Transcriptie
V. Poetin:
Beste burgers van Rusland! Beste vrienden!
Vandaag acht ik het opnieuw noodzakelijk om terug te komen op de tragische gebeurtenissen in de Donbass en de kernvraagstukken van Ruslands eigen veiligheid.
Ik zal beginnen met wat ik in mijn toespraak van 21 februari van dit jaar heb gezegd. Ik heb het over wat ons in het bijzonder verontrust en zorgen baart, namelijk de fundamentele bedreigingen die stap voor stap, jaar na jaar, door onverantwoordelijke politici in het Westen tegen ons land worden geuit. Ik doel op de uitbreiding van het NAVO-blok naar het oosten, op de nabijheid van zijn militaire infrastructuur tot aan de grenzen van Rusland.
Het is bekend dat wij al 30 jaar met volharding en geduld proberen met de belangrijkste NAVO-landen overeenstemming te bereiken over de beginselen van gelijke en ondeelbare veiligheid in Europa. In antwoord op onze voorstellen zijn wij voortdurend gestuit op ofwel cynische misleiding en leugens, ofwel pogingen tot druk en chantage, terwijl intussen het Noord-Atlantisch Bondgenootschap, ondanks al onze protesten en zorgen, zich gestaag uitbreidt. De oorlogsmachine is in beweging en, ik herhaal, ze komt nu te dicht bij onze grenzen.
Waarom gebeurt dit allemaal? Waarom deze arrogante manier van spreken vanuit onze eigen exclusiviteit, onfeilbaarheid en zelfgenoegzaamheid? Waar komt deze onverschillige, afwijzende houding tegenover onze belangen en absoluut legitieme eisen vandaan?
Het antwoord is duidelijk, begrijpelijk en voor de hand liggend. De Sovjet-Unie verzwakte aan het eind van de jaren tachtig en stortte vervolgens in. Het hele verloop van de gebeurtenissen van toen is een goede les voor ons vandaag; het heeft op overtuigende wijze aangetoond dat de verlamming van macht en wil de eerste stap is naar volledige verloedering en onbeduidendheid. Toen we ons zelfvertrouwen een tijd kwijt waren, was het machtsevenwicht in de wereld verstoord.
Dit heeft geleid tot een situatie waarin eerdere verdragen en overeenkomsten feitelijk niet meer van kracht zijn. Goed toespreken en beleefde verzoeken hielpen niet. Alles wat de hegemoon, de machthebber, niet bevalt, wordt als archaïsch, verouderd en overbodig verklaard. En omgekeerd: alles wat hem voordelig lijkt, wordt voorgesteld als de ultieme waarheid, die ten koste van alles, grof en met alle middelen wordt doorgedrukt. Andersdenkenden worden hardhandig onderworpen.
Waar ik het nu over heb, betreft niet alleen Rusland en niet alleen ons. Het betreft het hele stelsel van internationale betrekkingen, en soms zelfs de bondgenoten van de VS zelf. Na de ineenstorting van de USSR begon in feite een herverdeling van de wereld, en de gevestigde normen van het internationale recht begonnen degenen die zich in de Koude Oorlog tot winnaars hadden uitgeroepen, te hinderen. Fundamentele normen die aan het einde van de Tweede Wereldoorlog waren aangenomen en die de uitkomst daarvan grotendeels formeel hadden bekrachtigd.
In het praktische leven, in de internationale betrekkingen en in de regels die daarop van toepassing zijn, moest natuurlijk rekening worden gehouden met veranderingen in de wereldsituatie en in het machtsevenwicht zelf. Dit moest echter op professionele, voortvarende en geduldige wijze gebeuren, met inachtneming en eerbiediging van de belangen van alle landen en met begrip voor hun verantwoordelijkheden. In plaats daarvan zagen we een toestand van euforie die werd voortgebracht door het gevoel van absolute superioriteit, een soort modern absolutisme, en bovendien ook nog tegen een achtergrond van een laag niveau van de algemene culturele beschaving en de arrogantie van hen die beslissingen voorbereidden, goedkeurden en doordrukten die alleen voor henzelf winstgevend waren. De situatie nam een andere wending.
Men hoeft niet ver te gaan om voorbeelden te vinden. Ten eerste werd een bloedige militaire operatie tegen Belgrado uitgevoerd zonder enige machtiging van de VN-Veiligheidsraad. Verscheidene weken van voortdurende bombardementen op burgersteden, op levensondersteunende infrastructuur. Wij moeten deze feiten in herinnering brengen omdat sommige westerse collega’s zich niet graag aan deze gebeurtenissen herinneren en, wanneer wij erover spreken, liever niet wijzen op het internationaal recht, maar op omstandigheden die zij naar eigen goeddunken interpreteren.
Daarna waren Irak, Libië, Syrië aan de beurt. Het onwettige gebruik van militair geweld tegen Libië en het ignoreren van alle besluiten van de VN-Veiligheidsraad over de Libische kwestie hebben geleid tot de totale vernietiging van deze staat, waardoor een enorme broeinest van internationaal terrorisme is ontstaan en het land in een humanitaire catastrofe is veranderd en in een afgrond van een langdurige burgeroorlog is gestort, die trouwens nog steeds voortduurt. De tragedie die honderdduizenden, miljoenen mensen het leven heeft gekost, niet alleen in Libië, maar in de hele regio, veroorzaakte een massale uittocht uit Noord-Afrika en het Midden-Oosten naar Europa.
Een soortgelijk lot was voor Syrië weggelegd. Het militaire optreden van de Westerse coalitie op het grondgebied van dat land, zonder toestemming van de Syrische regering, noch de toestemming van de VN-Veiligheidsraad, is niets minder dan een agressieve invasie.
De invasie van Irak, eveneens zonder enige rechtsgrond, neemt echter een bijzondere plaats in. Het voorwendsel was, dat de Verenigde Staten over betrouwbare informatie zouden beschikken over de aanwezigheid van massavernietigingswapens in Irak. Om dit publiekelijk te bewijzen, ten overstaan van de hele wereld, schudde de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken een buisje met een wit poeder, en verzekerde iedereen dat dit het chemische wapen was dat in Irak zou worden ontwikkeld. Later bleek dit een verzinsel te zijn, een bluf: er waren geen chemische wapens in Irak. Je kunt het haast niet geloven, het is verbazingwekkend, maar het blijft een feit. Op het hoogste niveau van de staat en vanaf de opperste tribunes van de VN werd gelogen. Het resultaat is een enorme hoeveelheid slachtoffers, vernielingen en een ongelooflijke toename van terrorisme.
In het algemeen lijkt het erop dat bijna overal, in vele regio’s van de wereld, waar het Westen zijn orde komt vestigen, het bloederige, niet-genezende wonden achterlaat, zweren van internationaal terrorisme en extremisme. Alles wat ik tot nu heb opgenoemd zijn de meest extreme, maar bij lange na niet de enige voorbeelden waarbij het internationaal recht opzij werd geschoven.
Ook de beloften aan ons land om de NAVO geen centimeter naar het oosten uit te breiden, behoren daartoe. Ik herhaal: men werd bedrogen, of, om het maar plat uit te drukken, belazerd. Ja, men hoort vaak dat politiek een vuile zaak is. Misschien wel, maar niet dermate smerig, niet zo vuil. Dergelijk bedrieglijk gedrag is immers niet alleen in strijd met de basisprincipes van alle internationale betrekkingen, maar voornamelijk ook met de algemeen aanvaarde normen van moraal en ethiek. Waar blijft hier de rechtvaardigheid en de waarheid? Niets dan leugens en hypocrisie.
Overigens schrijven en zeggen Amerikaanse politici, politicologen en journalisten zelf dat er in de afgelopen jaren in de VS een waar “leugenimperium” is ontstaan. Het is moeilijk om het hier niet mee eens te zijn – het is gewoon zo. Maar dat lijkt geen reden te zijn om zich wat bescheidener op te stellen: de VS is nog steeds een machtig land, een land dat de wereldorde wil bepalen. De satellieten van Amerika schikken zich er niet alleen gedwee en gehoorzaam naar, zingen bij elke gelegenheid mee, maar kopiëren ook het gedrag van dit land en aanvaarden enthousiast de regels die het voorschrijft. Men kan dus met recht en reden zeggen dat het hele zogenaamde westerse blok, dat door de VS naar zijn beeld en gelijkenis is gevormd, hetzelfde “leugenimperium” is.
Wat ons land betreft, na de ineenstorting van de USSR hebben de VS, ondanks de ongekende openheid van het nieuwe, moderne Rusland en diens bereidheid om eerlijk samen te werken met de Amerika en andere westerse partners, en onder omstandigheden van een in feite eenzijdige ontwapening, onmiddellijk geprobeerd ons ten val te brengen, ons kaput te maken en ons definitief te vernietigen. Dit is precies wat er gebeurde in de jaren ’90 en begin 2000, toen het zogenaamde collectieve Westen actief steun verleende aan het separatisme en de huurlingenbendes in Zuid-Rusland. Wat een opofferingen en verliezen heeft het ons gekost, wat een beproevingen hebben we moeten doorstaan voordat we eindelijk de nek van het internationale terrorisme in de Kaukasus hadden gebroken. We weten dit nog maar al te goed en zullen het ook nooit vergeten.
In feite zijn zelfs tot voor kort de pogingen om ons voor hun karretje te spannen, de pogingen om onze traditionele waarden te vernietigen en ons hun eigen pseudo-waarden op te leggen, iets dat ons volk van binnenuit zou corrumperen, een denkwijze die zij reeds op agressieve wijze in hun eigen landen toepassen en die rechtstreeks leiden tot aftakeling en degeneratie, omdat zij in strijd zijn met de menselijke natuur zelf, niet gestopt. Maar dit zal niet gebeuren, het heeft nog nooit en voor niemand gefunctioneerd. Het zal ook nu niet lukken.
Ondanks alles hebben wij in december 2021 opnieuw geprobeerd een akkoord te bereiken met de VS en hun bondgenoten over de veiligheidsbeginselen in Europa en over de niet-uitbreiding van de NAVO. Allemaal tevergeefs. Het standpunt van de VS is niet veranderd. Zij achten het niet nodig om met Rusland tot een akkoord te komen over deze voor ons cruciale kwestie, zij streven hun eigen doelstellingen na en legen onze belangen naast zich neer.
En natuurlijk roept deze situatie de vraag op: wat moeten we nu doen, wat valt er nog te verwachten? Wij weten uit de geschiedenis dat de Sovjet-Unie in ’40 en begin ’41 alles in het werk heeft gesteld om het uitbreken van een oorlog te voorkomen of althans te vertragen. Dit houdt onder meer in dat men letterlijk tot de laatste minuut probeert een potentiële agressor niet te provoceren, en dat men de meest noodzakelijke, voor de hand liggende stappen ter voorbereiding van het afweren van de onvermijdelijke aanval niet uitvoert of uitstelt. En de stappen die uiteindelijk werden genomen, hadden op een noodlottige manier op zich laten wachten.
Als gevolg daarvan was het land niet klaar voor de invasie van nazi-Duitsland, dat ons vaderland zonder oorlogsverklaring aanviel op 22 juni 1941. De vijand werd gestopt en daarna verpletterd, maar tegen een kolossale prijs. Een poging om de agressor te behagen aan de vooravond van de Grote Patriottische Oorlog was een vergissing die ons volk duur is komen te staan. In de eerste maanden van de strijd verloren we uitgestrekte strategisch belangrijke gebieden en miljoenen mensen. We zullen zo’n fout geen tweede keer maken, we kunnen ons dat niet veroorloven.
Zij die wereldheerschappij nastreven, verklaren ons, Rusland, openlijk, straffeloos en – ik benadruk – zonder enige rechtvaardiging tot hun vijand. Zij beschikken thans inderdaad over grote financiële, wetenschappelijke, technologische en militaire mogelijkheden. Wij zijn ons hiervan bewust en beoordelen objectief de bedreigingen die voortdurend in ons adres klinken op economisch gebied, we beoordelen eveneens ons vermogen om weerstand te bieden aan deze schaamteloze en permanente chantage. Ik herhaal, wij beoordelen onze mogelijkheden zonder enige illusie en op een uiterst realistische manier.
Op militair gebied is het moderne Rusland, zelfs na de ineenstorting van de USSR en het verlies van een groot deel van zijn potentieel, thans een van de machtigste kernmachten ter wereld en heeft het bovendien een bepaalde voorsprong op het gebied van een aantal geavanceerde wapens. Er mag dan ook geen twijfel over bestaan dat een rechtstreekse aanval op ons land zou leiden tot een nederlaag en zware gevolgen voor elke potentiële agressor.
Het leiderschap op dit gebied is veranderd en zal in de toekomst blijven veranderen, maar de militaire vooruitgang van de aan ons land grenzende gebieden zal, indien wij dit toelaten, nog tientallen jaren, misschien wel voor altijd, doorgaan en een steeds grotere, volstrekt onaanvaardbare bedreiging voor Rusland vormen.
Nu al, nu de NAVO zich naar het oosten uitbreidt, wordt de situatie voor ons land elk jaar slechter en gevaarlijker. Bovendien heeft de leiding van de NAVO de laatste dagen uitdrukkelijk gesproken over de noodzaak om de opmars van de infrastructuur van het Bondgenootschap naar de grenzen van Rusland te versnellen, te forceren. Met andere woorden, hun houding is aan het verscherpen. We kunnen niet langer alleen maar toekijken wat er gebeurt. Het zou totaal onverantwoordelijk van ons zijn.
De verdere uitbreiding van de infrastructuur van het Noord-Atlantisch Bondgenootschap, de militaire ontwikkeling op het grondgebied van de Oekraïne, waarmee een aanvang is gemaakt, is voor ons onaanvaardbaar. Het probleem ligt natuurlijk niet bij de NAVO-organisatie zelf – zij is slechts een instrument van het buitenlands beleid van de VS. Het probleem is dat op de aan ons grenzende grondgebieden – ik merk op, op onze eigen historische grondgebieden – een “anti-Rusland” wordt gecreëerd, dat onder volledige externe controle is geplaatst, dat steeds intensiever wordt bevolkt door de strijdkrachten van de NAVO-landen en dat vol wordt gepompt met het modernste wapentuig.
Voor de VS en hun bondgenoten heeft dit beleid van de zogeheten indamming van Rusland, een voor de hand liggend geopolitiek voordeel. Maar voor ons land is het uiteindelijk een zaak van leven en dood, een zaak van onze historische toekomst als natie. En dat is niet overdreven, zo is het nu eenmaal. Dit is een reële bedreiging, niet alleen voor onze belangen, maar ook voor het bestaan zelf van onze staat, zijn soevereiniteit. Dit is de rode lijn waarover herhaaldelijk is gesproken. Ze zijn er overheen gestapt.
In dit verband wil ik het nu over de situatie in de Donbass hebben. We zien dat de krachten die in 2014 in de Oekraïne een staatsgreep hebben gepleegd, de macht hebben gegrepen en deze in handen bleven houden door middel van verkiezingsprocedures die slechts voor de sier dienden, nu definitief hebben geweigerd het conflict vreedzaam op te lossen. Gedurende acht jaar, oneindig lange acht jaar, hebben wij al het mogelijke gedaan om ervoor te zorgen dat de situatie met vreedzame, politieke middelen werd opgelost. Allemaal tevergeefs.
Zoals ik in mijn vorige toespraak al zei, kan men niet zonder medeleven kijken naar wat daar gebeurt. Het was gewoon onmogelijk om het nog langer te verdragen. Er moest onmiddellijk een einde worden gemaakt aan deze nachtmerrie – deze genocide van de miljoenen mensen die daar wonen en die alleen op Rusland hopen, die alleen op u en mij hopen. Het was juist dit streven, deze gevoelens en de pijn van de mensen die de belangrijkste drijfveer vormden voor ons besluit om de volksrepublieken in de Donbass te erkennen.
Wat volgens mij belangrijk is om verder te benadrukken. De leidende NAVO-landen steunen, om hun eigen doelen te bereiken, extreme nationalisten en neonazi’s in de Oekraïne, die op hun beurt de bevolking van de Krim en Sevastopol nooit zullen vergeven voor het feit dat deze uit vrije stukken een keuze hebben gemaakt zich met Rusland te herenigen.
Zij zullen natuurlijk ook naar de Krim trekken, net zoals zij reeds naar de Donbass zijn getrokken, met de intentie om te doden, net zoals de strafpelotons van de Oekraïense nationalisten, Hitlers collaborateurs tijdens de Grote Vaderlandse Oorlog, weerloze mensen hebben gedood. Zij zijn ook heel duidelijk over hun aanspraken op een hele reeks andere Russische grondgebieden.
De hele gang van zaken en de analyse van de binnenkomende informatie tonen aan dat een botsing tussen Rusland en deze krachten onvermijdelijk is. Het is slechts een kwestie van tijd: ze maken zich klaar, ze wachten op een geschikt moment. Nu willen ze ook nog kernwapens hebben. We zullen dit niet laten gebeuren.
Zoals ik al eerder zei, heeft Rusland de nieuwe geopolitieke realiteiten na de ineenstorting van de USSR aanvaard. Wij respecteren alle nieuw gevormde landen in de post-Sovjetruimte en zullen dat ook blijven doen. Wij respecteren hun soevereiniteit en zullen dat blijven doen, en een voorbeeld daarvan is de hulp die wij hebben verleend aan Kazachstan, dat te maken had gekregen met tragische gebeurtenissen en de bedreiging uitdagingen van zijn soevereiniteit en integriteit. Maar Rusland kan zich niet veilig voelen, kan zich niet ontwikkelen, kan niet bestaan met een constante dreiging die uitgaat van het grondgebied van de huidige Oekraïne.
Ik herinner u eraan dat wij in 2000-2005 militair hebben teruggevochten tegen terroristen in de Kaukasus, de integriteit van onze staat hebben verdedigd en Rusland hebben gered. In 2014 hebben we de bevolking van de Krim en Sevastopol gesteund. In 2015 hebben we onze strijdkrachten ingezet om een veilige barrière op te werpen tegen terroristische infiltratie vanuit Syrië naar Rusland. We hadden geen andere manier om ons te verdedigen.
Hetzelfde gebeurt nu. U en ik hebben gewoon geen andere manier om Rusland en onze mensen te verdedigen dan de manier die we nu gedwongen zijn te gebruiken. De omstandigheden vereisen dat wij vastberaden en onmiddellijk handelen. De Volksrepublieken in de Donbass hebben Rusland om hulp gevraagd.
In dit verband heb ik, overeenkomstig artikel 51, lid 7, van het Handvest van de Verenigde Naties, met machtiging van de Federatieraad van Rusland en overeenkomstig de verdragen inzake vriendschap en wederzijdse bijstand met de Volksrepubliek Donetsk en de Volksrepubliek Loegansk, die op 22 februari van dit jaar door de Federale Vergadering zijn bekrachtigd, besloten een speciale militaire operatie uit te voeren.
Het doel is mensen te beschermen die acht jaar lang het slachtoffer zijn geweest van misbruik en genocide door het regime in Kiev. Daartoe zullen wij ernaar streven de Oekraïne te demilitariseren en te denazificeren en degenen die talrijke bloedige misdaden tegen burgers, waaronder burgers van de Russische Federatie, hebben begaan, voor het gerecht te brengen.
Tegelijkertijd behelzen onze plannen niet de bezetting van Oekraïens grondgebied. Wij zijn niet van plan iemand iets met geweld op te leggen. Tegelijkertijd horen we de laatste tijd in het Westen steeds vaker dat de door het totalitaire Sovjetregime ondertekende documenten, waarin de resultaten van de Tweede Wereldoorlog zijn vastgelegd, niet langer ten uitvoer moeten worden gelegd. Nou, wat is het antwoord daarop?
De uitkomst van de Tweede Wereldoorlog is heilig, evenals de offers die ons volk heeft gebracht op het altaar van de overwinning op het nazisme. Maar dit is niet in strijd met de hoge waarden van mensenrechten en vrijheden, gebaseerd op de realiteit van de naoorlogse decennia. Het doet evenmin afbreuk aan het recht van naties op zelfbeschikking, dat is vastgelegd in artikel 1 van het VN-Handvest.
Ik wil u eraan herinneren dat noch bij de oprichting van de USSR, noch na de Tweede Wereldoorlog iemand ooit aan de mensen die in de gebieden wonen die de huidige Oekraïne vormen, heeft gevraagd hoe zij hun leven wilden inrichten. Ons beleid is gebaseerd op vrijheid, de vrijheid van keuze voor iedereen om zijn eigen toekomst en die van zijn kinderen te bepalen. En wij geloven dat het belangrijk is dat alle volkeren die op het grondgebied van de huidige Oekraïne wonen, iedereen dit recht – het recht om te kiezen – kan uitoefenen.
In dit verband doe ik ook een beroep op de burgers van de Oekraïne. In 2014 had Rusland de plicht de bewoners van de Krim en Sevastopol te beschermen tegen degenen die u zelf “nazi’s” noemt. De mensen van de Krim en Sevastopol hebben gekozen voor hun historische vaderland, voor Rusland, en wij hebben dat gesteund. Nogmaals, we konden gewoon niet anders.
Bij de gebeurtenissen van vandaag gaat het niet om de belangen van de Oekraïne en het Oekraïense volk te schaden. Het gaat erom Rusland zelf te beschermen tegen degenen die Oekraïne gegijzeld hebben en proberen te gebruiken tegen ons land en de bevolking ervan.
Nogmaals, dit is zelfverdediging tegen de bedreigingen waarmee wij worden geconfronteerd en tegen een nog grotere ramp dan wat er nu gaande is. Hoe moeilijk het ook is, ik vraag u dit te begrijpen en ik roep op tot samenwerking, zodat wij deze tragische bladzijde zo spoedig mogelijk kunnen omslaan en samen verder kunnen gaan, waarbij wij echter niemand willen toestaan zich te mengen in onze aangelegenheden, in onze betrekkingen, maar deze zelfstandig opbouwen, zodat de noodzakelijke voorwaarden worden geschapen om alle problemen te overwinnen en wij, ondanks de staatsgrenzen, van binnenuit sterker worden als één verenigde eenheid. Ik geloof hierin. Dit is onze toekomst.
Ik moet me ook richten tot de militairen van de Strijdkrachten van Oekraïne.
Kameraden! Jullie vaders, grootvaders en overgrootvaders hebben niet tegen de nazi’s gevochten om ons gemeenschappelijke vaderland te verdedigen, om het mogelijk te maken dat de neonazi’s nu in de Oekraïne naar de macht kunnen grijpen. U hebt een eed van trouw gezworen aan het Oekraïense volk, en niet aan de volksvijandige junta, die de Oekraïne berooft en dit volk in de maling neemt.
Weiger hun misdadige bevelen op te volgen. Ik verzoek u dringend uw wapens onmiddellijk neer te leggen en naar huis te gaan. Laat ik duidelijk zijn: alle leden van het Oekraïense leger die aan deze eis voldoen, zullen het oorlogsgebied ongehinderd kunnen verlaten en naar hun families kunnen terugkeren.
Ik wil nogmaals beklemtonen dat iedere verantwoordelijkheid voor het eventuele bloedvergieten geheel op het geweten zal rusten van het regime dat het grondgebied van de Oekraïne bestuurt.
Nu een paar belangrijke, zeer belangrijke woorden voor hen die van buitenaf in de verleiding zouden kunnen komen om zich te bemoeien met de gebeurtenissen die plaatsvinden. Wie probeert zich met ons te bemoeien, laat staan ons land en ons volk in gevaar te brengen, moet weten dat de reactie van Rusland onmiddellijk zal zijn en tot gevolgen zal leiden waarmee u in uw geschiedenis nog nooit te maken hebt gehad. Wij zijn op alles voorbereid. Alle nodige besluiten zijn in dit verband al genomen. Ik hoop dat men naar mij luistert.
Beste burgers van Rusland!
Het welzijn, het bestaan zelf van hele staten en volkeren, hun succes en levensvatbaarheid vinden altijd hun oorsprong in het krachtige wortelstelsel van hun culturen en waarden, in de ervaring en tradities van hun voorouders, en dit welzijn is natuurlijk afhankelijk van hun vermogen om zich snel aan te passen aan het steeds veranderende leven, van de samenhang van de samenleving, haar bereidheid om zich te consolideren, om alle krachten te bundelen om vooruit te gaan.
Krachten zijn altijd nodig – altijd – maar kracht kan van verschillende kwaliteiten zijn. Het “imperium van leugens” waarnaar ik aan het begin van mijn toespraak heb verweze, is in de eerste plaats gebaseerd op brute, rechttoe rechtaan kracht. In zulke gevallen zeggen we: “Je hebt macht, je hebt geen intelligentie nodig”.
Maar jij en ik weten dat echte kracht ligt in gerechtigheid en waarheid, die aan onze kant staat. En als dit waar is, dan is het moeilijk om het er niet mee eens te zijn dat kracht en de bereidheid om te vechten het fundament zijn van onafhankelijkheid en soevereiniteit, het noodzakelijke fundament waarop alleen men zijn toekomst, zijn huis, zijn familie, zijn vaderland kan bouwen.
Beste landgenoten!
Ik ben er zeker van dat de soldaten en officieren van de Russische strijdkrachten die hun land trouw zijn, hun plicht op professionele en moedige wijze zullen vervullen. Ik twijfel er niet aan dat alle machtsniveaus en de specialisten die verantwoordelijk zijn voor de stabiliteit van onze economie, ons financieel systeem en onze sociale omgeving, alsmede de leiders van onze bedrijven en het gehele Russische bedrijfsleven harmonieus en doeltreffend zullen samenwerken. Ik reken op de geconsolideerde, patriottische houding van alle parlementaire partijen en openbare krachten.
Per slot van rekening ligt het lot van Rusland, zoals altijd in de geschiedenis, in de bekwame handen van ons multi-etnische volk. Dat betekent dat de besluiten die wij hebben genomen ten uitvoer zullen worden gelegd, dat onze doelstellingen zullen worden bereikt en dat de veiligheid van ons moederland op betrouwbare wijze zal worden gewaarborgd.
Ik geloof in uw steun en in de onoverwinnelijke kracht die onze liefde voor ons vaderland ons geeft.
