We zullen nog lang met de vergiftiging van Navalny opgescheept zitten, zoals ook de affaire Skripal te pas en te onpas wordt opgewarmd.
Toen ik over de vergiftiging van Navalny op het nieuws hoorde, riep ik meteen sarcastisch: “dat was dan zeker Novitsjok!”
Een sarcasme was het daarom, omdat dat te absurd was voor woorden, en echt niemand er in zou geloven. Daarin bleek ik me te vergissen: in het Westen wordt het verhaal gretig geloofd, of men doet tenminste alsof men het gelooft. Het toekomstige beleid ten opzichte van Rusland zal erdoor bepaald worden.
Ook in Rusland volgt men het Navalny-gebeuren met ongeloof en verbijstering. En ondanks het feit dat de affaire verstrekkende gevolgen kan hebben, doet men er nog steeds lacherig over. Iedere zondag zendt de Russische televisie een twee uur durende weekoverzicht uit. Op zondag, 27-09-2020, was een uitgebreid item aan Navalny gewijd.
De presentator trad – tegen zijn gewoonte in – zelf in dit item op, dat hij als volgt aankondigde: “we gaan nu naar kamer 239 waar zogenaamd de vergiftiging van Navalny heeft plaatsgevonden. Laten we eens zelf poolshoogte gaan nemen.”
Het vervolgverhaal (of moet ik het soap noemen?) gaat natuurlijk nog steeds verder. Onlangs heeft Navalny met zijn “moordenaar” gebeld, die natuurlijk gekweld van schuldgevoelens meteen heeft toegegeven Navalnys onderbroek vergiftigd te hebben.
Het bijgaande plaatje geeft mijn gevoelens heel goed weer.
Waarom gelooft nou niemand dat dit de onderbroek van Navalny is!?
