en kunstmest te exporteren, nog niet volledig uit de weg hebben geruimd. Wij zeggen al enkele weken dat 300.000 ton meststoffen in Europese havens worden tegengehouden en stellen voor deze gratis te verschepen naar de Afrikaanse landen die ze nodig hebben, maar de Europese Unie reageert niet.
De officiële russofobie heeft in het Westen ongekende en groteske vormen aangenomen. Ze hebben niet meer de scrupules om te verklaren dat ze niet alleen ons land militair willen verslaan, maar ook Rusland willen vernietigen en breken. Met andere woorden, ze willen een geopolitieke entiteit die te onafhankelijk is om van de politieke wereldkaart te verdwijnen.
Hoe hebben de acties van Rusland in de afgelopen decennia eigenlijk de belangen van zijn tegenstanders geschaad? Zou het kunnen dat zij ons niet kunnen vergeven omdat het de positie van ons land is die de militaire en strategische detente in de jaren tachtig en negentig mogelijk heeft gemaakt? Of dat wij vrijwillig de Verdragsorganisatie van Warschau hebben ontbonden, waardoor de NAVO haar bestaansreden verloor? Of dat wij de hereniging van Duitsland onvoorwaardelijk en in tegenstelling tot de standpunten van Londen en Parijs hebben gesteund? Dat wij onze strijdkrachten uit Europa, Azië en Latijns-Amerika hebben teruggetrokken en de onafhankelijkheid van de voormalige Sovjetrepublieken hebben erkend? Dat wij de beloften van de westerse leiders dat zij de NAVO niet naar het oosten zouden uitbreiden met een centimeter geloofden, en dat wij, toen dit proces begon, ermee instemden dit in feite te legitimeren door de oprichtingsakte van Rusland en de NAVO te ondertekenen? Kan het zijn dat wij de belangen van het Westen hebben geschonden toen wij het waarschuwden dat het voor ons onaanvaardbaar zou zijn om zijn militaire infrastructuur dichter bij onze grens te brengen?
Met het einde van de Koude Oorlog hebben westerse arrogantie en Amerikaans exceptionalisme een bijzonder destructief karakter gekregen. In 1991 erkende de Amerikaanse onderminister van Defensie Paul Wolfowitz tijdens een gesprek met de geallieerde opperbevelhebber van de NAVO in Europa Wesley Clark ronduit dat zij na het einde van de Koude Oorlog hun militairen naar believen konden gebruiken… en dat zij vijf of misschien tien jaar de tijd hadden om surrogaat-Sovjetregimes zoals Irak en Syrië uit te schakelen voordat er een nieuwe supermacht zou opduiken om hen uit te dagen. Ik weet zeker dat we ooit uit iemands memoires zullen leren hoe de Verenigde Staten hun Oekraïne-beleid hebben opgebouwd. De plannen van Washington zijn echter al duidelijk.
Zou het kunnen dat zij het ons niet kunnen vergeven dat wij op verzoek van de Verenigde Staten en de Europese Unie het akkoord hebben gesteund dat de toenmalige president van Oekraïne, Viktor Janoekovitsj, en de oppositie hebben gesloten om de crisis van februari 2014 op te lossen? Duitsland, Frankrijk en Polen garandeerden deze akkoorden, maar de volgende ochtend trapten de leiders van de regeringscoup ze met voeten, waardoor de Europese bemiddelaars werden vernederd. Het Westen haalde gewoon de schouders op en keek in stilte toe hoe de putschisten Oost-Oekraïne begonnen te bombarderen, waar de mensen weigerden de staatsgreep te aanvaarden. Zij keken toe toen degenen achter de staatsgreep nazi-medeplichtigen die betrokken waren bij gruwelijke etnische zuiveringen tegen Russen, Polen en Joden tijdens de Tweede Wereldoorlog tot nationale helden verhieven. Moesten wij lijdzaam toezien hoe Kiev de Russische taal, het onderwijs, de Russische media en cultuur volledig verbood, erop aandrong de Russen van de Krim te verdrijven en de oorlog verklaarde aan de Donbass? De toenmalige autoriteiten in Kiev, evenals de huidige leiding, hebben deze mensen bestempeld als wezens, niet als mensen – dit is wat we horen van de hoogste functionaris van het land. Hoe kunnen we dit tolereren?
Of bemoeide Rusland zich misschien met westerse belangen toen het een sleutelrol speelde bij het stoppen van de vijandelijkheden die door Kievse neonazi’s in Oost-Oekraïne waren ontketend, en vervolgens aandrong op de uitvoering van het Minsk-pakket van maatregelen, zoals dat in februari 2015 unaniem was goedgekeurd door de VN-Veiligheidsraad, maar vervolgens door Kiev ten grave werd gedragen met directe betrokkenheid van de Verenigde Staten en de Europese Unie?
Al vele jaren bieden wij herhaaldelijk aan om overeenstemming te bereiken over de regels voor coëxistentie in Europa op basis van de beginselen van gelijke en ondeelbare veiligheid zoals die op het hoogste niveau zijn vastgelegd in de OVSE-documenten. Volgens dit beginsel kan niemand proberen zijn veiligheid te versterken ten koste van de veiligheid van anderen. De laatste keer dat we met een voorstel kwamen om juridisch bindende overeenkomsten in die zin uit te werken was in december 2021, maar het enige wat we als antwoord kregen was een arrogante weigering.
Gezien het onvermogen van de westerse landen om in gesprek te gaan, en het feit dat het regime in Kiev de oorlog tegen de eigen bevolking voortzette, restte ons geen andere keuze dan de onafhankelijkheid van de Volksrepublieken Donetsk en Lugansk te erkennen en een speciale militaire operatie te starten om de Russen en andere mensen in Donbass te beschermen, en tegelijkertijd de bedreigingen voor onze eigen veiligheid weg te nemen, die de NAVO consequent op Oekraïens grondgebied heeft gecreëerd, en die de facto pal aan onze grens ligt. Deze operatie wordt uitgevoerd in uitvoering van de verdragen inzake vriendschap, samenwerking en wederzijdse bijstand die Rusland en deze republieken krachtens artikel 51 van het VN-Handvest hebben gesloten. Ik ben ervan overtuigd dat in deze situatie elke soevereine, zichzelf respecterende staat die zich bewust is van zijn verantwoordelijkheid tegenover zijn eigen volk, hetzelfde zou doen.
Het Westen is nu in een driftbui over de referenda in de Oekraïense regio’s Lugansk, Donetsk, Kherson en Zaporozhye. De mensen daar reageren echter gewoon op het advies van het hoofd van het regime in Kiev, Vladimir Zelensky. In een van zijn interviews in augustus 2021 adviseerde hij allen die zichzelf als Russen beschouwen naar Rusland te vertrekken ten behoeve van hun kinderen en kleinkinderen. Dit is wat de mensen in de genoemde regio’s doen, en het land meenemen waar hun voorouders eeuwenlang hebben gewoond.
Het is voor elke onbevooroordeelde waarnemer duidelijk dat voor de Angelsaksen, die Europa volledig hebben onderworpen, Oekraïne slechts een vervangbaar materiaal is in hun strijd tegen Rusland. De NAVO heeft verklaard dat ons land een onmiddellijke bedreiging vormt voor de Verenigde Staten in hun streven naar totale dominantie, terwijl zij de Volksrepubliek China aanmerkt als een strategische uitdaging voor de lange termijn. Tegelijkertijd zendt het collectieve Westen, geleid door Washington, intimiderende signalen uit naar alle andere landen zonder uitzondering: wie niet gehoorzaamt, kan de volgende zijn.
Een van de gevolgen van de door het Westen uitgeroepen kruistocht tegen ongewenste regimes is dat de multilaterale instellingen in een steeds hoger tempo afnemen. De Verenigde Staten en hun bondgenoten gebruiken deze instellingen als instrumenten om hun egoïstische belangen te verwezenlijken. Dit is de aanpak die zij hanteren in de Verenigde Naties, de Mensenrechtenraad, UNESCO en andere multilaterale organisaties. De OPCW is de facto geprivatiseerd. Er worden verwoede pogingen ondernomen om in het kader van het Verdrag inzake biologische wapens een mechanisme op te zetten voor de transparantie van de honderden militaire biologische programma’s die het Pentagon overal ter wereld heeft, ook langs de Russische grenzen en in heel Eurazië. Onweerlegbaar bewijs dat op Oekraïens grondgebied is ontdekt, toont aan dat deze programma’s verre van onschuldig zijn.
Wij zijn getuige van een assertieve drang om het VN-secretariaat te privatiseren en zijn werk te doordrenken met een neoliberaal discours, dat voorbijgaat aan de culturele en beschavingsdiversiteit in de wereld van vandaag. In dit verband vragen wij aandacht voor een billijke geografische vertegenwoordiging van de lidstaten binnen het secretariaat, zoals het VN-handvest vereist, zodat niet één enkele groep landen het secretariaat domineert.
Er is een onaanvaardbare situatie ontstaan doordat Washington zijn verplichtingen uit hoofde van de overeenkomst tussen het VN-secretariaat en de Amerikaanse regering betreffende het hoofdkwartier van de Verenigde Naties niet nakomt wat betreft het waarborgen van normale omstandigheden die alle lidstaten in staat stellen deel te nemen aan de werkzaamheden van de VN. De secretaris-generaal heeft zijn eigen verplichtingen uit hoofde van deze overeenkomst. Inactiviteit is hier onaanvaardbaar.
Pogingen van bepaalde landen om de prerogatieven van de Veiligheidsraad te ondermijnen zijn uiteraard zorgwekkend. Het is duidelijk dat de Raad, en de VN in het algemeen, zich moeten aanpassen aan de realiteit van vandaag. Wij zien mogelijkheden om meer democratie in het werk van de Veiligheidsraad te brengen, maar alleen – dat wil ik speciaal benadrukken – door een bredere vertegenwoordiging van Afrikaanse, Aziatische en Latijns-Amerikaanse landen. Dit geldt met name voor India en Brazilië, die belangrijke internationale actoren en waardige kandidaten zijn om permanente leden van de Raad te worden, mits tegelijkertijd de status van Afrika wordt verbeterd.
Vandaag is het als nooit tevoren van essentieel belang dat alle lidstaten hun duidelijk verklaarde gehechtheid aan de doelstellingen en beginselen van het VN-Handvest zonder enig voorbehoud opnieuw bevestigen. Dit zou de eerste en noodzakelijke stap zijn naar het herstel van hun collectieve verantwoordelijkheid voor het lot van mensen.
Dit was precies het doel van de oprichting van de Groep Vrienden ter verdediging van het Handvest van de Verenigde Naties. Deze mede door Rusland opgerichte groep omvat reeds een twaalftal landen. De groep streeft naar een strikte naleving van de universele normen van het internationaal recht als tegenwicht tegen verderfelijke unilaterale benaderingen. Wij roepen iedereen die dit standpunt deelt op zich hierbij aan te sluiten. In dit verband menen wij dat de niet-gebonden beweging, BRICS, de SCO en ASEAN een aanzienlijk positief potentieel hebben.
Door hun visie op democratie als maatschappelijk model agressief aan alle landen op te leggen, weigeren onze westerse collega’s categorisch de normen van de democratie in internationale aangelegenheden te volgen. De situatie met Oekraïne is het meest recente voorbeeld. Rusland heeft veel moeite gedaan om zijn standpunt te rechtvaardigen en doet dit al enkele jaren. Maar het Westen liet weten het er niet mee eens te zijn. Je zou denken dat het aan de andere leden van de internationale gemeenschap is om hun standpunt te bepalen: de ene of de andere kant te steunen, of neutraal te blijven. Is dit niet de manier waarop dit in democratieën gebeurt, wanneer politici die tegen elkaar strijden hun zaak bepleiten en proberen de steun van de bevolking te winnen? De Verenigde Staten en hun bondgenoten ontzeggen anderen echter deze keuzevrijheid. Zij bedreigen en verdraaien iedereen die onafhankelijk durft te denken. Ze gebruiken dreigementen om anderen te dwingen zich aan te sluiten bij de sancties tegen Rusland. Ze zijn er niet erg goed in geweest, maar het is duidelijk dat dit soort acties van de Verenigde Staten en hun satellieten ver af staan van democratie. In feite komt het neer op dictatuur, puur en alleen, of op zijn minst een poging om die op te leggen.
Men krijgt de stellige indruk dat Washington, evenals het aan de heerschappij van Washington onderworpen Europa, alleen verboden methoden gebruikt om hun verdwijnende hegemonie te behouden. Keer op keer hebben zij illegale sancties gebruikt in plaats van diplomatieke methoden tegen sterke concurrenten, of het nu gaat om economie, sport, informatieruimte, culturele uitwisselingen of in het algemeen om contacten tussen mensen. Neem bijvoorbeeld de visumkwestie voor afgevaardigden naar internationale evenementen in New York, Genève, Wenen en Parijs. Dit zijn ook pogingen om concurrenten te verwijderen en multilaterale besprekingen te isoleren van alle alternatieve standpunten.
Ik geloof sterk in de noodzaak om de Verenigde Naties te verdedigen en te ontdoen van alles wat confronterend of oppervlakkig is, zodat ze weer opduiken als een platform voor eerlijke discussies om de belangen van alle lidstaten in evenwicht te brengen. Het is deze benadering die ons leidt bij onze inspanningen om onze nationale initiatieven binnen de Verenigde Naties te bevorderen.
Het is een principiële zaak dat wij komen tot een universeel verbod op de inzet van wapens in de ruimte, wat het doel is van het door Rusland en China opgestelde ontwerp voor een internationaal verdrag. De VN-ontwapeningsconferentie buigt zich erover.
De verdediging van cyberspace verdient bijzondere aandacht, met inbegrip van inspanningen om overeenstemming te bereiken over manieren om internationale informatiebeveiliging te waarborgen binnen de open werkgroep van de Algemene Vergadering, alsmede het opstellen van een universeel verdrag inzake de bestrijding van het gebruik van ICT voor criminele doeleinden binnen het Speciaal Comité.
Wij zullen het Bureau voor terrorismebestrijding en andere entiteiten voor terrorismebestrijding binnen de Verenigde Naties blijven steunen.
Wij blijven ook streven naar nauwere banden tussen de VN en de CSTO, het GOS en de EAEU om onze inspanningen in heel Groot Eurazië te coördineren en te bundelen.
Rusland roept op tot grotere inspanningen om regionale conflicten op te lossen. Tot de prioritaire doelstellingen behoren volgens ons het doorbreken van de impasse bij de oprichting van een onafhankelijke Palestijnse staat, het herstel van de staat in Irak en Libië nadat deze door de NAVO-agressie zijn verwoest, het neutraliseren van de bedreigingen voor de soevereiniteit van Syrië, het stabiliseren van de nationale verzoening in Jemen, en het te boven komen van de verwoestende erfenis van de NAVO in Afghanistan. Wij zetten ons in om het Joint Comprehensive Plan of Action inzake het Iraanse nucleaire programma in zijn oorspronkelijke vorm nieuw leven in te blazen, en om een eerlijke en alomvattende oplossing te vinden voor de problemen op het Koreaanse schiereiland. De vele conflicten in Afrika vereisen dat wij de verleiding weerstaan om daar een nulsomspel te spelen en in plaats daarvan externe actoren consolideren om de initiatieven van de Afrikaanse Unie te ondersteunen. De situatie in Kosovo en Bosnië en Herzegovina baart ons zorgen, omdat de Verenigde Staten en de EU hardnekkig proberen het internationale juridische kader, zoals dat is vastgelegd in resolutie 1244 van de VN-Veiligheidsraad en het vredesakkoord van Dayton, open te breken.
Mevrouw de Voorzitter,
In tijden van verandering hebben mensen de neiging te vertrouwen op en troost te vinden in de wijsheid van hun voorgangers die net zulke moeilijke beproevingen hebben doorstaan. Voormalig secretaris-generaal van de VN, Dag Hammarskjold, die zich de verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog herinnerde, merkte treffend op: “De Verenigde Naties zijn niet opgericht om ons naar de hemel te brengen, maar om ons te redden van de hel.” Deze woorden zijn nog nooit zo relevant geweest. Dit betekent dat wij allen onze individuele en collectieve verantwoordelijkheid moeten erkennen om omstandigheden te creëren die de ontwikkeling van toekomstige generaties in veiligheid en harmonie mogelijk maken. Daartoe zal iedereen politieke wil moeten tonen.
Wij zijn bereid te goeder trouw samen te werken en zijn er vast van overtuigd dat de stabiliteit van de wereldorde alleen kan worden gewaarborgd door terug te keren naar de wortels van de VN-diplomatie, die gebaseerd zijn op de eerbiediging van de soevereine gelijkheid van staten als het belangrijkste statutaire beginsel voor een echte democratie.
Dit Bericht verscheen op Frontnieuws
