De voormalige Duitse toppoliticus Oskar Lafontaine legt in een onlangs verschenen artikel uit dat een door onderhandelingen tot stand gekomen vrede met Moskou – tegen de weerstand van de VS in – steeds dringender wordt. Anders neemt het gevaar van een nucleaire oorlog toe.
Amerika drijft Europa
in een nucleaire oorlog
De oorlog in Oekraïne gaat eigenlijk over een confrontatie tussen de VS en Rusland. In zijn boek “The Only World Power”, dat in 1997 verscheen, prijst de voormalige veiligheidsadviseur van de Amerikaanse president Jimmy Carter, Zbigniew Brzezinski, het ongekende militaire apparaat van de VS aan als het enige met een mondiale actieradius. Natuurlijk zijn Rusland en China het niet eens met de Amerikaanse hegemonie. Daarom moeten de VS alles in het werk stellen om te voorkomen dat er een Euraziatische uitdager komt die het Euraziatische continent onder zijn heerschappij zou kunnen brengen.
Oekraïne is de geopolitieke spil in het nastreven van dit doel. Zonder Oekraïne is Rusland niet langer een Euraziatisch rijk. Als Moskou echter de controle over Oekraïne zou heroveren, met zijn aanzienlijke minerale rijkdommen en toegang tot de Zwarte Zee, zou Rusland automatisch de middelen krijgen om een machtig rijk te worden dat Europa en Azië omspant.
Als men aan deze overwegingen de kernverklaring toevoegt van een lezing die het hoofd van Stratfor, George Friedman, op 3 februari 2015 in Chicago gaf, volgens welke het hoofddoel van het beleid van de VS al decennia lang is, ervoor te zorgen dat er geen samenwerking komt tussen Rusland en Duitsland, dan weet men wat het doel was van de oostwaartse expansie van de Navo.
Miljarden voor een marionet
Men begrijpt ook waarom de Amerikaanse onderminister van Buitenlandse Zaken, Victoria Nuland, jaren geleden vrijuit toegaf dat de VS vijf miljard dollar hadden uitgegeven om in Kiev een marionettenregering te installeren die hun goed uitkwam. Dan wordt duidelijk waarom Washington al jaren alles in het werk stelt om de aanvoer van kolen, olie en gas uit Rusland naar Europa te verhinderen.
In deze context is het ook meer dan aannemelijk wanneer de bekende Amerikaanse econoom Jeffrey Sachs waarschuwt dat de Amerikaanse strategie neerkomt op een lange oorlog in Oekraïne met duizenden doden. Hij raadt Europa aan zijn eigen weg te gaan en te praten over een neutraal Oekraïne met autonomie voor de Donbass als onderhandelde oplossing. Het is verbazingwekkend in hoeverre politici en journalisten in Europa, vooral in Duitsland, deze geostrategische verbanden niet onderkennen en blindelings de brandgevaarlijke VS-strategie volgen om de oorlog in Oekraïne verder aan te wakkeren. Het is gevaarlijk omdat de VS blijkbaar niet het advies van hun vroegere president John F. Kennedy willen opvolgen, die zei dat een kernmogendheid nooit in een situatie mag worden gebracht waaruit zij geen gezichtsreddende uitweg meer kan vinden.
Het is een groot nadeel dat er nu in Duitsland een regering aan de macht is waarvan de leidende politici weinig ervaring hebben met buitenlands beleid. Bovendien wordt de grootste oppositiepartij, de CDU, geleid door de voormalige Blackrock-lobbyist Friedrich Merz, wiens vroegere werkgever rijkelijk profiteert van de stijging van de aandelenkoersen van wapenbedrijven.
Bij de SPD ontbreekt het aan ontspanning-politici die, zoals Brandt of Bahr, nog wisten dat de veiligheid in Duitsland en Europa alleen samen met de kernmacht Rusland bereikt kan worden. Ook in de FDP is er in de wijde omtrek geen politicus te bekennen van de statuur van Hans-Dietrich Genscher, die als minister van Buitenlandse Zaken altijd het gevaar van een tot Europa beperkte nucleaire oorlog voor ogen heeft gehad. Zelfs Guido Westerwelle had nog de moed om de VS in de kou te laten staan tijdens de invasie in Libië. Welke FDP politicus zou u vertrouwen om dat vandaag te doen?
De meest consequente en gevaarlijke vazallen van de VS in de federale regering en de Duitse Bondsdag zijn de Groenen, wier toenmalige voorman Joschka Fischer, samen met zijn latere zakenpartner Madeleine Albright, de deelname van Duitsland aan de oorlog in Joegoslavië doordrukte, die in strijd was met het internationale recht. Men dacht dat het niet erger kon worden, maar de nieuwe minister van Buitenlandse Zaken Annalena Baerbock gebruikt nu al fascistische taal en wil Rusland “ruïneren”. Zij geeft zelf toe dat zij op de schouders staat van de onlangs overleden Madeleine Albright, die de dood van 500.000 Iraakse kinderen door de sancties van de VS rechtvaardigde. Stelt u zich het geschreeuw van de Groenen eens voor als de Russische minister van Buitenlandse Zaken Lavrov, op welke gronden dan ook, de dood van 500.000 Oekraïense kinderen zou rechtvaardigen.
In deze rommelige situatie is het voor kanselier Olaf Scholz niet voldoende om de wapenleveranties uit te stellen. Meer wapenleveranties is de mantra van de regering Biden, die Rusland koste wat kost wil verzwakken, zonder rekening te houden met de doden die te betreuren zullen zijn als de wapenleveranties doorgaan. Gelooft iemand serieus dat Rusland, een kernmacht, het zich kan veroorloven de oorlog in Oekraïne te verliezen in de huidige mondiale politieke situatie? Of zij het beseffen of niet, de fanatieke wapenleveranciers in de Bundestag zullen mede verantwoordelijk zijn voor de dagelijkse toename van het aantal doden. Hoe lang zal de oorlog nog duren? Net zo lang als de oorlog in Afghanistan? Waarom leren de Duitse politici niet van de mislukkingen van de door de VS geleide interventieoorlogen waaraan de Bundeswehr heeft deelgenomen?
Er zou een kans zijn, zij het een kleine, als de herkozen Franse president Emmanuel Macron, samen met de Duitse bondskanselier Olaf Scholz, zoals François Hollande en Angela Merkel ooit deden, de Amerikaanse oorlogsstokers tegenhouden, en een onderhandelde oplossing zou zoeken op basis van de voorstellen die Volodymyr Zelensky al bepleitte – neutraliteit voor Oekraïne en autonomie voor de Donbass. De Oekraïense president zal daarbij geen betrouwbare partner zijn, want hij wordt herhaaldelijk door de VS en de rechts-extremisten in Oekraïne onder druk gezet.
De rivaliteit tussen de wereldmachten VS, Rusland en China dwingt Europa alles in het werk te stellen om niet in een nucleaire confrontatie tussen deze grootmachten betrokken te raken. Charles de Gaulle had dit gevaar voor Frankrijk onderkend en daarom een integratie van de Franse strijdkrachten in de door de VS geleide Navo afgewezen, omdat hij niet wilde vertrouwen op de bereidheid van de VS om hun kernwapens te gebruiken in geval van een confrontatie met de Sovjet-Unie, zelfs als Moskou dreigde met een tegenaanval op de grote steden van de VS. Hij drong er daarom op aan dat Frankrijk zijn eigen kernmacht zou opbouwen. “Staten hebben geen vrienden, alleen belangen” was zijn stelregel, en als het op leven en dood aankwam, d.w.z. oorlog, was hij ervan overtuigd dat de beslissing niet aan anderen kon worden overgelaten.
Stabiele vrede dankzij ontspanning
Evenals de Gaulle wist Bondskanselier Willy Brandt dat hij zijn politiek van vrede en ontspanning alleen zou kunnen uitvoeren tegen de weerstand van Washington in. In de overtuiging dat dit de enige manier was om de vrede in Europa veilig te stellen, voerde hij zijn Ostpolitik stap voor stap uit. De VS waren zeer geërgerd, zoals blijkt uit een telefoongesprek tussen Henry Kissinger en Richard Nixon, waarin Kissinger schaamteloos Willy Brandt de kanker wenste.
Op het ogenblik vindt in Duitsland een gewaagde discussie plaats. De politiek van ontspanning, de poging tot goede samenwerking met Rusland, was de oorzaak van de huidige ontwikkeling. Zelden is de waarheid zo op zijn kop gezet. Nooit eerder is zo duidelijk gebleken in welke mate de propaganda van de VS de media en het politieke debat in Duitsland bepaalt. De waarheid is anders. In het midden van de jaren zestig begon het beleid van ontspanning, het leidde tot een stabiele vrede in Europa en bracht de val van de Berlijnse Muur en de terugtrekking van de Sovjettroepen uit Duitsland en Oost-Europa tot stand. In de jaren negentig begon het beleid van confrontatie met de oostwaartse uitbreiding van de Navo en de toenemende omsingeling van Rusland. Het leidde tot de oorlog in Joegoslavië, die volgens het volkenrecht onwettig was, en tot de invasie van Oekraïne door Russische troepen, die ook volgens het volkenrecht onwettig was.
Als er niet spoedig een door onderhandelingen tot stand gekomen vrede komt, zal het gevaar van een nucleaire oorlog toenemen, omdat de verantwoordelijken in Moskou met de rug tegen de muur staan en de heethoofden in Washington al jaren geloven dat ze een nucleaire oorlog tot Europa kunnen beperken.
