De Veiligheidsraad heeft als primaire verantwoordelijkheid de internationale vrede en veiligheid te handhaven. Alle besluiten die de Veiligheidsraad in het kader hiervan neemt heten resoluties. De Veiligheidsraad mag elk (dreigend) geschil onderzoeken en maatregelen voorstellen (volgens het internationaal recht niet bindend) en opleggen (wel bindend); onder dit laatste vallen ook het instellen van sancties en het gebruik van militair geweld.(1)Zie Wikipedia
In de Veiligheidsraad worden door Rusland en soms ook China steeds weer pogingen ondernomen om de wereld tot inzicht te brengen – natuurlijk wordt de inhoud van deze inzicht door de Russische of Chinese visie bepaald. Het betrefft over het algemeen Russische voorstellen of moties, waarvoor Rusland dan in het desbetreffende onderwerp deskundige gastsprekers uitnodigt. Raar genoeg zijn dat vaak Amerikaanse “dissidenten”, waardoor ook de VS-diplomaten gedwongen zijn een andere kijk op de Amerikaanse politiek aan te horen (als ze tenminste niet gesloten samen met hun vazallen de zaal verlaten).
Ray McGovern(2)Raymond McGovern (geboren op 25 augustus 1939) is een voormalig medewerker van de Central Intelligence Agency (CIA) die politiek activist is geworden. McGovern was van 1963 tot 1990 analist bij de CIA en was in de jaren 80 voorzitter van de National Intelligence Estimates en stelde de … Lees verder... en Jeffery Sachs(3)Jeffrey David Sachs (geboren op 5 november 1954) is een Amerikaans econoom, academicus, beleidsanalist en voormalig directeur van The Earth Institute aan Columbia University, waar hij universiteitshoogleraar is. Hij staat bekend om zijn werk op het gebied van duurzame ontwikkeling, economische … Lees verder... spraken op 22 februari 2023 de VN Veiligheidsraad toe over de sabotage van de Nord Stream pijpleidingen. De vergadering van de Veiligheidsraad werd bijeengeroepen door Rusland nadat het rapport van Seymour Hersh wees naar de VS en Noorwegen als de schuldigen.(4)Zie b.v. https://news.antiwar.com/2023/02/22/un-security-council-holds-meeting-on-nord-stream-sabotage/ of https://consortiumnews.com/2023/02/21/watch-un-security-council-on-nord-stream-attack/
Op 29 juni 2023 stelde de Grayzone journalist, Max Blumenthal(5)Max Blumenthal (geboren op 18 december 1977) is een Amerikaanse auteur en blogger. Hij was schrijver voor The Nation, AlterNet, The Daily Beast, Al Akhbar en Media Matters for America, en heeft bijgedragen aan Al Jazeera English, The New York Times en de Los Angeles Times. Hij was een writing … Lees verder... voor de VN de vraag: “Waarom lokken we de totale nucleaire vernietiging uit?”(6)https://thegrayzone.com/2023/06/29/nuclear-annihilation-max-blumenthal-security-council/
Op 17 augustus mocht Danny Haiphong(7)Danny Haiphong (geb. 1985) is een Amerikaanse journalist en auteur van het boek American Exceptionalism and American Innocence: A People’s History of Fake News from the Revolutionary War to the War on Terror. zijn standpunt ten aanzien van al de door de VS geprovoceerde oorlogen toelichten.(8)https://www.youtube.com/watch?v=AS44mvuo7Ow – ik heb deze redevoering getranscribeerd en vertaald
Het woord is aan de heer Danny Haiphong.
Dank u wel!
Goedemiddag leden van de raad, mijnheer de Voorzitter, vandaag sta ik hier als journalist die de afgelopen 10 jaar van mijn leven heeft gewijd aan het schrijven over en zich uitspreken tegen de lange lijst van mensenrechtenschendingen en oorlogsmisdaden begaan door mijn geboorteland, de Verenigde Staten. Ik beschouw dit niet als een hobby of zelfs niet als beroep, maar eerder als een plicht tegenover de hele mensheid en ten behoeve van degenen die een betere en vreedzamere toekomst nastreven. Ik ben hier ook als Amerikaans burger die heeft moeten aanzien hoe tientallen miljarden Amerikaanse belastingdollars naar de financiering en bewapening van een proxy-oorlog tegen Rusland gaan, terwijl mensen in de VS – gewone mensen – lijden onder toenemende armoede, dakloosheid, zelfmoord en economische onzekerheid. Zoals Martin Luther King Jr in 1958 al zei: “Ware vrede betekend niet slechts het ontbreken van spanningen, maar de aanwezigheid van gerechtigheid.”
Op 2 juni 2023 hield de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Anthony Blinken een toespraak in Helsinki, waarin hij verklaarde dat militaire steun aan de Oekraïne prioriteit moet krijgen boven diplomatie. Het argument is dat een gestage levering van wapens aan de Oekraïne het tij op het slagveld zal doen keren, wat Rusland naar de onderhandelingstafel zal dwingen. Blinken wordt verondersteld de topdiplomaat van de VS te zijn en zijn rol is zeker niet die van een voorvechter voor escalatie van conflicten. De overtuigingen die hij uitdraagt, zijn echter tekenend voor het gedachtengoed dat de constante Westerse wapenleveranties aan de Oekraïne goedpraat.
De feiten spreken echter Blinkens beweringen tegen: Ten eerste staan de Amerikaanse en Westerse wapenleveranties haaks tegenover het zoeken naar oplossingen van conflicten. De VS is de grootste wapenexporteur ter wereld, en bezigt ongeveer 40% van alle wapenverkopen wereldwijd. Deze wapens hebben een grote rol gespeeld in de bloedigste oorlogen van de afgelopen twee generaties, bij voorbeeld tijdens de door de VS geleide invasies van Irak, Afghanistan, Libië en Syrië. Amerikaanse wapens spelden een belangrijke rol bij de escalatie van de spanningen op het Koreaanse schiereiland en bij de militaire omsingeling van Rusland en China, wat een nieuwe Koude Oorlog heft ingeluid met alle risico’s van dien.
Ten tweede was het nooit Rusland dat naar de onderhandelingstafel moest worden gedwongen. In december 2021, als we ons dat nog herinneren, heeft Rusland ontwerpvoorstellen voor veiligheidsgaranties aan de VS en de NAVO voorgelegd, die als basis voor dialoog en onderhandelingen moesten dienen. Ze werden resoluut verworpen. Eind januari 2022 kondigden de VS aan 200.000 pond (ca. 900.000 kilo) van wat werd bestempeld als “dodelijke hulp – lethal aid ” aan de Oekraïne te zullen leveren, in een duidelijke voorbode van een escalatie. In april 2022 reisden Anthony Blinken, de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, en Lloyd Austin, de Amerikaanse minister van Defensie, naar de Oekraïne, slechts enkele weken nadat een vredesakkoord was mislukt. Wat ze daarmee wilden signaleren, was dat de VS zich volledig erop zou concentreren het gehele eigen militaire arsenaal, en dat van hun NAVO-partners in stelling te brengen voor een proxy-oorlog tegen Rusland en dat dan ook tot de laatste Oekraïner.
Het ontbreken van diplomatie in tijden van conflict kan alleen maar leiden tot escalatie. Dat de veiligheid van Rusland, en wat dat betreft de veiligheid van de hele wereld, zo summier wordt afgedaan door het Westen, is bewijs genoeg dat de onophoudelijke levering van wapens aan de Oekraïne de vrede in gevaar brengt. Wapens aan de Oekraïne te leveren, betekent niet een soort “wapenvoorraad voor de democratie”, zoals sommigen in de gezaghebbende kringen van het Amerikaanse buitenlands beleid beweren. NAVO-landen hebben de Oekraïne in de loop van dit conflict al voor 40 miljard dollar aan wapens geleverd en we hebben gezien hoe deze wapens steeds zwaarder, dodelijker en provocerender werden. Een grote hoeveelheid van deze wapens zijn terechtgekomen op de zwarte markt, bij drugskartels, criminele organisaties en bij de neonazistische en fascistische groeperingen, die nu deel uitmaken van de Oekraïense strijdkrachten.
Bovendien heeft de NAVO het ene Oekraïense leger na het andere bewapend ten koste van de eigen wapenvoorraden. De New York Times luidde acht maanden geleden de noodklok dat de Oekraïne nu het toneel is geworden van een heuse artillerie- en tankoorlog, waarop het Westen geensinds voorbereid en deze ook niet langdurig kon volhouden. En indien dit waar is, dan zouden rationele geesten moeten concluderen dat het Westen zijn leveringen van dodelijk wapentuig moest stopzetten. Maar het tegenovergestelde is het geval. De VS keurde vorige maand het sturen van clustermunitie naar de Oekraïne goed, dezelfde munitie die tientallen jaren na de Amerikaanse invasie in Laos nog steeds burgers doodt en in stukken scheurt en die al lang in meer dan 100 landen wereldwijd is verboden.
Ik ben journalist en geopolitiek analist, geen militair expert, maar deskundigen op dat gebied hebben de afgelopen maanden al duidelijk aangegeven waar de beperkingen liggen van de westerse vuurkracht. Camille Grand, voormalig assistent-secretaris-generaal van defensie-investeringen bij de NAVO, verklaarde dat het wapenverbruik van één dag in de Oekraïne gelijk staat aan een maand of meer in Afghanistan. Hij verwijst tevens naar het feit dat de Oekraïne bijna de helft van de artillerie die in de Verenigde Staten per maand wordt geproduceerd, in één dag opbrandt. De voormalige Opperbevelhebber van de NAVO, James Stavridis, erkende afgelopen mei dat analisten gelijk hadden toen ze veronderstelden dat de Oekraïne per maand de hele jaarproductie van de VS opgebruikte. De secretaris-generaal van de NAVO, Jens Stoltenberg, en de Amerikaanse president Joe Biden hebben beide deze wapentekorten toegegeven, waarbij Biden tijdens zijn aankondiging van de levering van clustermunitie aan de Oekraïne openlijk erkende dat “dit een oorlog is, die bepaald wordt door de beschikbaarheid van voldoende munitie. En hun munitie raakt op en wij hebben er ook te weinig van”. En dan zal ik het niet eens hebben over het tekort aan personeel, of problemen bij de training en andere logistieke zaken.
Al deze problemen lijken hun hoogtepunt te hebben bereikt, sinds het Oekraïense lente-tegenoffensief de afgelopen maanden zo grootschaling onder de aandacht is gebracht. Maandenlang lieten politieke en militaire functionarissen in het westen regelmatig aan de media weten dat er een zegevierend offensief op komst was, dat grote delen van het grondgebied van Rusland zouden worden heroverd. Tegelijkertijd eiste de Oekraïne, en in het bijzonder het staatshoofd Vladimir Zelenski, herhaaldelijk dat het Westen meer zware wapens, waaronder vliegtuigen, zou leveren. Zelenski heeft – keer op keer – het Westen de schuld gegeven van de tegenvallende wapenleveranties, en ziet daarin de reden voor de maandenlange vertraging van dit tegenoffensief tegen Rusland. Het tegenoffensief loopt nu al drie maanden en de resultaten zijn ronduit rampzalig. Ongeveer 30 procent van de NAVO-wapenleveranties aan de Oekraïne is vernietigd. Het dodental op het slagveld is duizelingwekkend. Naar schatting 43.000 Oekraïense soldaten zijn gedood en er zijn berichten in omloop dat lokale mortuaria in de Oekraïne sinds het begin van het tegenoffensief bijna het dubbele aantal lichamen te verwerken hebben gekregen.
En waarvoor? Het optimisme van westerse functionarissen en diplomaten is afgenomen en velen erkennen nu dat Oekraïne nog niet eens is doorgedrongen tot de eerste verdedigingslinie van Rusland. Dus ik denk dat de betere vraag is: Qui Bono? Wie heeft er baat bij en wat heeft er baat bij dat er westerse wapens in de Oekraïne worden gedumpt? De Oekraïne in ieder geval niet, als de resultaten van het tegenoffensief en het conflict als geheel de maatstaf moeten dienen. En het bevordert zeker ook niet de vrede en stabiliteit in de wereld. Ondanks alle voordelen die een opkomende multipolaire wereld met zich meebrengt, draagt de onophoudelijke militarisering van de Oekraïne, die door het Westen wordt gestimuleerd, bij aan een wereldwijde economische stagnatie en het potentieel voor conflicten tussen grote mogendheden, die heel goed een nucleair karakter zouden kunnen krijgen. Een eenvoudig antwoord op deze vraag is dus, dat de wapenindustrie, de bedrijven die enorm hebben geprofiteerd van dit conflict, aandeelhouders van de grootste militaire aannemers worden sinds het begin van het conflict uitstekend betaald terwijl de winsten de pan uit rijzen.
De top 25 Westerse defensie-ondernemingen hebben hun inkomsten het afgelopen jaar met 11 procent zien stijgen tot 212 miljard dollar. Verwacht wordt dat de wapenverkoop zal stijgen tot 450 miljard dollar in totaal tegen het einde van 2023. Een stijging van 47 miljard dollar dankzij het Oekraïne-conflict. Deze goudgraversmentaliteit onder den wapenverkopers maken de kleine minderheid van de rijkste mensen dus rijker – terwijl de rest van de wereld de talloze problemen moet oplossen die in het kielzog van dit conflict zijn ontstaan.
Een van de voornaamste verantwoordelijkheden van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties, zoals vastgelegd in het VN-Handvest, is het handhaven van internationale vrede en stabiliteit. De voortdurende verkoop van wapens aan de Oekraïne door het Westen is niet alleen een schending van het Handvest van de Verenigde Naties, maar onthult ook de geopolitieke realiteit die aan dit conflict ten grondslag ligt. Het zou echter te simplistisch zijn om te beweren, dat alleen al de winsten uit de verkoop van wapens door het Westen een belemmering vormen voor het streven naar vrede. De Verenigde Staten, waar ik woon, hebben een lange traditie van het uitlokken van unilaterale militaire conflicten op wereldschaal, die een schending van het VN-Handvest betekenen. De VS hebben meer dan 800 buitenlandse militaire bases, 11 commandostructuren en een publiek militair budget van bijna 1 biljoen US dollar.
Er is nu een openlijk conflict binnen de toplui van het Amerikaanse buitenlandse beleid over de vraag of de aandacht voor de Oekraïne en het maximaal bewapenen van dit land wel zo’n goed idee is geweest, of dat andere militaire zaken meer belangstelling verdienen. In een uitgelekte memo van de top van de luchtmacht wordt gesteld dat de VS zich moeten voorbereiden op een oorlog met China in 2025. De Oekraïne bevindt zich dus in het oog van een veel grotere storm, namelijk die van de Amerikaans koers naar rivaliteit tussen grote mogendheden, of wat iets dat beter de confrontatie tussen grote mogendheden kan worden genoemd, onder leiding van de Verenigde Staten. Vrede en stabiliteit zijn niet mogelijk zolang het Westen een buitenlands beleid van unilaterale interventie in de Oekraïne voert met het doel om een geopolitieke positie van unipolariteit te kunnen bereiken en handhaven.
Dit beleid druist volledig in tegen de principes van het V.N Handvest, de voortdurende stroom wapens naar Oekraïne is een schending van Artikel 2 Sectie 3 van dit Handvest, dat vordert dat lidstaten conflicten op een vreedzame manier oplossen. Al deze wapens verlengen het conflict echter alleen maar, en met desastreuze gevolgen. De VS, hun Westerse partners en alle andere meelopers moeten leren om binnen het kader van het internationaal recht te opereren, net als alle overige lidstaten, of de wereld zal geconfronteerd worden met de voortdurende dreiging van instabiliteit en oorlog, ongeacht de inspanningen van deze Veiligheidsraad en andere organen van de Verenigde Naties.
Hartelijk dank voor uw tijd!
Voetnoten
