Een bericht van Von Rüdiger Rauls
overgenomen van RT-Duits en vertaald door WM.
Uit het optreden van het Westen tegenover Rusland en China krijgt men de indruk dat het Westen zich niet eens meer bewust is van wat haar acties inhouden. Wat wil het bereiken, wat wil het Westen winnen? En waar zal het allemaal toe leiden?
De term Nieuwe Wereld staat meestal voor het door Columbus ontdekte Amerika. Het dankte zijn ontdekking aan het toeval. De Nieuwe Wereld, waarvan wij sinds enkele jaren getuige zijn, komt daarentegen niet toevallig tot stand. Het is het resultaat van de menselijke strijd voor een beter leven, maar niet zoals vroeger voor een minderheid, die Poetin de Gouden Miljard noemt, maar voor iedereen.
De ontdekking van de Nieuwe Wereld door Columbus betekende ook het begin van een nieuw tijdperk van menselijke ontwikkeling. Het kapitalisme werd mondiaal. De heersende klasse, de bourgeoisie, had de politieke macht nog niet veroverd, maar als economisch systeem kreeg zij geleidelijk de overhand. Het feodale systeem van de adel daarentegen werd als economische factor maatschappelijk steeds onbelangrijker. De koloniën, als voormalige grondbezittingen van de Europese vorstenhuizen, werden omgevormd tot kapitalistische markten.
Deze voormalige Nieuwe Wereld is nu de oude, de verouderde. Het werd eeuwenlang gedomineerd door de leidende kapitalistische staten van Europa en hun Angelsaksische opvolgers (VS, Australië, Nieuw-Zeeland, Canada, enz.). Door hun economische en militaire superioriteit oefenden zij hun koloniale heerschappij uit over de meeste volkeren van de wereld. Deze vorm van regeren brak af in de onafhankelijkheidsoorlogen na de Tweede Wereldoorlog. Maar de economische macht over de wereld was nog steeds in hun handen.
Deze oude wereld verliest echter steeds meer zijn economische macht door de heropleving van Rusland en de opkomst van China en andere landen zoals Vietnam. De militaire nederlagen van het Westen, met name van de VS in Zuidoost-Azië, maakten duidelijk dat deze ontwikkeling niet met oorlogsmiddelen kon worden gestopt. De westerse staten veranderden van Saulus – van de militaire strijd tegen het communisme – in de Paulus van de waardeoriëntatie. Als westerse waardengemeenschap willen zij nu het dreigende machtsverlies door sancties een halt toeroepen. Hoewel deze goedkoper zijn dan oorlogen, verzwakken ze de eigen economie steeds meer.
Wat we momenteel meemaken is het uiteenvallen van deze westerse waardengemeenschap en haar concept om haar eigen macht over de volkeren van de wereld te handhaven door middel van economische en morele druk. De westerse waardengemeenschap valt niet uiteen door de oorlog van Rusland in Oekraïne. Het valt ook niet uiteen door de penetratie van China in bijna alle continenten en bijna alle gebieden van de economie, wetenschap en onderzoek. Het valt uiteen door zijn eigen tegenstrijdigheden.
Steeds meer mensen, naties en samenlevingen herkennen de tegenstrijdigheid tussen de morele claims die de “westerse waarden” als een monstrans(1)https://nl.wikipedia.org/wiki/Monstrans voor zich uitdraagt en zijn feitelijk handelen. Deze oude westerse wereld is niet langer opgewassen tegen de druk van de volkeren die zich decennialang hebben bevrijd van de koloniale overheersing. Deze volkeren, die hard gevochten hebben voor nationale onafhankelijkheid, willen nu hun economische onafhankelijkheid realiseren.
Zij willen niet langer afhankelijk zijn van de beslissingen van westerse investeerders. Zij willen ook niet langer berispt worden door de wankelende moraal van westerse politici die met twee maten meten en degenen die niet naar hun pijpen dansen met sancties straffen. De mensen van deze samenlevingen willen hun leven vormgeven volgens hun behoeften, ervaringen en principes. En de tijd lijkt gekomen voor dit aandringen.
Wat wil het Westen?
Welnu, het is één ding om de opkomst van machten te belemmeren, maar iets anders om de wereldgemeenschap zelf een hoopvol vooruitzicht te kunnen bieden. Dit blijkt niet uit het optreden van het Westen. Het kan de opkomende volkeren van de wereld niets meer bieden dat recht doet aan hun verlangen naar een beter leven. Aangezien zij geen voorstellen heeft om de toekomst vorm te geven, houdt zij zich voornamelijk bezig met het handhaven van de huidige toestand. Daarmee verliest zij echter de creatieve kracht. Dit is wat haar onderscheidt van China en de staten die zich aansluiten bij de ideeën en voorstellen van China om de toekomst vorm te geven. En die worden steeds talrijker.
In de huidige wereldwijde conflicten is het niet duidelijk waar het Westen zich mee bezighoudt, buiten het tegenhouden van vooruitgang die niet overeenstemt met haaar ideeën. De strijd die zij als argument aangeeft tussen democratie en autocratie is misleidend. Terwijl de westerse waardengemeenschap Rusland en China bestrijdt omdat zij hen ziet als samenlevingen die de mensenrechten aan hun laars lappen, gaat zij achter staten als Saoedi-Arabië, Qatar, de Verenigde Arabische Emiraten en Azerbeidzjan aan om de olie en het gas te krijgen die zij om politieke redenen niet meer van Rusland wil hebben.
Maar het verschil tussen degenen die zij bestrijdt en degenen die zij het hof maakt is niet meer uit te leggen. Het is nog moeilijker om uit te leggen waarom het ene minder inhumaan zou zijn dan het andere. Terwijl China wordt veroordeeld vanwege de autocratie van zijn communistische partij over de Chinese samenleving, is Vietnam gewild als nieuwe voorkeurspartner voor Duitse investeringen en toeleveringsketens, hoewel zijn samenleving ook door een communistische partij wordt geleid.
Dit tegenstrijdige gedrag wekt de indruk dat de opiniemakers in de politiek en de media niet meer weten waar de conflicten met Rusland en China nog over gaan. De confrontatie is inmiddels zo’n eigen leven gaan leiden dat het lijkt deel te zijn van het westerse DNA. Dit alles is niet meer te verklaren. En hoe minder men zijn eigen gedrag kan verklaren, hoe meer het onderwerp taboe wordt.
Een maatschappelijk debat hierover vindt nauwelijks nog plaats, en als dat er is, vindt het plaats in de eigen echokamers van opiniemakers op het niveau van veronderstellingen, onbewezen beweringen, intellectueel zwakke en misleidende conclusies. Een diepere, naar inzicht zoekende controversiële discussie wordt vermeden uit angst voor een verschrikkelijke openbaring: de eigen opvattingen zijn niet langer verenigbaar met de werkelijkheid. Ze zijn mager en hebben geen overtuigingskracht.
Hopeloos
Zo heeft het Westen, en hier vooral de Europese Unie (EU), zich door dit taboe in een moeilijke situatie gemanoeuvreerd. Momenteel lijkt er geen andere uitweg te zijn dan de ineenstorting van een van de bij het conflict betrokken kampen: Rusland aan de ene kant en Oekraïne aan de andere kant als gevolmachtigde van het westerse kamp. Omdat velen in het Westen de mening van mevrouw von der Leyen delen dat Oekraïne de oorlog moet winnen, lijkt er geen andere oplossing mogelijk dan dat een van beide partijen capituleert.
Deze compromisloze houding klinkt als de definitieve oplossing en maakt onderhandelingen onmogelijk. Wie moet ze leiden? De westerse leiders bestaan alleen uit mensen die zich inzetten voor de ondergang van Rusland. Maandenlang hebben de media geen ander beeld geschetst dan dat Oekraïne zal winnen, of liever gezegd moet winnen, in het belang van ons allen. Scherpschutters in het kostuum van idealistische zendelingen van waarden, domineren de westerse politiek. En voor hen telt alleen de overwinning van hun ideologische principes, ongeacht de kosten.
Voor von der Leyen(2)Voorzitter EU, Baerbock(3)Duitse minister van buitenlandse zaken en de andere groene fanatiekelingen is alles behalve een nederlaag van Rusland uitgesloten. Daarvoor is de confrontatie al te ver gevorderd. Ze zijn al te ver gegaan met al hun voorspellingen over de zwakte van Rusland en de krachtige effecten van hun eigen sancties. Hoe kan men nu nog woorden terug nemen?
Wie moet de boodschap overbrengen als het anders loopt? Wie gaat er voor het publiek staan en toegeven dat de werkelijkheid anders is dan de verwachtingen die bij de goedgelovigen zijn gewekt? Hoe moeten de media aan hun consumenten uitleggen dat zij de mensen lange tijd een verkeerd beeld van de werkelijkheid hebben gegeven, ongeacht of dit met opzet of door hun eigen waanideeën is gebeurd? Hoe gaan ze rechtvaardigen dat ze geen feiten willen zien die niet in hun eigen wereldbeeld passen?
Wie moet aan de mensen toegeven dat alle offers die zij voor Oekraïne en de zogenaamde strijd voor onze vrijheid hebben gebracht, voor niets zijn geweest? Dat, tegen beter weten in, mensen in ellende en wanhoop werden gedreven door ongekende prijsstijgingen, banen werden vernietigd en duizenden bestaansmiddelen werden geëlimineerd. Dit alles gebeurde alleen om het inzicht te vermijden dat de sancties tegen Rusland niet het beoogde effect hadden.
Wie moet de mensen vertellen dat dit beleid was gebaseerd op illusies en wensdenken, op onverzettelijkheid, op ideologische blindheid, bazigheid en onverschilligheid voor de belangen van anderen? En bovenal wil niemand zich voorstellen hoe de bedrogenen op deze bekentenissen zullen reageren. De westerse opiniemakers in de politiek en de media hebben zichzelf in een hopeloze situatie gemanoeuvreerd, en dit vooral binnen de EU.
In de VS daarentegen vroegen de Republikeinen zich al snel af of steun aan Oekraïne hun eigen belangen diende. In de EU-lidstaten daarentegen is er geen noemenswaardige kracht die een ander beleid zou kunnen voorstaan. Alle grote partijen in Duitsland hebben gestemd voor herbewapening van de Bundeswehr, net als in 1914, en hebben honderden miljarden weggeknikkerd. Wie van deze cheerleaders zou met Rusland moeten onderhandelen wanneer duidelijk wordt dat niet Rusland maar Oekraïne instort?
In de VS daarentegen vroegen de Republikeinen zich al snel af of steun aan Oekraïne ook het eigen belangen diende. In de EU-lidstaten daarentegen is er geen noemenswaardige kracht die voor een ander beleid zou kunnen staan. Alle grote partijen in Duitsland hebben gestemd voor herbewapening van de Bundeswehr, net als in 1914, en ja-geknikt voor honderden miljarden. Welke van deze cheerleaders zou met Rusland moeten onderhandelen wanneer duidelijk wordt dat niet Rusland maar Oekraïne instort?
Wie is er die van het begin af aan een andere omgang met Rusland heeft geëist, zodat andere politieke actoren Rusland nu kunnen benaderen met voorstellen om de crisis op te lossen? Er is geen partij die een andere regering kan vormen om een evenwicht met Rusland te vinden. Er zit dus niets anders op dan de oorlog tot het bittere einde uit te vechten. Dit einde zal waarschijnlijk bijzonder bitter zijn voor de gewone mensen in dit land en in Oekraïne, over wiens rug Rusland moet worden vernietigd, zoals we van westerse politici hoorden. En welke uitweg is er voor Rusland anders dan het voortzetten van de oorlog bij dergelijke bedreigingen en vooruitzichten?
Nieuwe orde
De oorlog zal niet eeuwig duren, maar wat komt daarna. Dit gaat niet alleen over Oekraïne. Het is slechts een symptoom, een breuk in het wereldbestel zoals dat na het einde van de Koude Oorlog is ontstaan. Welke orde wil het Westen nastreven in plaats van de oude, die van de eigen overheersing, en vooral, vanuit welk wereldbeeld?
Rusland, China, Iran en alle andere door het Westen gesanctioneerde landen hebben een duidelijk wereldbeeld. Zij zien de ontwikkeling naar een multipolaire wereld waarin het Westen en de VS als leidende macht niet langer de lakens uitdelen. Deze visie lijkt ook overeen te komen met de gang van zaken in de wereld.
Al deze staten, die jarenlang door het Westen met sancties zijn lastiggevallen, willen een onafhankelijke en gelijkwaardige ontwikkeling van hun samenlevingen en economieën volgens hun eigen normen, hun waarden en beginselen, hun culturele en historische ontwikkeling, zonder paternalisme en dreigementen van het Westen. De tijd lijkt gekomen voor deze behoeften en het lijkt niet mogelijk dit te stoppen.
Want het machtsevenwicht in de wereld is veranderd. Rusland is zo sterk geworden dat het zich militair verzet tegen elke verdere uitbreiding van het NAVO-grondgebied. China heeft het Westen economisch ingehaald. En de gesanctioneerde landen van de wereld zijn zo’n macht geworden dat Rusland en China op hen kunnen leunen.
Daarom deze onverbiddelijkheid van het Westen tegenover Rusland en China. Het ziet geen plaats meer voor zichzelf in deze opkomende nieuwe wereldorde. Haar zelfbeeld van een op waarden gebaseerde superieure orde komt steeds minder overeen met de werkelijkheid. Maar een nieuw wereldbeeld voor zichzelf te creëren op basis van deze veranderingen lijkt buiten haar mogelijkheden te liggen.
Dit gaat eigenlijk over niets anders dan afscheid nemen van oude overtuigingen en ideeën, vooral die van de VS, dat zij de orde van de planeet kunnen bepalen. Wanneer de VS en de zogenaamde westerse waardengemeenschap hun dominante positie op aarde verliezen, zullen zij niet ten onder gaan. Beide zullen blijven bestaan. Want het gaat er niet om om het kapitalisme te ontmantelen, zoals in de tijd van de Sovjet-Unie.
Mensen zullen nog steeds in hun huizen kunnen wonen, naar hun werk gaan, hun kinderen naar school brengen en boodschappen doen. Ze zullen aan tafel zitten en samen eten. Ze zullen ‘s avonds tv kijken, met vrienden afspreken en in het weekend picknicken. Er zal niets veranderen in het dagelijks leven van de mensen. Zelfs de zon zal blijven opkomen in de ochtend en ondergaan in de avond.
Zoals de Chinese president Xi Jinping zo terecht tegen zijn ambtgenoot Biden zei: “De wereld is groot genoeg voor onze twee landen.” Daarin ligt het besef dat niemand de ander iets afneemt. Het idee van iets verliezen als de ander iets wint is een beeld uit een oude wereld. De opkomende nieuwe orde is gebaseerd op samenwerking ten voordele van allen.
Rüdiger Rauls is auteur en tekstschrijver. Hier heeft hij zijn blog Politieke Analyse.
Voetnoten
