Een gastbijdrage van Karel Beckman
Je doet het voor een ander.
Dit is het morele wapen waarmee het coronabeleid wordt gevoerd. En waar de bevolking massaal voor bezwijkt.
Je doet het voor een ander.
Daar kun je toch geen nee tegen zeggen?
Je wilt toch geen egoïst zijn?
Maar laten we het argument eens omdraaien. Hoe zit het dan met die ander? Kan die dan zomaar eisen dat wij zich voor hem opofferen? Is dat niet egoïstisch dan?
Vraagt u zelf van anderen dat zij zich voor u opofferen? Nee toch zeker? Dat zou wel erg egoïstisch zijn!
Zou die ander er eigenlijk zelf wel zo blij mee zijn dat de hele samenleving zich aan hem moet opofferen?
Als u kwetsbare oudere was, zou u willen dat de hele samenleving zich aan u moest aanpassen? Dat anderen hun vrijheid moeten opgeven, afstand moeten houden, elkaar niet mogen aanraken, geen feest mogen vieren, niet uit mogen gaan, niet op kantoor mogen werken, mondkapjes moeten dragen, vaccinaties moeten halen, ’s avonds de straat niet op mogen – alleen om u te “beschermen”?
Persoonlijk zou ik me dood schamen als ik dat van een ander zou vragen. Moreel? Ik zou mezelf een moreel monster vinden als ik dat van mensen zou eisen.
Toch is dit precies wat er gebeurt. Dit is de moraliteit die door de overheid niet eens wordt gevraagd, maar onder dwang wordt opgelegd aan de bevolking.
99,9% van de bevolking heeft nauwelijks last van corona. Die moet voor een hele kleine groep – met een gemiddelde leeftijd van rond de 80 – hun hele sociale leven stopzetten, hun bedrijven sluiten, hun kinderen maskers opzetten, zich laten inspuiten met rotzooi.
Hoe moreel is dat?
Dit bericht van Karel Beckman verscheen op The Friendly Society
