De Russen hebben weer een plaats in de Oblast Donetsk veroverd, namelijk Soledar. Er is wekenlang hard gevochten, maar uiteindelijk dolven de Oekraïeners het onderspit.
In deze oorlog doet zich een patroon voor: een in Oekraïens gebied gelegen plaats is van hoogst strategisch belang en moet met man en macht verdedigd worden. De Oekraïeners sturen er grote hoeveelheden troepen naartoe, die successievelijk door de Russen afgeslacht worden, de zogeheten “meatgrinder” (de vleesmolen – een vreselijk woord). Uiteindelijk trekken zich de overlevende troepen terug. En plotseling is de plaats niet meer van belang, er wordt niet meer over gesproken. De Russen hebben maar een minimale, niet noemenswaardige vooruitgang geboekt.
Als de Oekraïners een plaats veroveren, dan hebben ze altijd een geweldige overwinning behaald, worden jubelend als bevrijders binnengehaald en Rusland is al bijna definitief verslagen.
De werkelijkheid ziet er iets anders uit. Het uitgesproken doel van de Russen is altijd de autonomie en veiligheid van de beide republieken Loegansk en Donetsk geweest. De Oblast Loegansk is nu nagenoeg volledig in Russische handen, de Oblast Donetsk voor een groot gedeelte.
|
|
|
Als gebieden in andere handen over gaan, dan horen we steeds over de oorlogsmisdaden die de tegenstander zou hebben begaan. In het Westen wordt er echter uitsluitend aandacht geschonken aan de Russische oorlogsmisdaden.
Om ook weer de andere kant te belichten, heb ik een artikel uit Awful Avalanche vertaald(1)Het artikel van Awful Avalanche geeft twee links naar Russische publicaties, namelijk naar de Komsomolskaja Pravda en naar RIA Novosti. Ik heb sommige dingen wat ingekort en haal zowel de Engelse als de Russische bronnen aan – De Naweeën van Soledar:
[begin van de vertaling]
Beste lezers:
Vandaag heb ik twee korte stukjes, beide met een vergelijkbaar thema: namelijk de effecten op de burgers, en hoe zij deze weken van verwoede gevechten, die resulteerden in de Russische overwinning in Soledar, hebben overleefd. Bij het lezen van beide stukken moet men bedenken hoezeer de Oekraïense nationalisten de mensen in de Donbass verafschuwen. Het is een diepgewortelde haat, ze beschouwen die mensen zelfs nauwelijks als mensen. De westerse propaganda schildert de nobele Oekraïense soldaat af als een “verdediger van het moederland”, die vecht tegen buitenlandse indringers en bezetters. En toch, wanneer deze held op het grondgebied van de Donbass is gestationeerd, dan toont de ene na de andere ooggetuige aan, dat de Oekraïense soldaat de mentaliteit van een bezetter bezit, niet van een verdediger.
Poesjilin ontmoet zijn nieuwe kiezers
Nu Soledar het Oekraïense leger uit handen is gescheurd (met verschrikkelijke verliezen aan Oekraïense zijde – sommige schattingen lopen alleen al in deze ene operatie op tot 14.000 doden), moeten we erbij stil staan dat daar ooit gewone mensen hebben gewoond. Dankzij verslaggevers van de Komsomolskaja Pravda kunnen we kennis maken met enkele overlevenden. En we constateren dat dit echte mensen zijn, geen fotomodellen, want ze zijn helemaal niet mooi, ze zijn afgeleefd en zien er nogal gewoontjes uit.
Op 14 januari ontmoette het waarnemend hoofd van de Volksrepubliek Donetsk, Denis Poesjilin, bewoners uit Soledar en uit andere nederzettingen aan de buitenrand van Artjomovsk in een van de tijdelijke opvangcentra in Donetskse stad Sjachtjorsk. Nog niet zo lang geleden waren dit Oekraïense burgers, nu zijn ze Russische burgers (of zijn binnenkort). Als de goede politicus die hij is, kwam Poesjilin met geschenken, waaronder kerstcadeautjes voor de kinderen.
Laten we alles weer opbouwen en herstellen!
– Ik ben blij dat jullie nog in leven zijn, dat is het belangrijkste. – zei Poesjilin. – Wat de situatie in Soledar betreft… helaas hebben we daar overal mee te maken: Mariupol, Volnovacha, andere nederzettingen. Zij (Oekraïense strijders) doden de bewoners en vernietigen de infrastructuur en doen dat vooral bij het terugtrekken. Helaas is dit een feit, maar wij als inwoners van de Donbass weten ook heel goed, dat we alles weer zullen opbouwen en herstellen! Vooral nu we tot Rusland behoren!
- Ik kan onze jongens niet genoeg danken. We zijn ze erg dankbaar, ze hebben ons leven gered”, zegt een van de bewoonsters over de Russische soldaten.
- Ik zat acht maanden in de kelder, mijn beide benen waren gewond, ik kon me moeilijk bewegen, maar ik had mijn tante Nina bij me”, zegt een meisje. – Op 11 januari ‘s nachts haalden strijders ons uit een schuilplaats en brachten ons over naar een andere. Eerst namen ze de mensen op leeftijd, de gehandicapten, de ouderen en de kinderen mee. Hartelijke dank dat jullie ons leven hebben gered!
- Mijn dochter en haar kinderen zijn eerder geëvacueerd, naar Berdjansk. Ik ga naar haar toe en dan moeten we weer helemaal opnieuw beginnen,” zegt een andere bewoonster met tranen in haar ogen.
Zonder emoties en tranen te bedwingen, praten de mensen over wat ze hebben moeten doorstaan – over de Oekraïense soldaten die tekeer gaan, op burgers schieten en de infrastructuur vernietigen.
- De Oekraïners zetten de “Soe-vliegtuigen” in en schoten Otradovka plat. Toen gingen ze ervandoor,” zei een overlevende uit het district Artjomovsk.
- Mensen werden neergeschoten in de kelder, er werd een granaat gegooid, en zij die daardoor niet uitgeschakeld werden, hebben ze (de Oekraïeners) later gedood,” zei een vrouw.
“Ons is niets gebleven, we hebben slechts het vege lijf gered”.
Na de ontmoeting met deze burgers sprak Poesjilin met de pers. Hij zei dat Soledar binnenkort zal worden opgenomen in de administratieve zone onder de verantwoordelijkheid van de DNR. Alle in Soledar gevestigde inwoners zouden in aanmerking komen voor alle sociale voorzieningen die ook voor DNR-burgers gelden. “Deze mensen hebben niets meer, behalve hun leven. Maar het belangrijkste is dat ze overleefd hebben. Onze voornaamste taak is nu hen te helpen met alles wat ze nodig hebben, met name bij het samenstellen van hun officiële documenten. De mensen stelden veel vragen over het vinden van werk. Ik legde hen uit dat onze Republiek grote behoefte heeft aan mensen die in de bouw werken. We hebben vooral gezonde mannen nodig die bereid zijn tijdelijk werk aan te nemen in de bouwbrigades die we aan het vormen zijn.”
De verhalen en ooggetuigenverslagen zijn allemaal hetzelfde, en laten allemaal hetzelfde patroon zien. Van terugtrekkende Oekraïners die, als de stervende Samson, proberen bij hun vertrek alles in hun nederlaag mee te slepen. Ze vertellen ook over de verspilling van munitie door het Oekraïense leger, dat blijkbaar is vergeten dat alles wat ze hebben en gebruiken, elke kogel, een geschenk is van andere naties; je zou dus denken dat ze geleerd zouden hebben om er zuinig op te zijn, maar nee…
[einde van de vertaling]
Voetnoten
