Duitsland schaadt zijn eigen belangen

De gevolgen van de anti-Russische politik voor de enkele EU-lidstaten. De Duits-Russische betrekkingen.

[bewerkte vertaling van een artikle uit Anti-Spiegel⁽¹⁾Anti-Spiegel is de website van een in Rusland woonachtige Duitser, Thomas Röper. Hij wil vooral de onwaarheden over Rusland die het blad Der Spiegel verspreid aan de kaak stellen.]

De Duits-Russische betrekkingen kunnen het duidelijkst aan de bilaterale handel afgemeten worden. Na de hereniging van Oost- en West-Duitsland heerste er een haast wel euforische stemming. De Duitse technologie werd als een ideale aanvulling op de Russische rijkdom aan grondstoffen gezien. De bilaterale handel nam gestaag toe. Daaraan kwam een abrupt einde nadat de EU onder druk van de VS deelnam aan de economische sancties tegen Rusland.

Terzijde: Joe Biden is er nu nog trots op dat hij in 2014 erin geslaagd is Europa te dwingen aan de Amerikaanse sancties mee te doen.

In Duitsland leidden de sancties tot enorme verliezen. In de jaren 2014 tot 2019 bedroeg de schade voor de machinebouw alleen al ca. 58 miljard Euro. Vanaf 2016 trok de bilaterale handel weer enigszins aan. Deze verbetering in de betrekkingen eindigde echter abrupt begin 2020, toen de anti-Russische stemming bewust werd bevorderd. Misschien om Nord Stream 2 op het laatste nippertje toch nog te voorkomen.

[Begin van de vertaling]
Duitsland voert nu een uitgesproken anti-Russisch beleid. Dit is om vele redenen tragisch, vooral ook omdat deze landen tijdens de twee wereldoorlogen elkaar meedogenloos hebben bevochten en daardoor op het euraziatische continent het grootste aantal slachtoffers ooit was gevallen.
Het waren de regeringen onder Willy Brandt en Helmut Schmidt die de eerste stappen tot een verzoening hadden gezet en een nieuwe richting ten aanzien van Oost-Europa hadden ingeslagen. En Helmut Kohl, die aanvankelijk een tegenstander van dit beleid was, zette het later als kanselier toch uit overtuiging voort. De kern van dit beleid was dat ondanks alle verschillen voortgebouwd moest worden op de (weinige) gemeenschappelijke belangen die zelfs tijdens de Koude Oorlog nog waren blijven bestaan. In de loop der tijd ontstonden dankzij deze pogingen ook steeds meer gemeenschappelijke belangen en ook het wederzijdse politieke vertrouwen groeide. Bondskanselier Merkel heeft dit momenteel door haar politiek grondig verstoord. De politieke goodwill die gedurende 50 jaar Duitse Ostpolitik was opgebouwd, gaat momenteel in rook op.
Maar de gemeenschappelijke geschiedenis en vooral de verschrikkelijke oorlogen zouden reden genoeg moeten zijn om uit de geschiedenis te leren en het politieke oogmerk te richten op begrip tussen de volkeren en niet op confrontatie. Duitsland en Frankrijk hebben op voorbeeldige wijze laten zien, dat dit mogelijk is en op welke wijze het kan functioneren. Helaas is dit met de Duits-Russische betrekkingen nooit werkelijk gebeurd.

Kunstmatige en echte vriendschap tussen volkeren

Zeker, er was de van bovenaf aangemoedigde vriendschap tussen de volkeren van de DDR en de Sovjet-Unie, maar het cruciale deel ontbrak: de vrijheid om spontaan met vrienden op te trekken als je daar zin in had. De dynamiek die een dergelijk proces kan voortbrengen ontbrak. Een dynamiek die ontstaat als het proces niet alleen van bovenaf is opgelegd, maar waaraan daadwerkelijk door mensen leven wordt ingeblazen. Heden ten dage is een oorlog tussen Duitsland en Frankrijk ondenkbaar, er bestaat zelfs een gemeenschappelijke tv-zender – Arte. Niemand zou vandaag Duitsers ervan kunnen overtuigen dat de Fransen de personificatie van het kwaad zouden zijn. De meeste Duitsers zijn wel eens in Frankrijk geweest, spreken Frans en hebben Franse vrienden. Daardoor wordt het kunstmatig construeren van een vijandbeeld haast wel onmogelijk.
Daarentegen wordt reizen tussen Duitsland en Rusland bemoeilijkt door de visumplicht. Slechts een handvol Duitsers is ooit in Rusland geweest en daarom kunnen de Duitse media allerlei onzin over Rusland vertellen, waarover iemand die Rusland kent alleen maar het hoofd kan schudden. Terwijl een oorlog tussen Duitsland en Frankrijk vandaag onvoorstelbaar zou zijn, staan ​​tegenwoordig weer Duitse troepen aan de Russische grens en de Duitse media praten over oorlog met Rusland.
De visumplicht kwam niet door druk van Rusland tot stand. Rusland pleit al meer dan 20 jaar voor afschaffing van de visumplicht. Duitsland is hiertoe niet bereid en Rusland staat natuurlijk niet te springen de visumplicht eenzijdig af te schaffen. Inmiddels zijn visa voor Russen nu geldig voor het hele Schengengebied, wat betekent dat Duitsland tegenwoordig met Brussel zou moeten praten over de afschaffing van de visumplicht voor Russen. Duitsland heeft intussen zoveel van zijn toch al beperkte soevereiniteit opgegeven dat het niet eens meer zelf kan beslissen welke staatsburgers het ook zonder visum het land wenst binnen te laten.

Geopolitiek

Wereldwijd zijn geopolitici van oordeel dat zowel Duitsland als Rusland van een nauwe samenwerking enorm zouden profiteren. Geopolitici in de Verenigde Staten spreken echter heel openlijk uit dat het buitenlandse beleid van de Verenigde Staten al sinds 100 jaar erop stoelt een samenwerking tussen Duitsland en Rusland te verhinderen. Invloedrijke Amerikaanse beleidsmakers hebben dit al uitvoerig uit de doeken gedaan (b.v. The Grand Chessboard van Brzezinski)

In Europa gaan stemmen op die de vrees uiten, dat een dergelijke Duits-Russische alliantie een bedreiging zou vormen voor de andere Europese landen, maar het tegenovergestelde is waar. Als je terugkijkt op de geschiedenis, dan waren de meest stabiele periodes in Europa, die waarin Duitsland en Rusland nauwe banden met elkaar hadden. Dit leidde tot een gezond machtsevenwicht en uiteindelijk profiteerden alle Europese landen ervan. Rusland heeft zich bij alle in de afgelopen twintig jaar opgerichte internationale organisaties, steeds een gelijkgerechtigde samenwerking ten doel gezet, zelfs ten aanzien van zeer kleine staten, die daar evengoed als het grote Rusland, maar met één enkele stem vertegenwoordigd zijn.
Dit staat trouwens diametraal tegenover het Amerikaanse beleid. In alle internationale organisaties die de afgelopen zeven decennia zijn opgericht, hebben de VS er altijd voor gezorgd dat ze veel meer stemmen hadden dan de andere leden. Dat geldt voor de Wereldbank, het IMF, de NAVO enzovoort. De VS zouden zich nooit aansluiten bij een organisatie die uiteindelijk beslissingen zou kunnen nemen die de VS niet aanstaan.
Rusland ziet dat heel anders. Als multi-etnische staat heeft Rusland geleerd dat het geen zin heeft om kleine volkeren of staten te onderdrukken, dit leidt alleen maar tot onrust en wrok. In plaats daarvan vertrouwt Rusland op compromissen. Het is tekenend dat de Euraziatische Economische Unie – een vrijhandelszone waarin veel voormalige GOS-landen zijn samenwerken – geen idee van Poetin was, ook al beweren de westerse media dat altijd. De voormalige Kazachse president reageert dan altijd een beetje geprikkeld, want de Unie was feitelijk zijn idee, omdat hij er zeker van was dat Poetin het economische, politieke en militaire overwicht van Rusland niet in de weegschaal zou leggen ten aanzien van de andere partners, maar hen als gelijken en op gelijke voet zou respecteren.
Als je luistert naar de toespraak van Poetin voor de Duitse Bondsdag in 2001, die hij in het Duits hield, herken je een programma dat Poetin al sinds twintig jaar probeert te verwezenlijken: een gemeenschappelijke economische en culturele ruimte van Lissabon tot Vladivostok. Daaraan is tot op de dag van vandaag niets veranderd.

Putin spreekt de Bondsdag grotendeels in het Duits toe

Voordelen voor Duitsland

De geschetste nauwe banden zouden voor Duitsland alleen maar van voordeel zijn. De economische sancties tegen Rusland hebben Duitsland miljarden gekost. Het afzien van de Nord Stream 2 pijplijn ten gunste van Amerikaans fracking-gas, zou Duitsland op economisch vlak grote schade berokkenen, vanwege de daaruit ontstane hogere energiekosten en ook door het banenverlies. Dankzij de aanwezige technologische kennis zou Duitsland kunnen meewerken aan de winning van Russische delfstoffen en er gelijktijdig ook nog zijn voordeel mee doen door deze grondstoffen in Duitsland zelf te verwerken.
Om nog maar te zwijgen van de Russische markt. De exportbeperkingen naar Rusland hebben de toegang van de Duitse economie naar een van de grootste markten ter wereld voor altijd bemoeilijkt, omdat de technologie die de Russen vanwege de sancties niet meer in Europa kunnen kopen, nu uit China komt en zelfs al zouden de sancties op een dag opgeheven worden, zal het Russische bedrijfsleven moeilijk ervan overtuigd kunnen worden om weer in Europa te kopen, want wie garandeert dat er over een paar jaar niet nieuwe sancties zullen worden ingesteld ?
De oorlog in de Oekraïne zou kunnen worden beëindigd indien eindelijk de eis dat het land een keuze moet maken tussen Oost en West van tafel zou zijn. De EU heeft al tientallen miljarden in de Oekraïne gestoken, daarvan heeft Duitsland het leeuwendeel opgebracht, Duitsland zou dus enorm veel geld kunnen besparen, als de Oekraïne eindelijk weer op eigen benen komt te staan en niet constant om nieuwe financiële bijdragen zou vragen.
Ook de oorlog in Syrië zou kunnen eindigen, als Duitsland en Rusland een eensgezinde houding zouden innemen en zodoende de Syrische vluchtelingen eindelijk een vooruitzicht zouden bieden om weer naar hun thuisland terug te keren.
En hoe cynisch het ook klinkt, Duitse bedrijven hadden in dat geval ook de mogelijkheid veel geld te verdienen aan de wederopbouw van Syrië of van de Oekraïne.

Het had zo mooi kunnen zijn!

Dit had een grote kans kunnen zijn, niet alleen voor Duitsland en Rusland, maar voor heel Europa. Iedereen zou gebaat zijn bij een alliantie tussen de twee grootste staten van het continent. Het zou stabiliteit en economische groei brengen als de grenzen die handel, reizen en culturele uitwisseling belemmeren, zouden wegvallen en vrije onderlinge bejegeningen van Lissabon naar Vladivostok mogelijk zouden zijn.
De grap is, dat dit nu juist is wat de EU wil bevorderen: open grenzen, vrijhandel en culturele uitwisseling. We lezen elke dag in de media dat dit precies het doel is dat de EU voor ogen heeft. Alleen als het om het grote buurland Rusland gaat, dan zijn de idealen van de EU ineens niet meer van toepassing.
Als de tegenstanders van een dergelijke nauwe samenwerking aanvoeren, dat iets dergelijks met de huidige Russische regering niet mogelijk zou zijn, dat deze dan eerst door het Russische volk zou moeten worden weggestemd of omvergeworpen, dan is dat zeer hypocriet. Uiteindelijk werd er tijdens de Koude Oorlog steeds op gehamerd dat de burgers van socialistische staten vrij moesten kunnen reizen om zich er zelf van te kunnen overtuigen dat in het Westen alles zoveel beter en vrijer was.
Waarom geldt dit dan vandaag niet meer? Waarom maakt het Westen het nu voor Russen zo moeilijk door de visumplicht?
Het antwoord ligt voor de hand: vandaag zouden de Russen zien dat niet langer alles in het Westen zo veel beter is, dus zouden ze niet naar huis huis gaan met een verlangen naar fundamentele veranderingen. Maar als vrij reizen mogelijk was, zouden mensen in het Westen kunnen ontdekken dat de Russen niet zo zijn als de media en de politiek hen afschilderen.
En dat is natuurlijk niet de bedoeling. Tegenwoordig doet het Westen wat het socialisme vroeger deed: het maakt reizen moeilijk, zodat mensen niet zien hoeveel er tegen hen wordt gelogen. Het Westen doet dit gewoon veel handiger dan het socialisme in het verleden: het verbiedt reizen niet, het maakt het gewoon erg moeilijk.
Een verbod zou averechts werken. Maar nu werkt het andersom: aangezien veel mensen in Duitsland bijvoorbeeld geen ervaring hebben met visa en niet eens weten wat de vereisten voor Russen zijn om een visum voor Europa te bemachtigen, zijn ze verontwaardigd dat het “boze, boze Rusland” visa eist, die ook nog geld kosten.

Waarom schaadt Duitsland zichzelf?

Het absurde is dat dit beleid, dat Duitsland en de Duitsers alleen maar nadeel berokkent, ondanks alles door de Duitse regering wordt voortgezet. Het is ook opmerkelijk, dat in weerwil van de grootschalige anti-Russische propaganda in de media, het nog niet gelukt is om een meerderheid van de Duitsers zich tegen Rusland te doen keren. Het percentage Duitsers dat voor een nauwere samenwerking met Rusland is, is na de Oekraïne-crisis niet gedaald, terwijl toch de anti-Russische berichtgeving nieuwe hoogten heeft bereikt.
Het feit dat Duitse politici en de media een beleid voeren dat tegen de eigen belangen ingaat, is vooral te wijten aan de Amerikaanse invloed. De politici die dit soort beleid maken en ervoor staan, hebben de kaderscholen van de Amerikaanse think-tanks doorlopen, zoals bijvoorbeeld de Atlantic Bridge en wat dies meer zij. Daar werd hun een stempel opgedrukt, daar werden ze geïntroduceerd bij de netwerken, die hen later op weg brachten naar leidende posities in de politiek. In Berlijn vindt men geen politicus op een belangrijke positie die niet verbonden is of was met ten minste één van deze denktanks.
Hetzelfde geldt voor de media. Udo Ulfkotte heeft in zijn Boek “Gekochte Journalisten” ongeveer 300 vooraanstaande journalisten en redacteuren van de Duitse media met name genoemd en laten zien dat ze allemaal nauwe banden hebben met deze Amerikaanse denktanks en van daaruit worden betaald, of het nu gaat om lezingen die ze daar houden of doordat hun posities in besturen en adviesorganen toegeschoven worden.
Voor Duitse politici en Alfa-journalisten geldt dus de simpele regel: “bijt niet in de hand die je voedt!”
Dat is de reden waarom de media en de politiek in Duitsland dingen doordrukken, die in Washington bekokstoofd zijn, en niet wat voor het eigen land van voordeel zou zijn. De “domme bevolking” worden onder druk van de VS maatregelen in de maag gesplitst, die Duitsland duidelijk schaden (met inbegrip van de Duitse deelname aan oorlogen), in de zogenaamd noodzakelijke strijd voor vrijheid en mensenrechten over de hele wereld. Deze truc werkt tot nu toe verbazingwekkend goed.
Zolang de macht van de Amerikaanse denktanks in Duitsland niet gebroken kan worden, zal dit helaas niet veranderen.