De Europese parlementsverkiezingen hebben de ontevredenheid van de volkeren over de door de EU ingeslagen weg laten zien.
Een kop van het tijdschrift POLITICO formuleert raak:
6 lame ducks and Giorgia Meloni: Meet the G7 class of 2024
(dus vrij vertaald: Giorgia Meloni temidden van 6 lamme eenden. Meloni is de enige van de G7 politici, die in eigen land nog enigszins populair is.)
De ontevredenen kijken nu uit naar de Amerikaanse verkiezingen en verwachten van Donald Trump de redding. In mijn ogen zou de redding van Europa echter in Europese handen moeten liggen, door zich onafhankelijk van de VS en tevens van het hele EU-bestuursapparaat op te stellen. Europa is in een wingewest van de VS gedegradeerd, zonder eigen inbreng.
In een redevoering legt Rainer Rupp(1)Dit is het manuscript van een toespraak die Rainer Rupp hield in het HoffART Theater in Darmstadt op 23 maart 2024. Het evenement werd georganiseerd door de NachDenkSeiten en de Deutscher Freidenker-Verband e.V. Rainer Rupp, geboren in 1945, werkte van 1977 tot 1989 voor de buitenlandse … Lees verder... uit hoe het zo ver heeft kunnen komen, ik heb deze tekst vertaald:
Geen uitweg – de NAVO op weg naar een grote oorlog
van Rainer Rupp
De NAVO is hard op weg naar een grote oorlog. In een tweedelige analyse legt onze auteur Rainer Rupp uit hoe dit kon gebeuren. In het eerste deel werpt hij licht op de oorsprong van de prachtige “Nieuwe Wereldorde” en de ontkoppeling van de Westerse elites van hun volkeren.
U heeft zich vast allemaal al afgevraagd waarom onze machtselites en hun topdienstverleners in de politiek, de media, de “wetenschap” en de kunsten de vitale belangen van het Duitse volk(2)en niet alleen het Duitse volk, heel Europa verkeert in een benarde situatie hebben verraden en Duitsland hebben meegesleurd in de proxy-oorlog tegen Rusland aan de zijde van de Amerikaanse oorlogsstokers.
Losgeslagene Westerse elites
Economisch, politiek en internationaal heeft onze betrokkenheid bij dit conflict in Oekraïne ons allemaal al veel gekost. En er zijn goede redenen om te vrezen dat het nog veel erger zal worden: de heersende elites, die totaal onverantwoordelijk zijn tegenover hun eigen volk, hebben zichzelf in een hopeloze hoek gemanoeuvreerd, niet alleen in Duitsland, maar in het hele collectieve Westen, waaruit er geen uitweg lijkt te zijn zonder banen en welvaart te verliezen.
De oorlogsmisdadigers onder de Westerse elite moeten erop rekenen dat ze ofwel in ballingschap naar de VS zullen moeten vluchten nadat de Russen in Oekraïne hebben overwonnen, ofwel in dit land zullen worden berecht. De waarschijnlijke gevolgen zouden sociale uitsluiting of zelfs gevangenisstraf kunnen zijn.
Deze vooruitzichten verklaren waarom ze doorgaan met de huidige koers van confrontatie met Rusland en deze gevaarlijke uitdaging stap voor stap verhogen, terwijl ze heel goed weten dat dit op een ramp voor ons allemaal kan uitlopen. Ze doen dit in de ijdele hoop Rusland met hun onhandige actionisme te kunnen overbluffen, wat dan tot de Russische capitulatie zou moeten leiden.
De briljante Chinese strateeg Sun Tzu schreef 2500 jaar geleden een tijdloze verhandeling over de “kunst van het oorlogvoeren”. Hierin staat onder andere: “Om een oorlog te winnen, moet je zowel de sterke als de zwakke punten van de tegenstander kennen. Nog moeilijker, maar zelfs nog belangrijker, is het om je eigen sterktes en zwaktes te kennen, aldus deze wijze Chinees.
Wie, zoals de Westerse elites, de Russische tegenstander onderschat en zichzelf overschat, heeft de oorlog al verloren voordat hij echt begonnen is. Dit laatste geldt voor de situatie van het collectieve Westen ten opzichte van Oekraïne.
Terwijl deze waarheid langzaam lijkt door te dringen tot veel besluitvormers in Washington en er steeds meer aanwijzingen komen dat de VS zich van de oorlog in Oekraïne wil distantiëren, lijken de heersende elites in sommige Europese landen, zoals Frankrijk en Duitsland, volledig op hol geslagen te zijn.
Ze negeren het verzet van hun eigen bevolking en voeren de krankzinnigheid in Oekraïne met steeds nieuwe provocaties tegen Rusland tot het uiterste op. Daarbij onderschatten ze volledig de militaire, technologische, logistieke en economische capaciteiten van de Russen, die op veel gebieden één of twee generaties voorlopen op de NAVO.
Voor velen in het Westen is Rusland nog steeds een groot tankstation met kernwapens. Veel westerse oorlogsstokers zijn er echter van overtuigd dat het Kremlin zijn kernwapens niet durft te gebruiken uit angst voor een grote oorlog. Tegelijkertijd hebben de Westerse elites hun eigen capaciteiten schromelijk overschat, bijvoorbeeld de capaciteiten van hun “wonderwapens” of de productiecapaciteit van hun Westerse defensie-industrie.
Men hoeft alleen maar te luisteren naar de vooraanstaande Duitse “militaire experts”, zoals de groene Hofreiter, Kiesewetter en Röttgen van de CDU, Pistorius en aanverwante van de SPD en de bewapeningslobbyiste van de FDP (3)Marie-Agnes Strack-Zimmermann, die beter op haar plaats zou zijn in een vampierfilm. De enige partij die nog voorstander voor vrede met Rusland is, is de AfD, en deze wordt door de verenigde oorlogsstokers van de andere partijen afgeschilderd als “rechts-radicaal”, terwijl ze zichzelf prijzen als antifascisten en oproepen tot vrede doormiddel van steeds meer wapens.
Hoe zijn wij, het gewone volk, in deze fatale situatie terechtgekomen waarin de gekozen elites in het collectieve Westen zich niets meer aantrekken van de daadwerkelijke noden van de bevolking? Hun enige zorg is het veiligstellen van de door de VS geleide, neoliberale globalisering. Dat is begrijpelijk, want hun eigen macht en welvaart berusten daarop. Daarom klitten ze grensoverschrijdend als pek en zwavel aan elkaar, terwijl hun bevolking lijdt.
Terugblik: de prachtige “Nieuwe Wereldorde”
Voordat je een probleem kunt oplossen, moet je oorzaak en gevolg begrijpen. Laten we daarvoor teruggaan naar het begin van de jaren negentig, naar de VS. Want toen werd de neoliberale “Nieuwe Wereld Orde” (NWO), die de kern vormt van dit huidige kwaad, in Washington officieel bekokstoofd en in de jaren daarna met succes in het hele collectieve Westen geïmplementeerd.
Iedereen die vandaag de dag praat over de “Nieuwe Wereld Orde” wordt al snel bestempeld als een samenzweringstheoreticus. In werkelijkheid had de Amerikaanse president George Bush Senior deze NWO – tegen het einde van de eerste Amerikaanse oorlog tegen Irak – echter al meer dan 30 jaar geleden geïntroduceerd en in veel presidentiële toespraken aangeprezen. Deze door de VS geleide “NWO”, die bedoeld was om de elites van het collectieve Westen te verenigen ten koste van hun eigen volk, werd door de Westerse pers bejubeld als ultieme wijsheid en het nieuwe toverwoord.
De NWO moest een systeem creëren waarin geen geschillen meer bestonden tussen de elites van de vazalstaten van de VS. In ruil daarvoor zouden ze rijkelijk beloond en beschermd worden voor hun loyaliteit aan de hegemoon in Washington, waarvoor ze de belangen van hun eigen volkeren moesten opofferen op het altaar van de verplichte onderwerping aan de VS.
Deze ontkoppeling van de nationale elites van de vitale belangen van hun respectievelijke volkeren, betekende dat belangenconflicten en het bijbehorende potentieel voor onrust van meet af aan geneutraliseerd konden worden. Onder deze omstandigheden konden nationale belangenconflicten niet langer leiden tot oorlogen tussen volkeren. Dit kwam omdat de respectieve nationale elites er niet in geïnteresseerd waren en er niet aan deelnamen.
Maar de NWO bestond niet alleen uit rozengeur en maneschijn. Nationale elites die uit de pas dansten, die zich niet onderwierpen aan de NWO-gedragscode en in plaats daarvan voorrang gaven aan de belangen van hun eigen volk, kregen straf, zelfs binnen de EU. Recente voorbeelden zijn Viktor Orbán in Hongarije en Robert Fico in Slowakije.
Francis Fukuyama(4)Wikipedia: Het einde van de geschiedenis en de laatste mens (Engels: The End of History and the Last Man) is een boek uit 1992 geschreven door de Amerikaanse politieke denker Francis Fukuyama. leverde de ideologische superstructuur voor de door de VS geleide neoliberale “Nieuwe Wereldorde” met zijn boek “Het einde van de geschiedenis”, dat in het hele Westen als bestseller werd geprezen. Deze structuur bestaat vandaag de dag nog steeds in een nauwelijks afgezwakte vorm en is nog steeds zeer krachtig. Tegenwoordig heet deze echter – verbaal ontkracht – de “op regels gebaseerde orde”.
Laten we nu eens kijken naar de ontstaansgeschiedenis van de door de VS geleide “Nieuwe Wereldorde” en we zullen zien hoe verbazingwekkend snel de volgzame en gewillige elites in de landen van de Europese Unie zich aan dit nieuwe dictaat hebben onderworpen.
In 1991 – nu 33 jaar geleden – gebruikte de Amerikaanse president George Bush Senior, de vader van de latere rampenpresident George W. Bush, de Amerikaanse oorlog tegen Irak om in een reeks openbare toespraken zijn “Nieuwe Wereldorde” te verkondigen.
Tegen de achtergrond van de instortende Sovjet-Unie presenteerde hij zijn aartsreactionaire visie op de wereldwijde rol van de Amerikaanse elites in de toekomst. Om deze angstaanjagende visie voor de betrokken volkeren verteerbaar te maken, presenteerde Bush zichzelf echter als een soort politieke Moeder Teresa, in wiens vreedzame “Nieuwe Wereldorde” “recht, niet macht, zegeviert”.
Onder valse vlag
De oorlog van de VS tegen Irak werd verondersteld een unieke gelegenheid te bieden voor een nieuw historisch tijdperk van wereldwijde samenwerking, die (citaat Bush):
“vrij van de dreiging van terreur, sterker in het nastreven van rechtvaardigheid en zekerder in het zoeken naar vrede”. Een tijdperk waarin de naties van de wereld, Oost en West, Noord en Zuid, welvarend zijn en in harmonie leven. Honderd generaties voor ons hebben gezocht naar dit ongrijpbare pad naar vrede, terwijl de zoektocht gepaard ging met duizend oorlogen. Vandaag is de bevalling van de Nieuwe Wereldorde begonnen. Het zal een wereld zijn zoals we die nog nooit gekend hebben. Een wereld waarin de wet boven de regels van de jungle gaat. Een wereld waarin naties de verantwoordelijkheid voor vrijheid en rechtvaardigheid delen. Een wereld waarin de sterken de rechten van de zwakken verdedigen.
Wie zou er niet in zo’n paradijselijke “Nieuwe Wereldorde” willen leven? Met nog meer van dit soort toespraken beloofde de Amerikaanse president de volkeren van de wereld de hemel op aarde, de verwezenlijking van een eeuwenoude droom van de mensheid.
Maar Bush’ visie zeilde vanaf het begin onder een valse vlag. Hij gebruikte handig humanitaire, linkse termen om wereldwijd inhumaan beleid door te drukken, niet voor het welzijn van de mensheid in het algemeen, maar voor de belangen van een kleine kapitalistische elite, die niet nationaal georganiseerd was, maar internationaal en wereldwijd opereerde.
Bush maakte toen echter al duidelijk dat zijn belofte van een mooie, vreedzame “Nieuwe Wereldorde” niet gerealiseerd kon worden zonder nieuwe oorlogen onder het politieke en economische leiderschap van de VS:
“Als we onze vastberadenheid niet zouden tonen (in de oorlog tegen Irak), zou dat een slecht signaal zijn voor elke huidige en potentiële despoot over de hele wereld. Amerika en de wereld moeten hun vitale gemeenschappelijke belangen verdedigen, – en dat zullen we doen… Amerika en de wereld moeten agressie weerstaan, – en dat zullen we. En nog iets: bij het nastreven van deze doelen zal Amerika zich niet laten intimideren… Laat niemand in het aangezicht van tirannie twijfelen aan de Amerikaanse geloofwaardigheid en betrouwbaarheid, en laat niemand eraan twijfelen dat er geen alternatief is voor Amerikaans leiderschap.”
En dan, boven alle ethische en morele overwegingen uit, benadrukte Bush wat op dat moment waarschijnlijk de belangrijkste reden voor de oorlog tegen Irak was, omdat – zoals Bush het uitdrukte – “er ook vitale economische belangen voor de VS op het spel stonden … omdat Irak ongeveer 10 procent van de beschikbare oliereserves van de wereld heeft.”
Dit maakte al duidelijk dat de “Nieuwe Wereldorde” in zijn neoliberale basiskenmerken niet veel zou verschillen van de oude orde van het neokolonialisme.
Onder leiding van het Pentagon werkte een hele reeks experts van een aantal Amerikaanse denktanks uit hoe de NWO moest worden geïmplementeerd in termen van buitenlands beleid. Een onderzoeksrapport van de Amerikaanse majoor Bart R. Kessler voor het Amerikaanse “Air Command and Staff College” uit 1997 getiteld “De betekenis achter de woorden” geeft een goed overzicht.(5)The Meaning Behind the Words
“Economisch stabiel en cultureel vrij” – de gemeenschap van internationale elites
De NWO van Bush wijkt dan ook radicaal af van de “realistische” traditie van Richard Nixon en Henry Kissinger, tenminste wat betreft de gekozen benaderingswijze. Deze laatsten zagen de wereldorde vooral als een stabiele machtsverdeling tussen grote, soevereine staten. De NWO van Bush volgt daarentegen de “liberale, idealistische” Amerikaanse denkschool, volgens welke een wereldorde tussen volkeren en staten wordt gevonden op basis van gedeelde waarden en de economische en politieke belangen van de internationale elites (!).
In zuiver formele termen wordt groot belang gehecht aan democratie en mensenrechten, evenals aan internationaal recht en samenwerking met de VN. Maar tegelijkertijd is de overtuiging van de Amerikaanse elites dat de Verenigde Staten een “uitzonderlijke en onmisbare natie” is die zich aan geen enkele wet hoeft te houden, maar wetten kan opleggen aan andere naties, al duidelijk te lezen tussen de regels van de eerste concepten van de NWO.
Volgens Majoor Kessler is de NWO van Bush “globalistisch en gericht op globaal management”. Volgens de Amerikaanse generaal Walter R. Sharp, hoofd van een taakgroep van het Pentagon om de NWO van Bush te definiëren, vereiste de creatie van “een gemeenschap van internationale elites … die fysiek veilig, economisch stabiel en cultureel vrij is” een sterkere integratie van economische en financiële relaties door het afbreken van nationale barrières voor zaken en financiën.
Aan de voorwaarden voor het succes van de NWO kon alleen worden voldaan door het creëren van een basis van gedeelde waarden en economische en politieke belangen ten gunste van de internationale elites (!). En dit kon alleen gebeuren binnen het kader van de neoliberale globalisering. Daarom veroordeelde Generaal Sharp ook het principe van nationale soevereiniteit, dat hij beschreef als een verouderd maar nog steeds “populair fetisjisme”.
De onzichtbare vuist
Daniel S. Papp, een wetenschapper en destijds adviseur van de Amerikaanse regering, definieerde Bush’ NWO als een “unipolaire wereld gebaseerd op Amerikaanse militaire macht op het hoogste niveau”. Op het lagere niveau zou de wereld dan georganiseerd worden in drie economische en handelsblokken die door Washington gecontroleerd worden binnen het kader van de globalisering. Eén daarvan zou de EU zijn.
Maar wat zou er gebeuren als naties soeverein willen blijven en hun belangen anders willen definiëren dan de door de VS geleide “internationale gemeenschap”?
Deze naties zouden al snel het risico lopen om tot schurkenstaten of agressorstaten te worden bestempeld, voor wie niets goeds in het verschiet lag. Dit werd duidelijk gemaakt door een lid van de bewapeningsgroep, R. Wright – een ander lid van de Pentagon Studiegroep – die de strategie voor internationaal politiewerk van de VS als “werkelijk visionair” prees. Hierin staat onder andere: “De les van de Irak-oorlog (van 1991) is dat een kleine staat zich niet kan verdedigen tegen de luchtmacht van een supermacht.”
President Bush licht dit persoonlijk toe en beleert de wereld onder verwijzing naar het lot van Irak: alle schurkenstaten moeten in het aangezicht van “de gruwelen van de oorlog” erkennen dat “geen enkele natie het kan opnemen tegen de verenigde wereld” en dat het daarom beter zou zijn dat ze “vreedzaam terugkeren naar de familie van vredelievende naties”.
Deze kernelementen van de Bush NWO zijn sindsdien keer op keer gebruikt om nieuwe Amerikaanse sancties en andere dwingende economische maatregelen te rechtvaardigen, inclusief nieuwe Amerikaanse aanvalsoorlogen. De drijvende kracht hierachter is de neoliberale globalisering en daarachter zit de verstrengeling tussen het expansieve Amerikaanse kapitalisme en het imperialisme van de Amerikaanse regering.
Waarschijnlijk de meest invloedrijke commentator in de VS in die tijd, Thomas L. Friedman, die schreef voor de New York Times (NYT), maakte dit duidelijk in een paar korte woorden: “Het vrijemarktkapitalisme en de verspreiding ervan naar vrijwel elke uithoek van de wereld wordt in de eerste plaats veiliggesteld door de militaire macht van de VS”. (Bron: “Manifest voor een snelle wereld”, NYT).
Volgens de gepensioneerde generaal Brent Scowcroft, voormalig nationaal veiligheidsadviseur van Bush Senior en later hoofd van een internationaal adviesbureau, was het het Amerikaanse kapitaal dat het meest profiteerde van de neoliberale globalisering. Letterlijk, zei hij:
“Dit is een wereld waarin het kapitalisme kan gedijen. Sinds de Verenigde Staten de enige supermacht zijn, zijn globalisering en Amerikaanse macht synoniem geworden.”
Op de dag dat de door de VS geleide NAVO in strijd met het internationaal recht, de ongeprovoceerde aanvalsoorlog tegen Joegoslavië lanceerde, schreef de eerder genoemde Friedman:
“Wil globalisering werken, dan moet Amerika niet bang zijn om op te treden als de almachtige supermacht die het is. De onzichtbare hand van de markt zal nooit werken zonder de F-15 ontwerper McDonnel-Douglas. En de onzichtbare vuist die de wereld in veiligheid houdt voor McDonald’s hamburgertenten en Silicon Valley-technologieën is het Amerikaanse leger, de marine, de luchtmacht en het korps mariniers.”
Maar volgens gepensioneerd generaal Scowcroft hoefden de Amerikaanse strijdkrachten begin jaren negentig in de meeste gevallen niet eens militair in te grijpen om de neoliberale globalisering veilig te stellen:
“Waar VS-Amerikanen ook met andere landen onderhandelen over investeringsbescherming, markttoegang of wat dan ook, de schaduw van de Amerikaanse militaire macht valt altijd op de onderhandelingstafel.”
Deel 2
In augustus 1998 publiceerde de particuliere spionage- en analysedienst Stratfor een lang rapport over het verbluffende succes van Bush’ “Nieuwe Wereld Orde”. Stratfor was zelf verbaasd dat, ondanks het unilateralisme van de VS, de NWO zich snel had ontwikkeld tot een wereldwijd succesnummer, (citaat) “een visie die gedeeld wordt door een groot deel van de wereldelite”. De NWO had ongetwijfeld een nieuwe dimensie gecreëerd in de relaties tussen kapitalistische staten.
“Alle naties zijn nu redelijk” – en onderdanig aan de VS
Volgens Stratfor lag het succes van deze “Nieuwe Wereldorde ideologie” in het feit dat fundamentele politieke meningsverschillen tussen naties, d.w.z. tussen de elites van naties, waren verdwenen. In plaats van ideologische geschillen waren alle elites van de grote naties het nu eens over fundamentele principes, d.w.z. de markteconomie en burgerlijke democratie, de bevordering van geglobaliseerde financiën en markten.
Bijgevolg waren alle “redelijke mensen”, ongeacht in welk land, het erover eens dat economische groei en welvaart, waarvan vooral de elites profiteerden, zwaarder wogen dan alle andere belangen. Het was daarom belangrijk om deze nieuwe internationale stabiliteit niet te verstoren.
De enige internationale problemen waarmee de Verenigde Staten en hun bondgenoten volgens Stratfor werden geconfronteerd, waren “schurkenstaten” zoals Irak en Noord-Korea of de dreiging van interne instabiliteit van staten zoals in Joegoslavië en Somalië, of de uitbreiding van internationaal terrorisme.
Maar dat alles was slechts “een marginaal probleem”. Want “alle landen waren nu redelijk. Ze hadden allemaal de noodzaak ingezien om te voorkomen dat schurkenstaten de financiële markten zouden verstoren door burgeroorlogen of de verspreiding van terrorisme”.
“Omdat alle naties”, of beter gezegd hun elites, ‘een gelijk belang hadden bij het in stand houden van goed functionerende financiële markten binnen het kader van de NWO, waren ze ook bereid om samen te werken bij het oplossen van marginale problemen (zie Joegoslavië, Irak en Somalië)’.
Volgens Stratfor was de absolute prioriteit om van het internationale economische systeem een genivelleerd speelveld te maken waarop globale bedrijven naar eigen goeddunken konden opereren zonder beperkingen zoals tarieven, nationale regelgeving, valutarestricties of investeringsbarrières.
Volgens Stratfor is deze taak om de westerse welvaart te vergroten daarom gedelegeerd aan een groep multilaterale organisaties, zoals het Internationaal Monetair Fonds IMF, de GATT (sindsdien vervangen door de Wereldhandelsorganisatie WTO), de Wereldbank, de OVSE en niet te vergeten de NAVO. Deze organisaties “dienen allemaal hetzelfde doel en ze hebben goed werk geleverd”, aldus Stratfor.
Natuurlijk “spelen de Verenigde Staten, als ‘s werelds leidende natie, ook een speciale en cruciale rol bij het definiëren van de missies van de VN en de andere multilaterale organisaties”, benadrukte Stratfor en vervolgde:
“Maar omdat alle naties nu dezelfde basisbelangen zouden hebben, zou daaruit volgen dat geen enkele redelijke natie zich zou verzetten tegen de aanspraak van de VS op leiderschap en haar beslissingen.”
De Europese dimensie van de NWO
De mate waarin deze Amerikaanse ideologie van de NWO ook in Europa vruchtbare grond heeft gevonden, met name in de EU, kan worden geïllustreerd aan de hand van de persoon van Robert Cooper. Cooper begon zijn carrière op dit gebied als topadviseur van de Britse premier Tony Blair. Van daaruit ging hij naar de EU en werd hij “directeur-generaal voor buitenlandse en politiek-militaire zaken” in het secretariaat-generaal van de Raad van de EU en stond hij voortdurend in contact met ministers en staatshoofden. In deze rol speelde Cooper volgens Wikipedia ook een rol bij het vormgeven van de filosofie van de “ontwikkeling van het Europese veiligheids- en defensiebeleid”. Hiervoor werd hij later geridderd door de koningin en overladen met medailles en eerbewijzen door vrijwel alle regeringen van de EU-lidstaten.
Waarvoor precies? Voor eisen als deze, die vervolgens ook in de EU werden geïmplementeerd:
“We hebben een nieuw soort imperialisme nodig, een imperialisme dat verenigbaar is met mensenrechten en kosmopolitische waarden: een imperialisme dat gericht is op orde en organisatie.”
Na de aanvalsoorlog tegen Joegoslavië maakt Cooper onderscheid tussen twee soorten “nieuw imperialisme”: Ten eerste is er het “vrijwillige imperialisme” van de “democratische” (!) instellingen van de Westerse wereld, zoals het “Internationaal Monetair Fonds” (IMF) of de “Wereldbank”.
Volgens Cooper helpen deze instellingen “al de staten die vrijwillig de weg terug willen vinden naar de wereldeconomie van de internationale gemeenschap”. Met andere woorden, alle staten die bereid zijn om achterover te buigen en hun economische, sociale en maatschappelijke grondwet te laten dicteren door de “ondemocratische instellingen” van het IMF en de Wereldbank. Deze staten hoeven niet bang te zijn voor “humanitaire” bombardementen door de NWO.
Cooper bedreigt echter alle andere staten die zich niet vrijwillig onderwerpen aan de NWO met “goed nabuurschap-imperialisme”, d.w.z. dat “verantwoordelijke” staten – zoals de VS of Frankrijk, Groot-Brittannië of Duitsland – eerst economische en politieke dwangmaatregelen opleggen en, als deze niet helpen, militair ingrijpen om instabiliteit in het global village te voorkomen.
Cooper wijst op de succesvolle “humanitaire interventie” van de NAVO in Kosovo als een lichtend voorbeeld van “goed nabuurschap-imperialisme”. Het NAVO-protectoraat dat daar werd opgericht laat als geen ander voorbeeld zien hoe goed “het nieuwe kolonialisme (!) orde en structuur kan brengen”.
In zijn boek “The Post-Modern State” uit 2002 werkt Cooper de EU-doctrine van het “nieuwe, liberale imperialisme” verder uit. Daarbij benadrukt hij “de noodzaak om met twee maten te meten” in de omgang met zogenaamde probleemstaten. Zijn volgende boek, “The Breaking of Nations” (Het breken/onderwerpen van staten), gaat nog een stap verder.
Het zegt: “Onder elkaar moeten Europeanen opereren op basis van recht en gemeenschappelijke veiligheid. Maar buiten Europa moeten ze de hardere methoden van vroeger gebruiken – geweld, preventieve aanvallen, bedrog en wat er nog meer nodig is. Want als we in de jungle zijn, moeten we ook de wetten van de jungle toepassen. In het origineel: “When in the jungle, one must use the laws of the jungle.”
Onruststoker Rusland
Volgens een andere Stratfor-analyse pakte deze versie van de Nieuwe Wereldorde een tijdje heel goed uit voor de VS. De internationale elites konden er ook van profiteren. Er waren ook “geen significante conflicten tussen de elites van de deelnemende landen”. Dit leidde tot de bekende uitspraak dat democratieën geen oorlogen tegen elkaar voeren.
Toen het Jeltsin-regime nog aan de macht was in Rusland, zag het Westen een goede kans om Rusland bij deze door de VS geleide nieuwe wereldorde te betrekken.
Maar toen kwam de Russische financiële ineenstorting in 1998/99, toen de hulp van het Westen uitbleef en het IMF en de Wereldbank werkeloos toekeken hoe Rusland ineenstortte. Deze passiviteit van het Westen, in combinatie met de nauwelijks verholen vreugde van de Westerse aasgieren die op zoek waren naar rijke buit, gaf de toekomstige ontwikkeling van Rusland een beslissende duw in een andere richting en moedigde nieuwe politieke krachten aan die de toekomst van Rusland niet in het Westen zagen.
In de chaos die werd veroorzaakt door Westerse adviseurs aan de Russische regering in samenwerking met lokale oligarchen, werd het zaadje geplant dat in de daaropvolgende 25 jaar de machtigste tegenstander van de NWO is geworden.
Sindsdien heeft het economisch, moreel en militair vernieuwde Rusland, dat vandaag de dag als zelden tevoren in zijn geschiedenis verenigd achter president Poetin staat, bewezen een onoverkomelijke tegenstander te zijn van de door de VS geleide “op regels gebaseerde orde” – zoals de NWO nu bekend staat. Tegelijkertijd is Rusland, samen met zijn strategische partner China, een baken van hoop geworden voor veel landen in het Zuiden die zich willen bevrijden uit de roofzuchtige greep van de westerse neokolonialisten.
Geen plan B: op directe weg naar oorlog
En nu komen we terug bij de situatie in Oekraïne die we aan het begin beschreven. Inmiddels begrijpt u vast beter waarom de politieke, media, wetenschappelijke en militaire elites in Europa er geen probleem mee hadden en hebben om de vitale belangen van hun eigen volk te negeren zolang het henzelf goed gaat en ze de steun hebben van de bevriende elites in Europa en aan de andere kant van de Atlantische Oceaan.
Het belangrijkste voor deze mensen zijn de financiële markten, waar ze allemaal flink van profiteren. Ondanks de catastrofale economische situatie in alle landen van het collectieve Westen bereiken de beurzen daar voortdurend nieuwe hoogtepunten dankzij monetaire manipulatie, waardoor de elites zich verder verrijken, terwijl de werkende bevolking steeds armer wordt door de gelijktijdige devaluatie van het geld.
Dankzij het korps van gewillige presstituees slagen de elites er nog steeds in om de meerderheid van de bevolking wijs te maken dat ze alles onder controle hebben, of het nu gaat om Oekraïne, de strijd tegen inflatie, economische groei, enz. Maar het moment waarop de realiteit de sluier van leugens, manipulatie en witwassen wegneemt, nadert onverbiddelijk.
Hoe langer deze tragische ontwikkeling voortduurt, hoe minder opties er overblijven om de situatie te redden of te verzachten. Het Westen heeft zijn breekpunt bereikt. Voor het eerst in decennia ontstaan er nu diepe breuklijnen tussen de elites op nationaal en internationaal niveau binnen het Westen. Realisten en pragmatici willen onderhandelen met de Russen, terwijl extremisten zoals de in het begin genoemde oorlogsstokers flirten met rechtstreekse gevechten tussen Rusland en de NAVO.
De huidige situatie in Oekraïne, die als stormram dient voor het Westen en daarbij kapot wordt gemaakt, kan als volgt worden samengevat.
Ten eerste had Rusland vanaf het begin duidelijk de overhand op het slagveld, in termen van militaire technologie, strategie en tactiek, of in termen van reserves, maar ook in termen van opleidingsniveau en moreel van de soldaten, de steun en eenheid van de Russische bevolking, enzovoort. Oekraïne heeft allang verloren, ook al kan het nog een tijdje doorgaan met vechten in een zelfdestructieve razernij. Wat wel zeker is, is dat de tijd die Oekraïne nog heeft, opraakt.
Ten tweede is het Oekraïense leiderschap, ondanks zijn zwakte, niet bereid om onderhandelingen te voeren om de oorlog te beëindigen onder voorwaarden die aanvaardbaar zijn voor Rusland. De Russische president Vladimir Poetin heeft herhaaldelijk benadrukt dat Moskou in principe open blijft staan voor gesprekken, maar niet op basis van “wishful thinking”, maar op basis van de realiteit aan het front.
Het gebrek aan flexibiliteit van het regime in Kiev is niet verrassend. Voor president Vladimir Zelenski persoonlijk en in ieder geval voor zijn kernteam is er waarschijnlijk geen manier, noch politiek noch fysiek, om de catastrofe te overleven die ze hun land hebben aangedaan. Zij waren zelf pionnen in de neoconservatieve strategie van Washington om Rusland een strategische nederlaag toe te brengen. Ze hebben allemaal gefaald en zullen ten onder gaan.
En ten derde bestaat de mogelijkheid dat de elites in NAVO-Europa ook het loodje zullen leggen, omdat ze de essentiële belangen van hun eigen bevolking aan Washington hebben verkwanseld ter ondersteuning van de strategie van Washington en hen in economische ellende hebben gestort.
Een ineenstorting van het Oekraïense front zal het voor de Westerse elites onmogelijk maken om de leugens die ze hebben verteld vol te houden. Zelfs de meest goedgelovige schapen in het Westen zullen de heersende elites in de politiek en de media de rug toekeren. De laatsten vrezen terecht de dag waarop de afrekening begint.
In hun onthechting van de realiteit hebben de westerse elites nooit overwogen dat hun oorspronkelijke, op wensdenken gebaseerde plannen om de Russische samenleving te destabiliseren en het Russische leger strategisch te verzwakken, zouden kunnen mislukken. Daarom hebben ze geen plan B. Ze zien geen uitweg en daarom raken ze steeds meer in paniek.
Paniek, inderdaad, want alleen paniek kan de duidelijk wanhopige eisen verklaren, bijvoorbeeld voor de inzet van Duitse Taurus kruisraketten die kernwapens kunnen dragen. Het plan van de Franse president Emmanuel Macron om grondtroepen naar Oekraïne te sturen, valt in dezelfde categorie van geavanceerde waanzin, die ons een enorme stap dichter bij een grote oorlog zou brengen. De westerse elites, vol vertrouwen in de overwinning, hebben geen ruimte gelaten voor een uitweg op hun snelweg naar oorlog.
Voetnoten
