De Volkskrant stelde zich vorige week de volgende vraag:
ANALYSE NEDERLANDSE INBRENG IN OORLOGEN
Goede bedoelingen lopen stuk op de bittere realiteit. Is Nederland naïef als het gaat om oorlogssituaties?
Het goede doen, was de inzet van de Nederlandse steun aan Syrische ‘gematigde’ oppositiegroepen. Maar dat pakte anders uit, net als bij diverse andere buitenlandse missies. Is Nederland te naïef voor het kwaad in de wereld?
Peter Giesen 14 september 2018, 20:01
https://www.volkskrant.nl/nieuws-achtergrond/goede-bedoelingen-lopen-stuk-op-de-bittere-realiteit-is-nederland-naief-als-het-gaat-om-oorlogssituaties-~bdc30a57/
Mijn antwoord is simpelweg:
Nee, beste Peter Giesen, mainstream-collega van mij, jij bent misschien naïef, maar serieuze journalisten zeker niet. Bovendien is dit niet de juiste vraag. Gezien het feit dat westerse politici pas reageren op de waan van de dag van de mainstream-media, is de ware vraag:
Waarom hebben jij en de Nederlandse mainstream-media in het algemeen al sinds 2012 gezwegen over het feit dat het toen al bekend was dat het Westen terroristen in Syrië militair, diplomatiek en politiek steunde? Waarom zweeg jij? Omdat je journalistiek gecorrumpeerd bent? Of is er iets anders? Je was in die tijd correspondent in Parijs, en daar liepen genoeg intellectuelen rond die buitengewoon goed geinformeerd waren. Neem bijvoorbeeld de prominente Franse journalist Thierry Meyssan, die op dit moment in Damascus woont. Hij berichtte op 3 augustus 2012 via Voltaire Network:
No one doubts that terrorism in Syria is being sponsored by NATO and the GCC but until now it was being carried out behind a veil of hypocrisy. Unable to bombard and raze the country because of the Russian and Chinese double veto, the Western powers and their Arab partners decided to bleed the country while setting it up for an attack by mercenaries. Then on February 12 came the call to jihad issued by Ayman al-Zawahiri. Suddenly, NATO, the GCC and al-Qaeda found themselves pursuing the same objective. Notwithstanding, Brussels took the view that the Egyptian sheik’s declarations were his alone and were therefore unworthy of comment as if to underline that NATO doesn’t revise its positions in response to such fatwas.
