Naast het overheersende materialistisch denken komt er een ogenschijnlijke tegenbeweging op gang. Een toenemende trend om meer met je gevoelsleven de wereld tegemoet te treden. Meer via het gevoel de wereld te willen begrijpen en beslissingen meer vanuit het gevoel te nemen.
Als mens streven we ernaar om de wereld zoals die zich aan ons voordoet, te begrijpen. We streven er naar, of wensen dat ons handelen door inzicht tot stand komt.
De doorgewinterde materialist gelooft niet in een niet-materiële wereld. Alles wat niet weeg- of meetbaar is, wordt afgewezen. Dit uitgangspunt kan iedereen natuurlijk voor zichzelf innemen. Diegene die hier vanuit de wereld wil begrijpen, moet er zich wel van bewust zijn dat dit “een geloven” is. Immers, we weten niet of er meer bestaat dan alleen de weeg- en meetbare wereld. Het geloof in een uitsluitend materiële wereld kan dus hooguit een these of werkmodel zijn. Dit geldt voor elk standpunt waarover ik geen zekerheid kan hebben. Dat is niet zo erg, zolang ik me hiervan bewust ben. Het meest belangrijke hierbij is echter vooral dat wanneer ik me beperkt op alleen het weeg- en meetbare, ik een heel voorstellings- en denkgebied uitsluit waarvan ik niet eens zeker kan zijn of dit gebied wel bestaat. Ik beperk mezelf dus onnodig in mijn denken.
Hier tegenover ontstaan steeds meer voorstanders met het gevoelsleven als leidend principe. Het analytisch en exacte denken wordt overigens graag verwisselt met materialistisch denken.
En er zijn natuurlijk fundamentele verschillen in benadering en in het bijzonder van het voelen. De analytisch denkende neigt naar stijfheid, naar koude afstandelijkheid. De gevoelsbenadering voelt eerder wollig warm en is altijd in beweging.
Vandaag zegevieren de extremen
De overtuigde materialist zal niet tot volledig inzicht kunnen komen omdat deze bij voorbaat zijn denken afhankelijk maakt van het weeg- en meetbare. Hij sluit een gebied categorisch uit waarvan hij niet zeker kan zijn of dit gebied wel bestaat.
Ook de mens, die de wereld om zich heen wil begrijpen via het gevoel zal niet tot inzicht kunnen komen. Immers kan ik de wereld bekijken en/of erover denken om tot inzicht over de wereld te komen. Ik kan niet over de wereld gaan voelen zodat ik deze beter begrijp. Wel kan ik bij iets een goed of slecht gevoel hebben en dit gevoel als aanleiding nemen om over de zaken (nog eens) te gaan denken.
Het gevoel is een passieve activiteit en komt zonder mijn bewust toedoen tot stand. Het verteld iets over mij en mijn verhouding tot het tegenoverstaande.
De wens volgend om vooral veel over de wereld te gaan voelen, brengt je automatisch dus in een heel herkenbaar en fijn aanvoelend gebied, het gaat dan ook vooral om jezelf.
Deze mensen worden dan ook snel aangetrokken door allerlei New Age -achtige hocus pocus bewegingen die het voelen centraal stellen. Deze bewegingen spelen meestal dezelfde melodie, het voelt zo fijn, vertrouwd en zij spelen hiermee in op het bij iedereen voorhanden zijnde egoïsme. Je lekker voelen in je eige dus.
Zonder inzicht geen vrijheid.
Ik kreeg je nieuwsbrief en daar in zeg je:
Dat is wat we bij WakkerMens nastreven. Suggestief, geen mening propageren, maar wel meningen toetsen. Gevestigde meningen controleren en aan de kaak stellen.
Maar in dit verhaaltje heb je zeker wel een mening zelfs een veroordeling. Je veroordeelt beide kanten en verteld niet dat er een midden weg is. Of is het beter om gewoon alles te veroordelen?
Misschien geloof je niet dat er een middenweg bestaat. Met polarisatie is het veel moeilijker om de midden weg te lopen maar het blijft mogelijk. En soms val je van dat smalle paadje af en dan duurt het even voor je de weg weer weet maar als je zoekt vind je hem altijd. Maar dan moet je wel zoeken.
Hoi Jelbert,
Dank voor je reactie.
Ik denk dat er een groot verschil zit tussen een mening propageren en een mening hebben. Mensen zonder mening lijken me een beetje griezelig. Zo publiceren we dan ook veel artikelen van andere webpagina’s waar ik het niet per definitie mee eens hoeven te zijn, maar waarvan we wel denken dat deze een bijdrage leveren aan de diversiteit in de berichtgeving.
Meningsuiting wordt steeds lastiger. Mede door de opkomende,ingefluisterde (door wie?), politieke correctheid, mogen we steeds minder oordelen en worden we tegelijkertijd bijna gedwongen om over alles en nog wat een mening te moeten hebben. Met likes, reviews en reply’s (dit is nu niet op jou betrokken!) wordt constant een beroep op onze mening gedaan en tegelijkertijd wordt oordelen als veroordeling bestempeld.
De cognitieve dissonantie is hiermee perfect geschapen.
Daarbij is het verschil tussen een mening en een oordeel bijna nihil en een oordeel wordt pas een veroordeling wanneer aan het oordeel een waardering wordt toegevoegd.
Ik geef graag toe dat het bericht hierboven wat meer helderheid had kunnen gebruiken. Ik schets de door mij waargenomen extremen en stel vast dat beide richtingen geen inzicht zullen verschaffen. Voor dit inzicht moet ieder voor zichzelf dus zijn middenweg vinden.
Hartelijke groet,
Ronald
Een grappig voorbeeld van de absurditeit aan meningsuiting vind je in dit YouTube filpje:
https://www.youtube.com/watch?v=zEppAMUcSZM
Een vorm van materialisme dat u niet beschrijft kan voortkomen uit monistische zienswijze. De taal die we tegenwoordig spreken is een dualistische taal, uw bovenstaand betoog is doorspekt met dualisme. Onze dualistische logica is het logische gevolg van het ontstaan van het monotheïsme waarin de geest wordt gerepresenteerd door de man en de natuur gerepresenteerd door de vrouw. Het wetenschappelijk fundament van vandaag, de metafysica en haar vooronderstellingen zijn gebouwd op dit religieuze ideaal waarbij door de eeuwen heen de polen tussen denken en natuur steeds verder uit elkaar zijn geplaatst. Met de filosofie van Kant is het dualisme voltooid en is de tegenstelling tussen en denken en natuur verabsoluteerd. Hegel heeft datgene gezegd wat Kant voor hem tot voltooiing heeft gebracht. Monisme vereist een andere taal en logica, een logica waarbij de metafysica uit taal en logica is verwijderd. Toets uw eigen betoog op dualisme, misschien dat u dezelfde conclusie zal trekken als ikzelf; als we eeuwen nodig gehad hebben om het dualisme te voltooien, dan zou het best wel eens zo kunnen zijn dat we eeuwen nodig hebben om een monistische taal en logica te ontwikkelen, een monisme dat voldoet aan de wetenschappelijke norm.
Taalontwikkeling voldoet aan dezelfde processen als alle andere evolutionaire processen van de levende natuur; de strijd om het bestaan van de betekenis. We zijn zo trots op onze logica dat we niet willen inzien dat de logica die we kennen het gevolg is van de principes van Darwin. Toch is dat zo, om eerlijk te zijn, eigenlijk valt niets anders te verwachten.
Zonder inzicht geen vrijheid. Het zijn onze instincten die onze taal hebben gevormd, instincten die door de eeuwen steeds meer vermannelijkt zijn. Friedrich Nietzsche had tot het inzicht kunnen komen dat ressentiment het gevolg is van het mannelijk instinct. Dat hij niet tot dit inzicht kwam is jammer want met de hypothese van de verjoodsing zat hij gruwelijk dichtbij de ware aard van het ressentiment, namelijk het mannelijk instinct. Daarvoor had hij beter naar de dierenwereld kunnen kijken dan naar de klassieke beschavingen. Inzicht in onze eigen natuur en instinct kan ons vrijmaken.